Foto A.S.O./Billy Ceusters
Mads’ MSR-monoloog
‘De regen sloeg de renners horizontaal in ‘t gezicht. Was een test. Wie knipperde, wie vloekte, wie een halve seconde zijn hoofd afwendde, verloor. Kou maakt renners zacht. Regen doet ze in de remmen knijpen.’
Mads Pedersen lacht en wijst naar de regenboogmouwtjes om zijn arm.
‘Man, wat was het beestenweer in Parijs-Nice. Ik reed alsof het al april was. Tien kilometer voor de finish aanvallen, lekker de klimmers in hun ziel laten kijken, haha. Ik heb ze boos gemaakt, zei ik nog.’
Hij staart naar de Ligurische horizon, alsof hij hem een antwoord schuldig is.
‘Milaan-San Remo is een vals lied. 290 kilometer lang zingt de koers je in slaap. Alles is nog mogelijk. Iedereen zit er nog. Dan komt de Poggio. Die haalt de naald abrupt van de plaat.’
Hij laat een stilte vallen, draait het kopje in zijn hand rond.
‘Ze zullen het vergeten zijn. Sommigen zullen denken dat ze kunnen wachten. Pogačar zal hopen dat hij iedereen kapot krijgt. Philipsen zal bidden dat hij dit jaar weer in het wiel zit waar hij moet zitten.’
Hij knikt, langzaam.
‘Ik? Ik weet dat ik er ben.’
Hij trekt even aan de mouw van zijn shirt, alsof hij ons er nog maar eens op moet wijzen.
‘Maar goed… Wie beter klimt, sprint slechter. Dat is een wet. De benen zijn goed. Maar op de Col d’Èze gaf ik veel. Te?’
Hij haalt z’n schouders op en neemt een laatste slok van zijn espresso.
‘To live outside the law, you must be honest.’
Hij grijnst.
‘Bob Dylan had gelijk. Koersen is geen vak, geen wetenschap. Je moet weten wie je bent en daar niet van afwijken.’
Dan duwt hij zijn stoel naar achter, staat op. De zon staat laag, het asfalt warmt langzaam op.
‘Ik ga niet gokken op een sprint. Ik ga niet hopen op een fout van een ander. Ik ga.’
Hij blijft even stil staan. Schuift zijn bril recht.
‘En als ze nog in mijn wiel zitten…’
Een korte stilte.
‘Dan mogen ze hopen dat ze nog iets over hebben.’
Aldus Mads.