Maar Floyd, een bikkel, een man met een kop van staal, weigerde de handdoek te werpen. Zijn leven lang had hij al geknokt en dat was precies wat hij nu weer zou gaan doen. En met een paar whisky’s achter de kiezen werd er ergens in een hotelkamer geschreven aan een scenario dat de hele Tour overhoop zou gooien. Een monsterontsnapping als in de vroege dagen van de koers.
Misschien was juist dat de reden waarom ik Landis’ solo online casino zo graag wilde geloven. Omdat zijn ongelooflijke wederopstanding raakte aan het oergevoel van de koers, een voedingsbodem voor de avonturen die meer dan een eeuw later nog altijd tot de verbeelding spreken. Een verademing na zeven jaar koersen in het onverbiddelijke keurslijf van Lance Armstrong.
Pas nu zie ik hoe nep het eigenlijk was, hoe dik het bedrog er bovenop lag. De grimassen, het voortdurend leeggieten van bidons over het oververhitte lijf, het aanhoudend stoempen op een veel te grote plaat, het opgefokte gedrag direct na de finish. Het was alsof Floyd Landis een bank overviel op klaarlichte dag en niet eens de moeite nam een bivakmuts over zijn rozige kop te trekken.
En toch geloofde ik het wat ik zag, die snikhete dag in de Alpen. Misschien wel omdat ik het zo graag wilde, omdat ik een zwak had voor die rozige knul uit Farmersville, een mennonitisch dorp in de Amerikaanse staat Pennsylvania. Was het zijn verhaal dat mij raakte? De verbetenheid waarmee hij zich afgescheurd had van het milieu waarin hij was opgegroeid? Er waren elementen in het verhaal die een bepaald soort herkenning opriepen. Hoewel mijn verlangen naar andere werelden in schril contrast stond met de intensiteit van zijn strijd en het fanatisme waarmee hij de wereld van zijn jeugd de rug toekeerde. Floyd Landis was een extremist in alles wat hij deed. In de manier waarop hij trainde, stiekem, in het holst van de nacht door de ijzige vrieskou van Pennsylvania, de onverbiddelijkheid waarmee hij alle schepen achter zich verbrandde en de overgave waarop hij zijn nieuwe leven omarmde en zijn ambities najoeg. Hetzelfde extremisme wellicht waarmee hij uiteindelijk de zaak belazerde.
Ach Floyd. Er waren mensen die hem lange tijd geloofden en hem zelfs financieel steunden in zijn strijd tegen de vermeende onrechtvaardigheid die zijn loopbaan had vernietigd. Ook zijn ouders, de mensen die hij achtergelaten had, steunden hem. Ik herinner mij een foto van een vrouw in eenvoudige, Amish-achtige kledij. Ze houdt een bord omhoog met daarop de boodschap: Free Floyd. Wellicht was het een boodschap met een dubbele lading, bedenk ik mij nu. Een subtiele boodschap gericht aan haar zoon die steeds verder verstrikt raakte in zijn leugens.
Op 19 mei 2010 bekende Floyd Landis zijn jarenlange dopinggebruik. Schoon schip, wraaklustig, een bekentenis als een wond die wordt uitgeschrobd, geen restjes vuil meer achterlatend, extreem als in alles, alle kaarten op tafel, niets of niemand sparend.
Zelfs Lance Armstrong niet.
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021