De nummer één werd nooit prof. Zijn naam is Peter van Agtmaal. Een talent toen, sowieso. Hij had best prof willen worden, vertelt hij in 2009 in de Gelderlander als hij zich vergelijkt met generatiegenoot Johnny Hoogerland die dan, op een wat latere leeftijd, op het hoogste niveau mag meedoen. Van Agtmaal: ‘Daar trek ik me dus aan op’.
‘Ik lijk een beetje op Johnny. Ook hij had de naam dat hij zijn sport niet altijd serieus nam. En daarnaast weet ik dat ik niet onder hoef te doen voor veel andere jongens die beroepsrenner prof zijn geworden. Ik zou meekunnen.’
Hij had het eerder in zijn carrière misschien wat serieuzer aan moeten pakken, suggereert hij. ‘Dan was ik misschien al prof geweest.’
Van Agtmaal staat op het moment van het interview op het punt te starten aan de Olympia’s Tour door Nederland en rijdt voor het continentale ploeg van Metec.
Een jaar later wordt hij Nederlands kampioen op de weg bij de elite zonder contract. Het biedt hem hoop dat hij misschien alsnog prof zou kunnen worden. Het komt er niet van. In de winter na zijn titel traint hij harder dan ooit, vertelt hij aan BN De Stem.
Maar dan, aan het begin van het seizoen in de Ronde van Costa Rica, valt hij in de afdeling in een ravijn. Hij rijdt de ronde uit maar blijft de maanden erna pijn houden, in zijn onderrug.
Grote resultaten laat hij niet meer zien…
Foto: Gerard Wolfs
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020