Italiaan in Nederlandse dienst

Maurizio Fondriest

Nee, ik ga het niet over Riccò hebben. Hoe graag Google het ook wil; de vele berichten over het Italiaanse enfant terrible belemmeren mijn zoektocht naar andere Italianen in Nederlandse dienst. Ik staak de zoektocht, die ik alleen maar begonnen ben om uit te zoeken of Maurizio Fondriest (15 januari 1965) de eerste renner in Nederlandse dienst was.

Hij is in elk geval de enige coureur die me te binnen schiet, en dat komt alleen maar omdat de naam me deze week is aangereikt door een echte kenner… Van Fondriest wist ik wel dat hij veel heeft gewonnen en wereldkampioen is geweest (ook een verhaal op zich, ‘De vloek van Ronse’, zie onderstaand filmpje), maar dat hij in 1991 en 1992 in Nederlandse dienst koerste was mij onbekend. Dat is niet zo vreemd. In die tijd – en eigenlijk nog steeds – juichte ik voor twee soorten renners: de Nederlanders en de buitenlanders in Nederlandse dienst. Maar voor Maurizio Fondriest viel in die twee seizoenen niet veel te juichen, en dus voor mij niet veel te onthouden. De Italiaan won in dienst van Panasonic (onder leiding van Peter Post) geen van de belangrijke wedstrijden waar hij aan de start verscheen. Wel eindigde hij in 1991 als eerste in het eindklassement van de Wereldbeker, maar wie onthoudt dat? Een jochie van tien of elf in elk geval niet.

Over de Nederlandse jaren van Maurizio Fondriest is niet meer te vinden dat een krantenartikel uit 1998, het jaar dat hij afscheid nam. In dat artikel prijst ploegleider Post de ‘ijver en de geldingsdrang van een wielrenner die in Italië geboren was, maar de mentaliteit van een Flandrien had’. Dat hij eerste werd in het wereldbekerklassement zonder in dat jaar een grote klassieker te winnen, tekende volgens Post zijn vechtlust. Maar de koersen winnen waarvoor hij was gekomen, lukte hem dus niet. Dat is geen schande, die dingen gebeuren. Maar het was voor de ploegleiding vast wel balen dat hij in dienst van een andere ploeg (Lampre) wel meteen succes boekte. Sterker nog, dat hij het beste seizoen uit zijn carrière beleefde.

In 1993 was Fondriest misschien wel de beste renner ter wereld. In elk geval de beste kampioensrijder. Hij won het eindklassement van de Wereldbeker en boekte dat jaar maar liefst 25 overwinningen, waaronder Milaan-San Remo, de Waalse Pijl en de Grote Prijs van Zürich. En hij schreef en passant twee meerdaagse wedstrijden (Midi Libre, Tirreno-Adriatico) op zijn naam.

Maar in dat jaar gingen er bij mij geen alarmbellen af bij de naam Maurizio Fondriest. Het aanhoren van zijn naam als winnaar ging waarschijnlijk alleen maar gepaard met teleurstelling over het uitblijven van Nederlands succes.

Hier de laatste twee minuten van het wereldkampioenschap in Ronse (België). Een sprint tussen Fondriest, de Canadees Bauer en ‘kind van de streek’ Criquielion. Fondriest zegeviert, maar daar gaat het na de wedstrijd nauwelijks over…