De grootste dopingzondaar van de eeuw schuwt de media niet. Op 15 december 2015 sprak Lance Armstrong bijna 2 uur met podcaster Joe Rogan over het leven na zijn schuldbekentenis bij Oprah Winfrey. Hij zegt daarover dat die openbare boetedoening te vroeg kwam. Hij was er op dat moment niet klaar voor, besefte toen nog niet wat hij had aangericht. Nu zegt hij beter te begrijpen waarom heel veel mensen kwaad zijn op hem, diep teleurgesteld zijn, zich bedrogen voelen. Het lijkt erop dat Armstrong tot een zeker niveau van zelfinzicht is gekomen, iets wat bij Oprah nog geheel ontbrak. Op de vraag waarom hij zo hardnekkig bleef liegen, antwoordt hij dat hij verantwoordelijkheid droeg voor zichzelf, de sport, zijn team, de sponsors en zijn Livestrong foundation. Zijn verhaal als overlever van kanker was veel groter dan zijn verhaal als renner. Zeker in de VS waar wielrennen geen grote sport is. Maar iedereen kent wel iemand die kanker heeft of eraan gestorven is. En nu verscheen er opeens iemand op tv die kanker had overleefd en daarna 7 keer de Tour de France won. Dat was zijn unieke starfactor. Lance Armstrong werd dankzij de ziekte wereldberoemd en too big to fail. Hij kon de waarheid niet vertellen want dan zou alles instorten.
Armstrong benaderde de sport – of zijn fiets – zoals hij zijn ziekte had benaderd: een kwestie van leven of dood. ‘It was madness’, zegt hij tijdens het interview met Joe Rogan. Hij laadde zich op met het haten van zijn tegenstanders en die benadering zette hij voort in zijn houding tegenover de pers en zijn criticasters. Veel te competitief, veel te agressief. Hij ging er vol in terwijl hij wist dat hij fout zat. Dat is, zegt hij achteraf, een vrij domme houding voor iemand die schuldig is. Hij had geen tegenspraak om zich heen georganiseerd, daar heeft hij nu spijt van. Zo gaan die dingen als je on top of the world zit en dan is de val lang en diep. Hij moest een paar huizen en zijn privé jet verkopen. Hij moest zich terugtrekken uit de Livestrong foundation en het fundraisingdeel viel voor een groot deel weg. Dat laatste vindt hij het ergste, zegt hij. Niemand draagt, laat staan koopt meer een geel armbandje.
Zondebok
‘Lance Armstrong has no place in cycling,’ zei UCI president Pat McQuaid op 22 oktober 2012. Van de Verlosser in 1999 naar de Zondebok in 2012. Armstrong moest het wielrennen redden na de Festina-affaire in 1998: de Tour van 1999 zou de ‘schoonste ooit’ worden. Na het USADA-rapport in 2012 moest hij het wielrennen opnieuw redden door alle zonden van de gehele sport op zich te nemen. Een streep door zijn 7 gele truien en een levenslange schorsing. Figuurlijk doodverklaard, dat is de functie van zondebokken. Wielrennen blijft een katholieke sport. Maar is het verstandig om alle fouten uit het verleden aan één man toe te schrijven en hem geen plaats meer te gunnen binnen de complexe wereld van het profwielrennen waarover hij heel veel weet? Zou het profwielrennen niet juist baat kunnen hebben bij de kennis van Lance Armstrong, zijn hernieuwde inzichten over gebruik van PED’s, zijn ideeën over vernieuwing van de wielersport, verbetering van de positie van renners? Is het niet juist verstandig om Armstrong wel een plaats te gunnen binnen het profwielrennen, op zijn minst als adviseur? Hoe diep moet iemand door het stof gaan? Is de tijd rijp voor vergeving? Heel veel mensen zijn nog steeds erg kwaad op Armstrong, maar vergeving reinigt. Ik denk dat hij een waardevolle bijdrage zou kunnen leveren aan de ontwikkeling van de sport. Rennen dan alle sponsors weg? Dat zal wel meevallen, in de VS zijn ze dol op comeback kids.
Verloren zoon
Misschien manipuleert Armstrong iedereen de moeder, maar als Hein Verbruggen (hoewel nog niet geheel zeker) erevoorzitter mag blijven van de UCI én 40.000 euro vergoeding krijgt voor de juridische kosten die hij gemaakt heeft, onder meer voor deze in een website vervatte woedeaanval toen de ’totally subjective CIRC’ hem onwelgevallige conclusies trok, dan is er vast ook een plek beschikbaar voor de verloren zoon uit Texas. Vooral als Lance in dat geval wél flink veel tegenspraak om zich heen verzamelt.
- Podcast: Thijs Zonneveld over Mijn gevecht - 21/12/2016
- Is de tijd rijp voor vergeving van Lance Armstrong? - 29/12/2015