Magische Mathieu voltooit zuivere hattrick in Roubaix

Terug naar het begin van de dag. Vooraf aan de koers keek iedereen maar naar twee man: Van Der Poel en natuurlijk Tadej Pogacar.

De Sloveen stond voor het eerst aan de start van het monument Parijs-Roubaix. Het verdergewicht uit Klanec aasde ook op deze eretitel. De veelvraat heeft nog honger en een kassei kon er wel bij. Van Aert en Pedersen werden ook genoemd, evenals Ganna. Maar het was aan Mathieu en Tadej om te verliezen.

De koers leek zich goed te ontvouwen. Al op de eerste stroken was duidelijk dat de beide gladiatoren in orde waren.

Al voor het Bos van Wallers werden wat speldenprikjes uitgedeeld, maar op de Trouee d’Arenberg ontspon zich de strijd. De eerste schifting was daar en laat het pech zijn of slechte benen: Van Aert en Ganna konden in de achtervolging.

In de opbouw naar Mons-en-Pévèle werd duidelijk dat het aan het illustere duo zou worden. Pedersen en Philipsen konden in beginsel nog aanklampen, maar pech en net niet de benen zorgden voor een tweestrijd.

De wielergoden keken goedkeurend toe. Ergens zal de oppergod (wie is dat eigenlijk) gedacht hebben: ‘Tadej, de volgende is voor jou. Nu is de eer aan Mathieu.’

Die ene bocht, dat werd de beslissing. Pogacar die als Max Verstappen op platgereden banden de bocht mist. VDP die ‘m als volleerd crosser net recht houdt. De ketting eraf, het gedoe. Fietswissel. 20 seconden. Klaar.

Even lijkt het Strade Bianche scenario zich te herhalen. Maar in tegenstelling tot Pidcock rijdt ‘Matje’ een steady tempo, dat Pogi niet kan bijbenen.

De kasseien zullen daar zeker bij geholpen hebben. Het enige wat ontbrak was een klassieke plakbidon vanuit de ploegleiderswagen. Het bleef bij een finale ampulletje.

Een tweede wissel en daardoor een impliciete overgave waren voldoende. De grimassen van Van Der Poel in de laatste kilometers lieten zien dat hij er wel voor had moeten vechten. In tegenstelling tot de vreugdekilometers het jaar ervoor.

Wederom was de piste van Velodrome André Petrieux in z’n geheel voor de Nederlander die nooit in Nederland heeft gewoon. Maar die we maar wat graag tot nationale held kronen.

Met dank aan de Wielergoden, aan de benen en aan je Frans, Nederlands en Belgische genen.

Merci Mathieu!