Site pictogram HET IS KOERS!

Op bezoek bij Alain de Carvalho in Brive

Wibe Balt

Een blogger van hetiskoers dacht eerder dit jaar een unieke ontmoeting te hebben met een oud-Tourrenner uit de Corrèze. Wat hij niet wist, was dat een andere blogger van hetiskoers hem voor was…

Door Wibe Balt en Martijn Sargentini

Brive-La-Gaillarde, 2 mei 2012
Terwijl dametjes met polyester schorten en plastic zakjes arm in arm voorbij waggelen, mijmer ik over de dag van morgen. Ik drink een kop koffie en lees L’Équipe.
Een jaar eerder lag een foldertje wat eenzaam weg te suffen in de etalage van het Office de Tourisme. Het was de aankondiging van La Gaillarde de Carvalho. Op de voorkant een zwart-wit foto van een stijlvol klimmende Fiat-renner. Onmiskenbaar een persfoto uit de Tour. De klasse van de gefotografeerde renner spat er vanaf. Alleen écht goede renners klimmen zo. Zijn lichaam hangt ietwat in de bocht, gefixeerd op de volgende. Hij danst op de pedalen.
Wat één jaar eerder, op de allerlaatste vakantiedag in mei, niet meer kon, kan nu wel. Ik, Wibe Balt, avonturier en wereldburger, breng morgen een onaangekondigd bezoek aan Alain. Alain de Carvalho. Geen Nederlandse koersaanbidder ging mij ooit voor.

Alain de Carvalho is een Fransman met Portugese voorouders, opgegroeid in Ussel, in het departement Corrèze. Een talentvol renner met vijftig zeges bij de beloften, waaronder een in de Tour de l’Avenir. De typering van talent is dus niet voor niets.
Zijn overstap naar de profs betekent een overstap naar de rol van knecht. Een meesterknecht die de Tour de France reed tussen 1978 en 1981. Trouwere knechten dan Alain zijn er tussen Clermont en Brive niet te vinden: zijn hele carrière was hij loyaal aan ploegleider Jean de Gribaldy. En loyaal aan zijn kopmannen. Alain haalde flessen water voor Joaquim Agostinho. Mooi koppel; Agostinho en de Carvalho.

Brive-La-Gaillarde, juli 2005
Ik loop per toeval de winkel binnen, op zoek naar een fiets stevig genoeg om mij en mijn tassen over de heuvels van de Dordogne te sjouwen. Op het lijstje fietsenwinkels dat een VVV-dame me gaf ontbrak de naam van Cycles de Carvalho. De Decathlon, die stond er wel op. En naast de Decathlon, daar begon Alain zijn zaak. Bernard Hinault verzorgde de officiële opening. Alain laat me vol trots de foto’s zien in zijn kantoor achterin de zaak.
Hinault, die ken ik wel. De Carvalho? Nooit van gehoord. Dat zoek ik thuis nog wel eens op.
Ik reken een Orbea toerfiets af. 27 versnellingen rijker verlaat ik de winkel. Op de bon zijn naam onder die van mij. Martin Sargentini, schrijft hij. Fransen spellen altijd mijn voornaam verkeerd en mijn achternaam correct. In Nederland is dat andersom.

Alain houdt mijn afgeschreven stalen Giant met 3 Sturmey-Archer versnellingen. Hij moet het minstens zo krankzinnig hebben gevonden als ikzelf om daar drie weken lang mee op fietsvakantie te gaan in dit heuvelachtige gebied. Zonder problemen monteert hij een bagagedrager op de Orbea en wenst me een bon voyage.
Op de eerste helling die ik op mijn met Carvalho-stickers beplakte fiets rij ontluikt de liefde voor het klimmen. Het is de klim die zeven jaar later, tijdens de achttiende Touretappe, als pijlsnelle afdaling dient naar de finishlijn in Brive.

