Danny Nelissen, familie van, inderdaad. Maar dat was ooit bijna vergeten. Want in tegenstelling tot zijn wereldberoemde oom in heel Nederland en ver daarbuiten leverde hij zijn prestaties niet achterop een motor, maar daadwerkelijk op een fiets. En hij verzon niets! Het leverde zelfs een wereldtitel bij de amateurs op.
Ik zal het verslag nooit vergeten: op een onmenselijk parkoers wist opeens die volkomen onbekende Nederlander te winnen. De professionals bleken daags later halverwege alle hoop al te laten varen. Maar niet het natuurtalent Danny Nelissen. Wat waren we allemaal trots, een schitterend palmares kon niet uitblijven.
Maar opeens: hartproblemen. Noodgedwongen aan de kant. Gelukkig de onverwachte terugkeer. Niet met wereldschokkende resultaten, maar toch. Goed, er waren wat plaatselijke journalisten die iets riepen over doping, vrouw en kinderen werden er zelfs mee lastig gevallen, maar Danny, je toonde je strijdbaar: een heuse rechtszaak volgde. Verloren, maar dat ontlokte jaren later een fraaie uitspraak over iets over pissen op graven. En het lag aan de journalisten, uiteraard, en toch weer die familieband: “Mijn oom was daar een soort veldheer. Toen hij wegging, roken ze bloed in onze familie. Ik heb diepe minachting voor zulke journalisten. Ze hebben het intelligentiepeil van een kleuter. Gelukkig ben ik niet een dag in onbalans gebracht. Een minder stabiel persoon hadden ze psychisch kapot kunnen maken.”
Kan inderdaad maar zo gebeuren. Een kleuter als Pieters scheldt daardoor een scheidsrechter uit twee weken na een campagne voor meer respect en slaat vervolgens zichzelf de ziekenboeg in terwijl de aanvoerder vooral begrip toont. Shit happens. En het is maar voetbal, een infantiele sport waarin alles goedgepraat wordt.
In de wielersport doen we dat niet. We zijn eerlijk. We veroordelen iedereen die een overtreding in de sprint maakt en raken pas echt op stoom als het over bewezen en toegegeven doping gaat. Dan worden we boos. Echt boos.
Zo ook jij, in deze eeuw inmiddels wielerjournalist. Dat interview met Armstrong? Schandalig, want hij liegt nog steeds! En we knikken allemaal met je mee.
Maar een dag later? De bekentenis!
Uiteraard voor je niet al te succesvolle jaren bij de Rabo’s, niet voor je wereldtitel. Want ach, nu Armstrong het zelf al gezegd heeft: in die Rabo-jaren gebruikte vrijwel iedereen, dus met je beperkingen deed je het nog best goed En nee, je noemt geen namen, verklikken doen we niet. De Omerta geldt nog steeds, twitterde je vrolijk met een smiley.
Maar veroordelen, dat deed je wel, Danny, al die jaren na je actieve wielerloopbaan.
Als commentator en journalist sprak je er steevast schande van als er weer een nieuw dopinggeval boven water kwam. Nooit zei je, zelfs maar in een tussenzin, goed, we gebruikten, ik ook, maar nu kan het echt niet meer.
Wat je wel deed was een Armstrong. Wie betrapt was, nagelde je aan de schandpaal. En wie niet betrapt was, verdedigde je net zoals je zelf al in de jaren negentig deed: “Ik heb geen respect voor mensen die schrijven dat ik doping heb gebruikt, maar dat niet hard kunnen maken. Ik ben nooit positief bevonden. Een beter bewijs van mijn onschuld is er niet. Als je niet positief bent, ben je ook niet strafbaar, simpel zat.”
Strafbaar ben je nog steeds niet, maak je geen zorgen. Maar geloofwaardig evenmin. Dat was je als renner ondanks alles wel, maar als spijtoptant?
Nee. Je toont hooguit dat Armstrong een punt heeft als hij stelt dat het destijds grotendeels een gelijke strijd was. Maar Armstrong veroordelen we nu allemaal, jij wordt geprezen om je lef.
Het blijft een ongelijke strijd.
- Ongelijke strijd - 21/01/2013
- Back to mono - 21/07/2012
- Telex aan de Texaan: smoking gun zonder lijk - 06/07/2012
Geen woord van gelogen!
