Moschetti’s Comeback-story

Op 23 juli 2024 werd Matteo tijdens een training aangereden door een vrachtwagen. Hij liep een gebroken nek, een gebroken sleutelbeen en talloze schaaf- en snijwonden op. De overwinning in de AlUla Tour betekende het einde van een opmerkelijke comeback, waarin Matteo niet alleen fysieke kracht, maar vooral buitengewone mentale veerkracht toonde.

Laten we eerst teruggaan naar die dag in 2024. Matteo was net terug van een hoogtestage in Livigno met het team en bereidde zich voor op de tweede seizoenshelft, te beginnen met de Czech Tour. Op weg naar huis besloot hij zijn familie in Milaan te bezoeken en vanuit Malpensa naar Praag te vliegen.

“Het was fijn om mijn ouders een paar dagen te zien, want dat gebeurt niet vaak,” begint Matteo. “Ik had die dag een vlucht, dus ik gebruikte de ochtend om een rustige rit van anderhalf tot twee uur te maken. En toen gebeurde het. De vrachtwagenchauffeur zag me niet eens. Ik reed niet eens zo hard, maar het was echt een angstaanjagende ervaring.”

Lorenz Emmert, hoofd medisch van Q36.5 Pro Cycling Team, kwam direct in actie na de eerste telefoontjes uit Milaan en zorgde ervoor dat Matteo de best mogelijke zorg kreeg. Deze zorg verschilt vaak voor profwielrenners in vergelijking met niet-atleten. De medische staf in Milaan wist meteen dat de verwondingen ernstig waren: gebroken nekwervels, een gebroken sleutelbeen en talloze snij- en schaafwonden op Matteo’s gezicht. Ondanks deze lange lijst van blessures bleef Matteo opmerkelijk optimistisch. Het zit gewoon niet in zijn aard om bij de pakken neer te zitten.

“Het had veel erger kunnen zijn. Uiteindelijk had ik alleen een operatie aan mijn sleutelbeen nodig, wat erbij hoort als profwielrenner,” zegt hij met een glimlach. Het herstel van een gebroken nek was echter niet zo eenvoudig, maar Matteo zette door.

“Het herstel van een gebroken nek was niet eenvoudig, maar Matteo zette door.”

“De nekblessure kostte veel tijd en was erg onprettig. Het was augustus en de hele dag die nekbrace dragen was verschrikkelijk met die hitte. ’s Nachts kon ik hem afdoen, maar dan moest ik mijn nek stabiliseren met kussens. Ik sliep nooit langer dan een paar uur, ook omdat de wonden op mijn gezicht vreselijk jeukten. In die weken verbleef ik bij mijn familie omdat ik hen nodig had. Ik kon niet voor mezelf zorgen. Het was heel zwaar voor mij, maar ook voor hen om mij zo te zien.”

 

Een maand na het ongeluk reisde Matteo naar Zürich om de teamarts te bezoeken voor onderzoeken en tests.

“Ik was behoorlijk zwak op de dag dat ik naar Zürich reisde,” herinnert Matteo zich. “Tijdens de scans viel ik zelfs flauw omdat mijn lichaam zo hard aan het werk was om te herstellen. Gelukkig zeiden de artsen dat de breuken onder controle waren en vrijwel genezen. Ik kreeg groen licht om weer een beetje te trainen. Ik begon met wandelingen van vijf kilometer, want dat was alles wat ik aankon.”

“De vrachtwagenchauffeur zag me niet eens”

Hoewel zijn botten genezen waren, was dat mentaal nog niet het geval. De mentale impact van de crash werd duidelijk toen Matteo een stadsfiets pakte voor anderhalve kilometer door Monaco, waar hij woont.

“Ik reed heel langzaam, maar het was een heel onprettige ervaring. Ik wist dat de artsen gelijk hadden en dat ik mentale hulp moest zoeken. Ik sprak met een Italiaanse psycholoog die ik kende van mijn vorige team en zij hielp me enorm. Eerst begon ik binnen te fietsen en daarna buiten, met iemand erbij zodat ik niet alleen was. In het begin reed ik alleen op het fietspad. We namen het stap voor stap om mijn angst voor het verkeer te overwinnen.”

