Ongelijke strijd

Danny Nelissen, familie van, inderdaad. Maar dat was ooit bijna vergeten. Want in tegenstelling tot zijn wereldberoemde oom in heel Nederland en ver daarbuiten leverde hij zijn prestaties niet achterop een motor, maar daadwerkelijk op een fiets. En hij verzon niets! Het leverde zelfs een wereldtitel bij de amateurs op.

Ik zal het verslag nooit vergeten: op een onmenselijk parkoers wist opeens die volkomen onbekende Nederlander te winnen. De professionals bleken daags later halverwege alle hoop al te laten varen. Maar niet het natuurtalent Danny Nelissen. Wat waren we allemaal trots, een schitterend palmares kon niet uitblijven.

Maar opeens: hartproblemen. Noodgedwongen aan de kant. Gelukkig de onverwachte terugkeer. Niet met wereldschokkende resultaten, maar toch. Goed, er waren wat plaatselijke journalisten die iets riepen over doping, vrouw en kinderen werden er zelfs mee lastig gevallen, maar Danny, je toonde je strijdbaar: een heuse rechtszaak volgde. Verloren, maar dat ontlokte jaren later een fraaie uitspraak over iets over pissen op graven. En het lag aan de journalisten, uiteraard, en toch weer die familieband: “Mijn oom was daar een soort veldheer. Toen hij wegging, roken ze bloed in onze familie. Ik heb diepe minachting voor zulke journalisten. Ze hebben het intelligentiepeil van een kleuter. Gelukkig ben ik niet een dag in onbalans gebracht. Een minder stabiel persoon hadden ze psychisch kapot kunnen maken.”

Kan inderdaad maar zo gebeuren. Een kleuter als Pieters scheldt daardoor een scheidsrechter uit twee weken na een campagne voor meer respect en slaat vervolgens zichzelf de ziekenboeg in terwijl de aanvoerder vooral begrip toont. Shit happens. En het is maar voetbal, een infantiele sport waarin alles goedgepraat wordt.

In de wielersport doen we dat niet. We zijn eerlijk. We veroordelen iedereen die een overtreding in de sprint maakt en raken pas echt op stoom als het over bewezen en toegegeven doping gaat. Dan worden we boos. Echt boos.

Zo ook jij, in deze eeuw inmiddels wielerjournalist. Dat interview met Armstrong? Schandalig, want hij liegt nog steeds! En we knikken allemaal met je mee.

Maar een dag later? De bekentenis!

Uiteraard voor je niet al te succesvolle jaren bij de Rabo’s, niet voor je wereldtitel. Want ach, nu Armstrong het zelf al gezegd heeft: in die Rabo-jaren gebruikte vrijwel iedereen, dus met je beperkingen deed je het nog best goed  En nee, je noemt geen namen, verklikken doen we niet. De Omerta geldt nog steeds, twitterde je vrolijk met een smiley.

Maar veroordelen, dat deed je wel, Danny, al die jaren na je actieve wielerloopbaan.

Als commentator en journalist sprak je er steevast schande van als er weer een nieuw dopinggeval boven water kwam. Nooit zei je, zelfs maar in een tussenzin, goed, we gebruikten, ik ook, maar nu kan het echt niet meer.

Wat je wel deed was een Armstrong. Wie betrapt was, nagelde je aan de schandpaal. En wie niet betrapt was, verdedigde je net zoals je zelf al in de jaren negentig deed: “Ik heb geen respect voor mensen die schrijven dat ik doping heb gebruikt, maar dat niet hard kunnen maken. Ik ben nooit positief bevonden. Een beter bewijs van mijn onschuld is er niet. Als je niet positief bent, ben je ook niet strafbaar, simpel zat.”

Strafbaar ben je nog steeds niet, maak je geen zorgen. Maar geloofwaardig evenmin. Dat was je als renner ondanks alles wel, maar als spijtoptant?

Nee. Je toont hooguit dat Armstrong een punt heeft als hij stelt dat het destijds grotendeels een gelijke strijd was. Maar Armstrong veroordelen we nu allemaal, jij wordt geprezen om je lef.

Het blijft een ongelijke strijd.