LtD Gravelraid 2019

Vrijdagmiddag 27 september 2019, 14:15 uur. Een witte BMW coupé stopt voor de deur en mijn fietsmaatje stapt uit. Zijn mountainbike ligt al in de kofferbak met hier en daar een los wiel en een weekendtas. Mijn tassen, frame en wielen staan al klaar. Na enig gepuzzel is de auto ingepakt en begint onze reis richting Hellenthal. 300 km en heel wat files in het Ruhrgebied later arriveren we bij een wat zo op het eerste oog een festivalterrein lijkt. De grote zwarte boog van Giant verraadt dat dit niet een zomaar een festival is. We zijn ter plaatse bij de LtD Gravelraid. Na de boog van Giant volgt al snel een boog van de LtD Gravelraid met de kenmerkende donkerrode kleur en de witte speelse letters. De setting is direct duidelijk.

Aan de rechterzijde staat een half-open oplegger die dienst doet als podium, verderop staan de vinyldraaiers klaar met al hun platen en hun motto “jullie graaien, wij draaien”…, de Waterdrager zorgt voor de fris(drank) en achter de bekende brandweerwagen van Bas komt de geur van vers gebrande LtD Gravelgrinder je al tegemoet. Te midden van dit alles liggen een paar verkoolde blokken hout na te smeulen op de vuurplek en gaan er net een paar verse stukken hout op om het vuur aan te wakkeren. Een aantal gravelbikers die de DIY-route van de vrijdag hebben gefietst staan zich daar heerlijk op te warmen onder het genot van een welverdiende Kwaremont. In een kleine ruimte  aan de andere kant van het toiletgebouw melden wij ons om de startnummers en goodiebag op te halen. Vervolgens kunnen we gelijk aanschuiven bij het diner dat prima voor elkaar is. Het diner bestaat uit een pastasalade en rijst met kip. Aan het diner kun je al merken dat de zaterdag een pittig dagje gaat worden, koolhydraten stapelen dus.

                                        Photo by: Eppo Karsijns

Na de briefing op het podium door LtD zelf was het nog lang gezellig rondom het kampvuur. Het werd echter nog gezelliger toen zelfs Tom Dumoulin binnen kwam lopen. Wat later bleek was dat Laurens niet had aangekondigd dat Tom, maar ook Sam Oomen en Joris Nieuwenhuis aan zouden sluiten en ook een lus op de zaterdag zouden rijden. Het moest een verrassing blijven. Nou, dat is gelukt. Later die avond waren Sam en Tom nog te gast in de Live Slow Ride Fast podcast.

De volgende ochtend stonden we om 9 uur klaar om te vertrekken voor plusminus 140 kilometer gravelhappen. Alle ingrediënten voor een episch dagje op de fiets waren aanwezig. De lucht was grijs, het waaide stevig en kort daarvoor was de regen in prima hoeveelheden naar beneden gekomen. Geen droog parcours dus. Dan maar een Ass-saver onder het zadel steken in de hoop dat we niet gelijk al het opspattende water op onze rug hebben liggen. Normaliter zou ik niet zo snel op de fiets stappen in dit weer. Het hoorde er gewoon bij. Stiekem genoot ik er zelfs van. Het werd een van die dagen en de sfeer was vanaf de start zeer gemoedelijk. Tijdens de briefing de dag ervoor vertelde Laurens dat de eerste lus het meest uitdagend was en dat de rest beter te doen was. Het plan was om de eerste lange lus te pakken van 65 km met ruim 1200 hoogtemeters om vervolgens na de lunchstop de tweede lange lus te pakken van 68 km met 1100 hoogtemeters, maar minder heftige klimmetjes (na de eerste lus waren alle klimmetjes nog steeds heftig…). De routes waren vooraf al gedeeld via de nieuwsbrief en als gpx-bestand te downloaden. Voor de wahooligans onder ons erg prettig, want de routes waren makkelijk op Wahoo Roam gedownload. Ik was echter vergeten om de korte route te uploaden… iets waar ik later spijt van kreeg. Voor de mensen die problemen ondervonden met hun navigatieapparaat stond Sven van 2Moso in de Wahoo-tent te helpen. Overal was aan gedacht.

Photo by: Eppo Karsijns

De gravelpaden door het prachtige Eifellandschap zorgden ervoor dat je veel vergezichten voorgeschoteld kreeg waarvan je tijdens het afzien op de fiets nog steeds kon genieten. De klimmetjes in de bosrijke omgeving varieerden tussen de 5 en 15% tot het moment dat er een bord stond met de woorden CRAZY CLIMB! Dit was met recht een crazy climb, want het percentage liep op tot 25%.  Een bord halverwege de klim met de tekst ‘Push harder’ gaf aan dat het einde nog niet in zicht was. Voor mij waren de mensen al aan het lopen naast hun fiets. Het duurde niet heel lang voor ik ook het hoofd moest buigen. Achter mij stond iedereen ook al te voet. Boven aan de klim werd via een ander bord de vraag gesteld of je het gehaald had. Wat ik achteraf begreep was dat slechts twee personen het daadwerkelijk gehaald hadden. Eén daarvan was LtD zelf, maar die werd een klein beetje geholpen door wat duwers. Daar zijn overigens prachtige beelden van gemaakt.

