Dus je bent een grote Nederlandse bank en je wil je profileren via de sport. Je kiest voor wielrennen, want dat sluit aan bij het profiel van klanten van de Rabobank, oorspronkelijk afkomstig van het platteland, net als veel renners. Je steekt er in zeventien jaar tijd tientallen miljoenen in. Je vindt wel dat er in het begin te weinig gewonnen wordt en zet dan het teammanagement onder druk omdat er beter gepresteerd moet worden. In 2002 besluit je dat een Raborenner de Tour moet winnen en in de jaren daarna contracteer je buitenlandse toppers (in wording) die dat doel moeten realiseren. Dat doe je in een periode waarin al bekend is dat er volop met epo en bloeddoping wordt geëxperimenteerd in het peloton en waarvoor je ploegleiding je al heeft gewaarschuwd. Desondanks ga je door en als in 2007 je hele ploeg plots de Tour controleert en je reservekopman de Tour dreigt te winnen is het feest compleet. Totdat je besluit dat hij vlak voor Parijs de Tour moet verlaten vanwege vragen over zijn verblijfplaats. De internationale aandacht die dat krijgt, levert te veel negatieve publiciteit op voor het merk Rabobank. In de jaren daarvoor zijn al veel andere renners betrapt. Grote namen. En met Operación Puerto is in 2006 helemaal het deksel van de doos van Pandora gelicht. Lance Armstrong wordt al jaren van dopinggebruik beschuldigd. Tourwinnaars worden betrapt. En als de inmiddels vertrokken Thomas Dekker later met terugwerkende kracht wordt betrapt, gaat er nog geen lichtje bij je branden. Maar als in 2012 na bekentenissen van onder meer Levi Leipheimer blijkt dat Raborenners met behulp van de ploegarts doping gebruikten, is de maat toch vol.
Dat naar aanleiding van de opruiming in 2007 onder anderen technisch directeur Theo de Rooij het veld moest ruimen, omdat hij zou hebben geweten van de ware verblijfplaats van Rasmussen, dan wel er onvoldoende opportuun mee was omgegaan, soit. En dat je met hem afspreekt dat hij niet mag spreken over de precieze achtergronden van het vertrek en al helemaal niet over dopinggebruik binnen de ploeg. Imago hè. Dat je de huidige ploeg nog wel een jaar betaalt op grond van sponsorverplichtingen, dat snappen we ook wel. Een ploeg waarvan de huidige renners aan de tand worden gevoeld over hun mogelijke dopinggebruik. Zodat zij kunnen bewijzen dat ze onschuldig zijn. Maar dat je het dan bestaat om als Rabobankdirecteur zonder blikken of blozen te betogen dat je je bekocht voelt. Dan is hypocrisie een understatement. Jarenlang voer je niet alleen de druk op de renners, je werknemers, op, maar steek je je kop in het zand en laat je je werknemers voor de ellende opdraaien. En als ze allang op de grond liggen, geef je ze ook nog een trap na.
Ik zou mezelf niet meer in de spiegel kunnen aankijken. Maar dat zal dan wel een van de competenties zijn voor een succesvolle managementcarrière in de financiële wereld.
Gerdjan Kipping is docent (internationaal) publiekrecht aan de Juridische Hogeschool Avans-Fontys en was daarvoor onder meer advocaat. Hij is en blijft wielerliefhebber. Hoewel hij voorstander is van de aanpak van het grootschalige dopinggebruik, heeft hij een hekel aan verantwoordelijken die zich achter anderen verschuilen.
Laatste berichten van Gerdjan Kipping (alles zien)
