Dertig jaar, verdorie. Je hebt ondertussen heel wat woelige wateren doorzwommen in de wielerwereld, niet in het minst afgelopen jaar. Ze hebben je lelijk behandeld bij Euskaltel. Hun grootste uithangbord was je, en na zeven jaar trouwe loondienst werd je zomaar als afval aan de deur gezet. Je fikse uithaal naar de teamleiding was terecht. Nimmer meer een Baskisch blok in het peloton, dat noem ik geen kleine zonde.
Maar er is hoop! Je bent jarig en je vond een nieuwe ploeg, Caja Rural. Gedaan met urenlang in de aanval voor een camera rijden ter verantwoording van het corporate social responsability budget van een Baskische telecomgigant. Een ProContinentalTeam is zoveel leuker: minder druk, meer essentie. Of je nu deelneemt aan het Circuit de Lorraine of aan de Vuelta: plezier maakt de koers. Altijd, overal.
Voor de wedstrijd in alle rust plaatsnemen op een uitklapbaar stoeltje voor de camper met de ochtendzon in je gezicht. Glimlachen om de aandoenlijke ploegtactiek van een malle ploegleider en tijdens de koers gewoon doen waar je zin in hebt. Steeds opnieuw demarreren op de afrit van een autosnelweg, lachen en ‘jeplaaaa’ of iets soortgelijks roepen zodat de supporters iets hebben om over te praten tussen twee opeenvolgende rondjes. Zo kan iedereen op het einde van de dag met een blij gemoed naar huis terwijl op de radio de nationale voetbaluitslagen worden afgehaspeld, om achteraf een eenvoudig avondmaal te nuttigen van pistolets met kaas en mosterd.
Nogmaals gefeliciteerd, beste makker. Maak er iets moois van!
- De Dag Waarop Mijn Laatste Wielerheld Het Peloton Verliet - 24/01/2018
- De dag dat ik een quizvraag werd - 20/06/2017
- Herinneringen aan mijn Tourtijdritten - 01/07/2015