Nadat dit hoogtepunt was overwonnen ploeterden we verder tot we weer aankwamen bij de camping voor de lunch. Onderweg waren de stops prima geregeld. De lunch was van een totaal andere orde. Nadat wij de fiets, die inmiddels onherkenbaar was geworden (net als wijzelf), hadden geparkeerd sloten wij aan in de lunchrij. Allereerst passeerde je pannenkoeken en heerlijke vlaai. Die gingen er in als koek, maar iets verder op stond “Chef Everything” achter de bbq om worsten te grillen. Het was alsof je de Instastory van LtD  binnenliep.

Photo by: Eppo Karsijns

Lekker om mee te maken. Na een goede lunch vertrokken wij voor de tweede lus. Iets minder enthousiast dan voor de eerste lus gingen we op pad. Mijn benen liepen tijdens de eerste klim gelijk vol en het gat dat ik nadien moest dichten op Erik zorgde ervoor dat ik besefte dat wij deze lus niet samen zouden finishen. Het verschil in fitheid was te groot geworden. Ik was in de eerste lus iets te vaak over mijn limiet gegaan. Na de laatste stop zou ik een klein stukje afsteken waardoor ik mijn route 15 km in zou korten.

Naast al het afzien waren er een paar momenten die ik lang zal blijven koesteren. Toen wij (vooral ik) stonden bij te komen van een lange zware klim kwamen Tom Dumoulin, Sam Oomen en Joris Nieuwenhuis voorbij rijden. Snel bracht ik mijn benen weer in beweging om te kijken of ik een tijdje kon aanhaken. Eerst een gat van 100 meter dichtrijden. De weg liep naar beneden en ik spande me iets meer in dan onze voorgangers. Na een bocht liep de weg weer omhoog, maar ik bleef dichterbij komen. Mijn hartslag bleef stijgen en zat al ver in zone 5, maar op een bepaald moment zat ik in het wiel. Een gevoel van euforie overheerste, maar dat maakte al snel plaats voor een gevoel van helemaal choco zitten. Snel een foto maken en dan lossen, want nu gingen de mannen toch echt wel gas geven. Heb je LtD  nog gezien op de fiets, hoor ik je denken? Ja, heel kort. Nadat ik de keuze had gemaakt om mijn rit in te korten reed ik vlak na de laatste stop wat meer alleen.

Photo by: Eppo Karsijns

Op een lange klim in het bos, alleen met mijn gedachten en zere benen, hoorde ik vanuit het niets ineens: “joe”! Ik keek opzij en daar schoof een stylist gekleed in het oranje van team CCC voorbij. Het leek alsof het geen moeite kostte toen LtD mij inhaalde. Stil zittend op zijn fiets met de bekende gefocuste blik verteerde hij het oplopende gravelpad. In zijn wiel zat zijn maatje Eamon Lucas. Deze breedgeschouderde en geblokte Amerikaan die LtD steevast “Papa Lau” noemt kreeg duidelijk een lesje hard omhoog rijden. Vervolgens stootte deze ezel zich een tweede keer aan dezelfde steen, want wederom probeerde ik bij een prof aan te haken nadat ik eerst een gat moest dichten. Het gat was deze keer een stuk kleiner en ik kon nog even naast Eamon fietsen. Eamon schrok zich een hoedje toen hij zag dat ik deze halsbrekende toer had uitgehaald. Hij stak mij een hand toe, deze schudde ik en na een bemoedigende knik en glimlach vanaf de kant van de uitgestoken kant kon ik rustig mijn weg vervolgen. Nou ja rustig, ik kon blijven trappen, maar het melkzuur spoot bijna uit mijn oren. Voor mij is dit de charme van het fietsen, de passie die je deelt maar op eigen niveau een plekje geeft. Ik ga er van uit dat iedere fietser deze momenten heeft gekend tijdens de LtD Gravelraid. Deze momenten zijn later op de dag ongetwijfeld gedeeld bij het kampvuur met een Kwaremont in de hand. Die 6,6% kon er na zo’n dag op de fiets ook nog wel bij.

Photo by: Eppo Karsijns

Vlak voor de finish moest er eerst nog een challenge gereden worden. Tijdens de rit waren er meerdere challenges (segmenten) die aangegeven werden met borden. Na afloop moest je de rit uploaden naar Strava en dan werden de klassementen opgemaakt. Later op de avond was er een prijsuitreiking voor meerdere categorieën. Na een verfrissende douche en heerlijke warme maaltijd (met o.a. de lekkerste hamburger ooit) hebben we nog lang genoten van het optreden van de band Rattlesnake Shake. Ik heb nog nooit zoiets gezien, maar ik kreeg spontaan zin in een festival. Toen realiseerde ik mij ineens dat ik daar al was! Laurens stond tussen het publiek met zijn zoontje op de schouders ook duidelijk te genieten van de muziek en het gezelschap. Voor de volgende ochtend stond nog een hangover ride gepland met Laurens, maar wij gingen weer huiswaarts om nog even wat natte rondjes van het WK mee te pakken. Van epische tocht naar epische tocht.

Dit weekend was duidelijk overgoten met een LtD–sausje. Waar je bang voor bent is dat een bekend persoon zijn/haar naam ergens aan verbindt, maar dat je dit niet terugziet in het geheel. In dit geval liep je de droom van Lauren ten Dam binnen en kon je meegenieten. Mocht je zelf ook een keer de Gravelraid willen meemaken, dan hoef je niet een heel jaar te wachten totdat je naar Hellenthal af mag reizen: van 20 tot 22 maart 2020 kun je naar het GravelFest in Limburg.

Enjoy!

Photo by: Dennis Bruin