Je m’appelle Maillot Combiné

“Bonjour, enchanté!”
“Comment allez-vous?”
“Très bien! Dis moi votre nom! “
“Moi, je m’appelle Maillot Combiné.”
“Quoi?“

Zucht, hier gaan we weer: opnieuw een flapdrol in 180 graden perspectief voor me die zijn koersgeschiedenis niet kent. Eén keertje wil ik het nog uitleggen, maar dan nooit meer.

Mijn naam is Combiné, Maillot Combiné, of zo u het wil: de bastaardzoon van de Maillot Jaune.

Amper 21 jaar oud werd ik, feestelijk verwelkomd in 1968, palliatief in 1989 om daarna voor eeuwig te verdwijnen. 1968: het was de tijd van The Doors, Mama’s & the Papa’s en The Rolling Stones. Ook de Tourdirectie besloot dat haar kindje wat rock & roll kon gebruiken. Zo werd ik eveneens het podium opgegooid als het ultieme truiencompromis.

Compromis klinkt misschien een beetje vies, maar ach, ik maal er niet om: rood, groen, wit, geel: niets was me teveel. Alle grootheden droegen me: Merckx, Hinault, Lemond, en dichter bij jullie thuis: Rooks, twee maal zelf. Ik heb het voor de gein even uitgerekend voor u : stel dat ik nu nog zou rondhuppelen in het peloton, dan zouden Froome en Nibali me de laatste twee jaar gewonnen hebben. Zonder pretentie kan ik dus beweren dat het lichaam dat mij droeg de beste in koers was: klimmen, sprinten, tijdrijden: neem de dwarsdoorsnede hiervan en je komt bij mij uit, Eddy won me zelfs 4 keer, ik was hard to get!

Maar, terug naar Steventje Rooks: best wel een geinige kerel hoor: hield ervan om me in het hotel te knuffelen, tijdens het fietsen me flink te besnotten, maar vooral om na de koers toreadorgewijs met mij in de handen olé olé te schreeuwen naar een langharige landgenoot van hem. Het was nogmaals Steven die me na de slotrit in 1989 opknoopte in een boom op de Champs-Elysées. “Hier jongen,” hoorde ik hem zeggen, “het is niet omdat ik coureur ben, dat ik geen gevoel heb met de historie van deze plaats”.

Ik voelde eerlijk gezegd de bui al hangen toen Jean-François Bernard me persé wou in 1987: ooit kroonprins van Hinault, maar uitgespuwd door de Fransozen toen Françoitje nogal nadrukkelijk solliciteerde om de Pyreneeën over te klimmen om te gaan knechten voor de Spanjaarden. Daar stond ik dan op het podium na een rit: bezeikt, bebierd en bespuwd door al die uitzinnige tricoloretrutten.

Genoeg geklaagd, laat me dit forum aangrijpen voor een sollicitatie: retro is hip en modieus, ook mijn truitje zou niet mis staan op festivals en party’s. Maar ik mik hoger: kijk eens naar de wielertenues anno 2015: de jongens van Armée de Terre bijvoorbeeld: je zou voor minder naar het vreemdelingenlegioen vluchten! Of al dat gebal bij onze Jumbo’s, om over de bruinbroekjes van AG2R nog maar te zwijgen, dit kan vestimentair stukken beter.

Daarom lieve wielerbonzen: herstel me in ere; jullie hebben nood aan kleur in jullie klassementstruien! Nodig me uit voor een gesprek en, chers amis du Kameroense wielerbond, ik ben nu al een vaste component in jullie nationale vlag, ideaal om Tour du Cameroun mee op te leuken toch?

Graag jullie reacties en sollicitatie uitnodigingen via Twitter (@maillotcombine) merci beaucoup!