Inmiddels zijn Down Under de wegfietsen alweer uit het vet gehaald, maar wat was het mooi, het zesdaagsenseizoen. Door de fietsjes zonder remmen, waarop coureurs zaten die zich als vanouds met doodsverachting naar beneden lieten smakken in de lucht van verschraald bier en verbrande hamburgers. Door het middenterrein, de menselijke bijenkorf met die schattige hokjes voor de renners. Maar vooral door de derny’s. En hun bestuurders.
En zo kwam het dat er in 1938 voor het eerst gebruik werd gemaakt van de Derny. Tijdens Bordeaux-Parijs mochten de renners de laatste 300 kilometer (van de 600 in totaal!) achter een gangmaker rijden. Voor 1938 probeerde men het met motors, auto’s en zelfs tandems, maar toen was er opeens de Derny.
Sindsdien is hij niet meer weg te denken uit de wielersport. Het bedrijf van Roger Derny ging in 1958 failliet, maar de derny bleef, zij het nu met kleine letter d. Van merknaam naar soortnaam, dan doe je het goed als brommer met trappers. In 1988 verdween Bordeaux-Parijs van de wielerkalender, maar ook dat overleefde de derny.
Dat komt niet in het minst door de bestuurders van derny’s. Mannen die rondenlang onbewogen op hun brommer met trappers kunnen zitten zonder het bovenlijf ook maar een millimeter te bewegen. Alleen de beentjes onder het vaak kolossale lijf malen rustig door. Het zijn mannen die een snor hebben, ook al hebben ze geen snor. Ze zijn ook stiekem allemaal een beetje Joop Zijlaard, de gangmaker der gangmakers.
Achter een derny en zijn bestuurder aanpeddelen; het moet een fantastisch gevoel geven!
Tuurlijk, niet iedere renner is geschikt voor een derny. Ludo Diercxksens had in zijn beste dagen driekwart van de tijd met z’n tong uit z’n bek vóór de derny gereden. Bjarne Riis had bij een tegenvallend trainingsritje derny plus bestuurder zonder pardon in de berm geflikkerd.
Maar toch moet het voor de meeste renners de ultieme beleving van hun sport zijn. Geen Alpe d’Huez met duizenden dronken Nederlanders. Geen regenboogtrui. Geen zoenen van de mooiste rondemiss. Nee, zo dicht mogelijk met de dunne bandjes achter het spatbord van een derny. En de brede rug van de dernybestuurder, wiens snor wappert in de wind.
- 22 Dingen die ik leerde van mijn deelname aan The Ride Dolomites - 27/09/2018
- Bakker Bauke - 12/07/2018
- 14 Dingen die ik leerde van mijn deelname aan de Maratona dles Dolomites 2018 - 08/07/2018