Matteo keerde in 2024 terug in het peloton. Op 10 oktober stond hij aan de start van Gran Piemonte om weer te ervaren hoe het was om in een peloton te rijden, voordat hij de winter inging en zich voorbereidde op 2025.

“De eerste 100 kilometer waren vlak, dus een gemakkelijke aanloop,” legt Matteo uit. “Ik moet mijn team echt bedanken, want ik was niet bang omdat zij die dag om me heen waren. Het idee was om het seizoen af te sluiten met een pelotonervaring. Ook al haalde ik de finish niet, Gran Piemonte rijden was goed voor mij omdat ik daardoor dit nieuwe jaar als een normaal jaar kon beginnen.”

Het nieuwe seizoen begon uitstekend voor de Italiaanse sprinter. In Saudi-Arabië liet hij zijn vertrouwen zien met twee vierde plaatsen in een sterk sprintveld op de eerste en derde dag.

“De trainingskampen gingen goed, maar cijfers zijn cijfers en het draait om koersen en racen tegen concurrenten,” vervolgt hij. “Je kunt massasprints niet trainen. De eerste sprint was niet perfect, maar we werkten als team heel goed samen. Het was belangrijk voor mij om me goed te voelen en dicht bij de overwinning te zitten. De tweede sprint was wat riskanter en ik was terughoudend om te veel risico’s te nemen. Ondanks twee vierde plaatsen had ik het gevoel dat ik mijn volledige potentieel nog niet had laten zien en ik hoopte op de laatste dag.”

En Matteo leverde af, met de hulp van het hele team. Emils Liepiņš en Nick Zukowsky beheerden de waaiers in het eerste deel van de etappe en Nicoló Parisini, Xabier Azparren, Frederik Frison en Tom Pidcock waren met Matteo in de finale. Na al dat werk sprintte Matteo in de laatste 500 meter naar een snelheid van 83 km/u, de snelste ooit gemeten.

“We besloten pas op de laatste ronde vol voor de sprint te gaan, toen we wisten dat Tom’s klassement veilig was. We waren al twee keer langs de finish gekomen. De eerste keer was een beetje eng omdat het peloton compact was en we supersnel gingen. Tijdens de echte sprint besef je niet eens hoe snel je gaat. Je probeert gewoon de beste sprint te rijden. Uiteindelijk ging alles goed en was het een kleine groep, maar misschien is deze sprint volgend jaar met tegenwind en een helling veiliger. Uiteindelijk ben ik trots op wat we als team hebben gedaan en dat Tom een lead-out voor mij deed. Het was ook erg emotioneel om te zien hoe blij iedereen voor mij was. Die foto met Nicoló in tranen vertelt het verhaal van mijn comeback.”

Helaas was de crash in juli 2024 niet de eerste in Matteo’s carrière. Hij heeft er al een paar gehad. Over valpartijen in de koers is hij filosofisch, maar hij vindt dat de wegen steeds gevaarlijker worden.

“Ik weet altijd dat valpartijen kunnen gebeuren in een wedstrijd. Dat hoort erbij. Dat betekent niet dat ik geen angst voel, maar niet meer dan voor het ongeluk vorig jaar. Mijn grootste uitdaging was om weer op de openbare weg te rijden. Ik neem nooit grote risico’s tijdens trainingen, maar je kunt niets doen aan auto’s die te dichtbij komen. Ik was altijd al voorzichtig, maar nu nog meer. De laatste weken hebben we zoveel vreselijke verhalen gehoord. Sara Piffer was pas 19 en reed met haar broer toen ze werd aangereden en omkwam. Ik heb het gevoel dat het te vaak gebeurt, en het laat opnieuw zien hoe kwetsbaar we als fietsers zijn.”

Matteo’s volgende koers is de Clásica Almería, een wedstrijd die hij in 2023 won en die de eerste overwinning betekende voor het nieuwe Q36.5 Pro Cycling Team. Inmiddels weten we de uitslag en met een 28e plek gaat die wedstrijd op een plank in de kast. Op naar de volgende!

Dit verhaal verscheen eerder op de website van het Q36.5 cycling team, geschreven door José Been