Niet meer liegen

Het mag duidelijk zijn: ik ben geen fan van Tour du Jour. Net als het volwassen broertje Voetbal International vind ik het vaak  een platvloerse verzameling van zowel gasten als onderwerpen. Afgelopen zondag zapte ik er langs en bleef hangen. Geen Gert Jakobs, Dries Roelvink – of nog veel erger Henk Westbroek – maar mensen die mij wel interesseren: Thomas Dekker en Bart Veldkamp en de vaste tafelheren Michael Boogerd en Eddy Planckaert.

Eddy is natuurlijk gewoon een clown, maar wel een die altijd mijn sympathie heeft gehad. Heerlijke, brutale renner. Voor de duvel niet bang en talent voor twee.

Al snel ging het ook aan deze tafel, hoe kan het anders, over doping. In tegenstelling tot veel gesprekken werd er nauwelijks om de hete brij heen gedraaid, maar ontspon zich een open gesprek. In welk ander land is zo’n gesprek mogelijk? Of er wordt niet over gesproken of, nog erger, het wordt keihard ontkend.

Hier zaten twee mannen die bevrijd zijn van het moeten liegen en bij alletwee was de opluchting duidelijk merkbaar. Niet krampachtig stotteren bij iedere keer dat het d-woord valt. Er niet trots op zijn, maar je hoeft je er ook niet kapot voor te schamen. Mooi was de toevoeging van Bart Veldkamp die alles in een begrijpelijk daglicht zette. De middenstander die jaren probeert eerlijk zijn geld te verdienen, maar het wil maar niet lukken. Een oudere collega zegt tegen hem: ‘zolang je alles helemaal netjes doet zal het verdomd moeilijk zijn je geld te verdienen’. Niet goed, maar heel herkenbaar. Tot de fiscus erachter komt en je hangt.

Zelf ben ik altijd nogal fel tegen gebruikende topsporters geweest. Niet omdat ze niet ethisch met hun sport om zouden gaan, topsport is per definitie niet eerlijk, maar wel omdat jonge sportmensen zichzelf opzadelen met een veel groter probleem. Ze kunnen niet meer eerlijk zijn, ze moeten gaan liegen. Tegen de wereld, maar vooral tegen zichzelf. Iedere ochtend kijk je in de spiegel naar iemand die niet eerlijk is.

Ik voelde dat zo goed omdat ik jaren verslaafd ben geweest aan alcohol. Iedereen in mijn omgeving heb ik voorgelogen en bedonderd. Ik veranderde steeds meer in een zielig hoopje mens. Niemand meer vertrouwend omdat je zelf niet te vertrouwen bent. Inmiddels drink ik al jaren niet meer en ben een nieuw mens. De rugzak van 100 kg die ik iedere ochtend omhing heb ik bij het grof vuil gezet. Liegen is niet meer nodig, bedonderen ook niet.

Dat is wat ik zo fijn vind voor jonge mensen die hebben toegegeven fouten te hebben gemaakt maar er nu klaar mee te zijn. Dat zag ik terug bij Michael en Thomas en zie ik zelfs terug in de tweets van Armstrong. Er zit veel meer vrolijkheid in in plaats van afweer, angst en boosheid.

Ik kan alleen maar hopen dat dit voor veel meer mensen gaat gelden. Het is een afgezaagde boodschap maar echt: eerlijk duurt het langst.