“Nee. Je toont hooguit dat Armstrong een punt heeft als hij stelt dat het destijds grotendeels een gelijke strijd was. Maar Armstrong veroordelen we nu allemaal, jij wordt geprezen om je lef.
Het blijft een ongelijke strijd.”
En zo zijn er velen in “het wereldje” helaas.. een vergelijking met de uitspraak van Jorritsma zou je kunnen trekken: (over frankrijk “mooi land, jammer van de fransen”) Wielrennen, een mooie sport, jammer van de mensen in die wereld.
De intro klopt niet helemaal, want Dannyboy werd pas wereldkampioen bij de amateurs na zijn hartproblemen. Hij was al prof geweest van 1991 tot 1994 had ook al één keer de tour gereden stopte vanwege hartproblemen, maakte een comeback als amateur werd wereldkampioen (1995) en voor de tweede keer profrenner bij de Rabo’s (1996). Om dan na drie jaar weer te stoppen met hartproblemen.
Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald!
En maar ontkennen. Op tv zelfs een test doen die aantoonde dat je al een hoog hematocriet van jezelf had en met doping over die grens zou gaan. Doping nemen had geen zin. Vertel je ook ff hoe het bij de andere ploegen ging waarvoor je reed Danny?
Ware woorden, Henri.
Wat mij stoort aan Danny’s bekentenis is dat hij nu – nauwelijks een dag later – zich beklaagt over de verontwaardigde reacties die hij krijgt. Wat had je dan verwacht, Danny?
Je bent al zo’n tien jaar wielercommentator. Je hebt alle dopingrotzooi en schandalen van de laatste paar jaar meegemaakt en daarin je weg moeten manoeuvreren als journalist. Een journalist hoort naar de waarheid te zoeken. Jij kende de waarheid maar hield je stil, vanwege je eigen geheim. Jij kon je er nooit teveel in mengen, omdat dat aan je eigen geheim en verleden raakte.
En dat begrijp ik, heus waar. Maar om dan nu na je bekentenis, al na één dag, verontwaardigd te zijn over kritische reacties: dat past niet. Had je verwacht dat je door je bekentenis op handen gedragen zou worden? Ik mag hopen dat je niet zo naïef bent.
Je bekentenis is dapper, en een grote stap voorwaarts. Voor jezelf en voor de sport. Maar verwacht niet dat je ervoor gelauwerd wordt. Feit blijft dat je tien jaar lang op de eerste rij zat, onderdeel was van het gilde dat aan waarheidsvinding hoort te doen. En jij dat niet kón doen vanwege je geheime verleden. (en dan kun je schoppen naar Mart Smeets, zonder bewijs te leveren, maar het is weinig chique)
Het moet een kwelling voor je geweest zijn. Maar dat is het voor ons, wielerliefhebbers, net zo geweest. Omdat we dachten dat we je konden vertrouwen.
jahoor, gaan we weer. De mannen hebben doping gebruikt. Wauw. In een door en door rot wielerwereldje. Geen mensen afgeslacht, geen kinderen misbruikt. Doping gebruikt, that is it. En daar over gelogen. Het zijn geen duivels hoor. Doe even normaal mensen. Als je een duivels iets wil , ga b.v. achter de paus aan met in zijn kerk wereldwijd kindermisbruikende volgelingen. Doping. get a life
Onbegrijpelijk dat Nelissen vorig jaar bij Tour du Jour niet zijn epo-gebruik bekende. Dat was het moment om toch nog een voorvechter voor een minder vuile sport te zijn. Met de bekentenis van nu is dat parmantig zwaaien met zijn bloedtest een heel pijnlijk en genant fragment om terug te zien.
Het is misschien wat laat maar hij gaat toch maar effe uit eigen beweging op die stoel zitten om alle stront op te vangen. Het is niet zo dat hij er toe gedwongen wordt en daar heb ik wel respect voor. En dit soort artikelen zijn nu precies de reden waarom niemand z’n mond opentrekt. Ik vind het niet gek dat als je een enorme bak met gal over je heen kan verwachten dat je dan niet durft te praten.
danny,wat een ballen heb jij beter als die van lancé,ik vind je cool dat je schoon schip maakt,nu de rest nog.
een gedicht uit mei 1972 voor jou;
fietsen
de zon schijnt op mijn rug
een blinkend stuur
10 versnellingen
flitsende auto,s
doorgaan verkeer links af
piepende remmen
mijn kruis is goed nat