De nacht van Philippe Gaumont

Philippe Gaumont

Een straffe stoot van een kwajongen dat als een strook bloemetjesbehang een grauwe ruimte vol beroepsernst en discipline kleurt.
In een kort verslag op de website www.rondevanvlaanderen.be staat het volgende geschreven over de koers die volgde op deze van drank en (vast ook) drugs doordrenkte nacht:
Van Petegem wint koninklijke spurt – 189 renners nemen het vertrek, geen enkele renner wordt de start geweigerd wegens een te hoog hematocrietgehalte.

Over perspectief gesproken.

Zonder een te hoog hematocriet, maar met vast meer dan voldoende hulpmiddelen in het lijf om de roes van de afgelopen nacht nog even te verlengen, laat Gaumont al zeer vroeg in koers de boel ontploffen. Een verrassingsaanval op de kasseien van Wannegem-Lede, meer dan 150 kilometer van de finish, geïnitieerd door zijn nieuwe kopman Frank Vandenbroucke. Het wonderkind dat die winter de Mapei-ploeg van vaderfiguur Patrick Lefevere verruild heeft voor Cofidis. Een ploeg die past bij zijn ambities.
Nu droomt hij achter de brede rug van Philippe Gaumont van een Merckxiaans nummer.

Een sensatie hangt in de lucht. Totdat het krachtmens uit Amiens in een op het oog eenvoudige bocht op de Paddestraat zomaar opeens onderuit glijdt. Hij breekt zijn pols en de droom van VDB die in een volgend scenario alsnog een hoofdrol voor zich weet op te eisen. In een kopgroep van 12 rijdt hij de finale in. Aan de voet van de Muur van Geraardsbergen lijkt het noodlot echter opnieuw toe te slaan. VDB schuift onderuit, wat voor Peter van Petegem en Johan Museeuw het teken is om er samen van tussen te muizen. De man uit Ploegsteert breekt echter niet en na een straffe achtervolging sluit hij op de Bosberg weer aan bij het tweetal. De drie blijven bijeen tot aan de finish waar Van Petegem net voor VDB naar zijn eerste grote zege sprint.
Na afloop zijn er verwijten van VDB richting Gaumont. Hij meent dat er zonder valpartij een stunt mogelijk was geweest.
Al waren de tubes van waarop hij van zijn ploeg moest rijden ook niet om over naar huis te schrijven.

Terug naar Gaumont. Al googelend naar informatie over zijn leven, stuit ik op een filmpje. Er verschijnt een vrouw in beeld. Ik denk dat ze ooit mooi moet zijn geweest.
Ze is de weduwe van Philippe Gaumont.
Met enig gevoel voor dramatiek zou je kunnen stellen dat de treurigheid van het Noord-Franse land in haar gezicht is gekerfd.
‘Ze deden smerige dingen’ vertelt ze.
Ondertussen glijden er foto’s van VDB en Gaumont voorbij. Met ontbloot bovenlijf, een identieke tatoeage (een wolvenkop) op de bovenarm, grijnzen de twee in de camera.
Twee pubers in een rennerslijf.
Frank en Philippe.
De boezemvrienden.
Een vernietigende combinatie.

Wellicht gaat het te ver om de ondergang van Frank Vandenbroucke volledig aan zijn vriendschap met Philippe Gaumont te wijten. Daarvoor was de val van het wonderkind te complex. Feit is echter wel dat de rol en positie van Gaumont in de Cofidis ploeg vergelijkbaar was met een jongen in een brugklas die tweemaal is blijven zitten en zijn nieuwe klasgenoten achter het fietsenhok roken leert. Een charismatische, dwingende verschijning.
‘Et maintenant tu vas manger un Stilnoct!!’
Zijn boodschap aan nieuwelingen in de ploeg.
Stilnoct, het slaapmiddel waarvan je gaat trippen als je er maar genoeg van eet.
Medicijnmisbruik dat als een rode draad door de rottigheid loopt die zo kenmerkend was voor Cofidis eind jaren ’90.
Op de loopbaan van de toch al grenzeloze VDB had deze omgeving hetzelfde effect als een scheut wasbenzine op een zojuist aangestoken vuurtje.
Helaas bleek al snel dat er te weinig voeding was voor een duurzaam brandend vuur. Wat restte was een smeulende puinhoop waarover dubieuze figuren van alles wierpen in de hoop er nog eenmaal een steekvlam uit te persen.
Tevergeefs.
De afloop is welbekend.

Het nachtje doorhalen vanuit dit perspectief is exemplarisch voor een door en door verrotte ploegcultuur, die wel vaker aan Franse ploegen uit die periode wordt toegedicht, maar ook voor de wijze waarop Philippe Gaumont zijn eigen, toch wel hoopvol gestarte loopbaan naar de verdommenis hielp.

Slechts 40 jaar oud, overlijdt hij op 17 mei 2013 aan de gevolgen van een hartaanval.
Een kleine 3,5 jaar later dan zijn boezemvriend VDB.

Daar is weinig vermakelijks aan.