Mika Myllyllä, Mika Myllyllä, Mi-Ka Myl-Lyl-Lä. In Finland bij het WK in 2001 staan weer 100.000 mensen langs de kant, maar in het Fins klinkt de naam nog mooier. Inmiddels ben ik geen atleet meer en volg ik het circus als verslaggever van Eurosport. Jonge en naïeve verslaggever, maar ik ken iedereen. De winnaar van het zilver is mijn clubgenoot van vier jaar terug, de Noor Frode Estil. Hij verliest het goud op een tiende, na 30 km skiën, van een Fin: Mika Myllylä.
Dan gaat het snel: bij een tankstation worden injectienaalden en bloedzakken gevonden. Het gehele Finse estafetteteam wordt gediskwalificeerd. Wegens het gebruik van HemoHES. Een middel dat vaak gebruikt wordt om EPO te verdoezelen in het bloed. Het Finse team, mannen en vrouwen, gaat voor eigen publiek neer. Stelselmatig, georganiseerd en professioneel, was het gebruik van doping. Een sport in zonde, een land in mineur en veel teleurgestelde fans.
Natuurlijk wist ik van doping. EPO is zó effectief in het langlaufen, minimaal zo effectief als in het wielrennen. Maar mijn perspectief op de jaren 90 veranderde compleet. Het succes van de Italianen, de Russen en vooral de verrassend goede Oostenrijkers in 1999 op het WK in eigen land. En de Noren? Hoogtetenten of meer? Ik zie nog de cynische ogen van mijn Engelse collega voor me, die me hiervoor sinds ik voor Eurosport werkte al had gewaarschuwd. Hij was fysiotherapeut, ex-biatleet en ex-commando en vooral realist: ze gebruiken het allemaal zei hij. Langlauf, biatlon, wielrennen, atletiek. En waarom niet in voetbal of tennis?
De jaren daarna als verslaggever en liefhebber van de sport waren anders. De onthullingen en diskwalificaties gingen nog zeker een jaar of vijf door en toen werd het langzaam minder. Maar mijn relatie met (de) sport werd zakelijker. En zo kon ik weer genieten van mooie wedstrijden. Zowel in de sneeuw als op de fiets. Ik had er vrede mee. Ik kende genoeg gebruikers, maar was nooit met doping in aanraking gekomen. Te amateuristisch was ik, te naïef ook.
Na het lezen van het boek van Tyler Hamilton, bij mij dan ook geen verbittering. Geen gevoel van verbroken liefde. Zelfs geen ‘hard feelings’ jegens Lance, Tyler of het wielrennen in het algemeen. Been there, done that. Ik ben maar eens op zoek gegaan naar een vergelijkbaar boek in het langlauf. Helaas nog niet gevonden. Wel een Noorse wetenschapper die in 2001 een lijst met bloedwaarden van veel langlaufers in handen kreeg en daaruit concludeerde wie zijn bloed manipuleerde. Hij noemde er toen twaalf, waarvan er tien in de jaren erop betrapt zijn op dopinggebruik. De andere twee stopten (te) snel na zijn bekendmaking. Deze wetenschapper noemt het langlaufen van nu het schoonst in ruim dertig jaar. Wellicht kan het wielrennen nog wat leren van de langlaufsport?
Vanuit zijn bedrijf Brightguys, leidt hij innovatieve digitale-mediaprojecten voor sponsors, sportorganisaties en sportmedia. Eerder was hij zelf topsporter: tien jaar was hij lid van de Nederlandse langlaufselectie.