Met overmacht koerst hij af op de definitieve bevestiging van het leven dat hij in een ijzingwekkende sprint a deux met een agressieve vorm van kanker ternauwernood wist te behouden. Maar meer nog dan een bevestiging van zijn bestaan, legt hij hier op deze klim richting het Italiaanse Sestrière het fundament van een hegemonie die 7 jaar lang zal duren.
Ik vrat het boek, Door de pijngrens, waarin het allemaal beschreven werd. Natuurlijk, het lag er dik bovenop, die American Dream. Te dik; de boodschap dat alles te realiseren valt, zolang je er maar in gelooft, zolang je bereid bent om alles te geven en nooit op te geven. De maakbaarheid van het leven, waarmee zelfs de dood overwonnen kan worden. En toch greep het mij. Omdat de levensdrang, de hoop en het knokken zonder reserve van de bladzijden spatte.
Wil je beter worden? Wil je een wielrenner worden? Ga ervoor! Geef alles wat je hebt!
Het kan!
Hier op deze berg reed het bewijs dat het echt kon, dat het noodlot gekeerd kon worden. Dat het verhaal realistisch was.
Het was dezelfde energie die mensen in hetzelfde schuitje jarenlang zou inspireren, hoop zou geven. Hier fietste een moderne versie van de verlosser. Nedergedaald ter helle, bij het grof vuil gezet door zijn toenmalige wielerploeg Cofidis, kaal en weggevreten door verschrikkelijke chemo’s balancerend op de rand van leven en dood. Maar hij herrees, beter en krachtiger dan ooit tevoren. Klaar om de wereld te veroveren. Hij had de kanker overwonnen; de rest was kinderspel.
Het boek beschreef een bijna naïeve vorm van geluk. Een jongensachtige emotie van een kerel die de wereld met open vizier bestreed en oprecht verbaasd leek over de mogelijkheden van zijn nieuwe lichaam. Het ging over puur geluk veroorzaakt door de prestatie die vooral het gevolg was van hard werken en geloven in jezelf. Hij vierde het succes met zijn vrienden en geliefden; de mensen die hem nooit hadden laten vallen. Wat hier gebeurde was ver boven de sport verheven.
Het was overigens niet alleen de wederopstanding van Lance Armstrong die hier werd gevierd. Een jaar daarvoor was ook de Tour rakelings langs een definitieve afgrond geschoren. Drie weken lang had het grootste fietsfestijn ter wereld in het teken gestaan van een klopjacht op het bedrog dat de koers jarenlang in haar greep gehouden had. De zege van deze Amerikaanse wonderboy kwam als geroepen en voelde als een frisse nieuwe dag nadat het onweer de drukkende hitte van de dagen daarvoor uit de hemel geroffeld had.
Ach, we weten allemaal hoe het afgelopen is. En toch, ondanks alles voel ik het nog steeds. Een rilling langs mijn ruggengraat, omdat het verhaal te sterk lijkt om helemaal nep te zijn. Ik denk aan mijn vader. Hij bestreed zijn kanker met dezelfde wapens als Lance Armstrong.
Hij was kansloos.
Zijn houding maakte een goed gesprek over zijn dood onmogelijk. Verbeten zakte hij weg en stierf zonder bewust afscheid van ons te nemen. Hij knokte, net als Lance Armstrong. In zijn geval tevergeefs.
Misschien doen de beelden juist daarom nog het meeste pijn.
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021