St. Robert, 3 mei 2012
Afdalen langs het slingerpad naar Le Hermitage Rochas Couchaud is afdalen naar de Middeleeuwen. Aan het zicht van de bewoonde wereld onttrokken ligt een boerderij met bijgebouwen rond een prachtige binnenplaats. Het uitzicht is ongelofelijk. Je kunt er in de zomer kamperen, je kunt er kamers huren, je kunt er eten, én – belangrijk – je kunt er fietsen.
Een fietstocht die start bij Le Hermitage is altijd zwaar. In deze omgeving van heuvels en dalen werd Alain de Carvalho gehard als Tourrenner. Slopende wegen vol hellingen. Niet lang. Niet kort. Nooit gelijkmatig. Een renner is er altijd ver van huis, ook als hij al bijna thuis is.
Gerrit Jansen, de Nederlandse eigenaar van de Hermitage, doet elk jaar zijn best nóg zwaardere beklimmingen voor me uit te zoeken. Het is bijna een sport op zich geworden. Gerrit fietst zelf, en als het even mee zit ook met mij. Zijn tred verraadt het fietsverleden van de oud-winnaar van de Wielerronde van Bemmel in de Koningsklasse. Zijn broer Jopie won bij de 35-plussers.

Als de naam Alain de Carvalho valt word ik direct naar de binnenplaats geleid. Daar staat een mooie dames-Trek met op de buis een sticker. Cycles de Carvalho – Brive. Het is zeker. Alain de Carvalho is gelokaliseerd en ik ga naar hem toe.
Ik ga in mijn mooiste wielertenue. Eenmaal op de fiets realiseer ik me twee dingen. Eén: ik heb geen echte vraag aan Alain. Twee: mijn Frans heeft een bedenkelijk niveau bereikt sinds 1997. Niettemin, de tocht van St. Robert, over de geweldige Yssandon en via het Lac du Causse naar het industrieterrein van Brive is er een van hoge verwachtingen. Ik rij nu over wegen die als parcours dienden van de Tour du Limousin, Parijs-Nice en straks de Tour de France. Mijn snelheid is maniakaal. Ik drink en eet nauwelijks. Het laatste stukje voert over een erg drukke verbindingsweg langs een industrieterrein. Het deert me niet. De Decathlon. Daar moet het zijn. En ja, het is.
HET IS!
Mooie zaak. Een schuchtere jongen vraagt of ik hulp nodig heb. HULP? Nee. Tenminste? Ça, c’est le magasin d`Alain de Carvalho?’
De jongen blijkt de zoon te zijn. Het klopt allemaal. Alain is gaan fietsen. Natuurlijk fietst hij nog steeds. En goed ook. In mijn beste Frans probeer ik uit te leggen hoe goed zijn vader eigenlijk was. De zoon kijkt me aan met een mengeling van bescheidenheid en achterdocht. Ik leg hem uit waar ik voor kom: het shirt met daarop de naam van zijn vader.

En dan, na enkele pijnlijke minuten waarin mijn onvermogen Frans te spreken weergaloos op het zelfvertrouwen inhakt, komt hij binnen. Het eerste wat hij tegen me zegt is dat ik mijn fiets daar moet weghalen. Anders wordt hij gejat. Alain heeft tot mij, Wibe, gesproken. Zijn benen zijn een klein beetje krom. Maar dat moet, anders was hij geen eind-jaren-zeventig-renner geweest.

Wat volgt is een wonderlijk gesprek, waarin ik tot drie keer toe beweer dat hij 20ste in de Tour eindigde en Alain tot drie keer toe ontkent. Hij laat me de winkel zien, zijn mooiste fietsen die allemaal op maat worden gemaakt. Hij vertelt over zijn fietsevenement, Le Gaillarde de Carvalho, die behalve over fietsen ook over de schoonheid van de Corrèze gaat. En over gas-tro-no-mie. Hij benadrukt de lettergrepen met een handgebaar dat verfijning uitdrukt.
Over valpartijen in de Tour zegt hij dat het een sélection naturelle is. Als ik het goed begrepen heb, en de kans is groot dat ik het niet goed begrepen heb. Voeckler is toxique. Zijn lichaam is niet in balans en hij zal nooit een Tour winnen. Rolland zit goed. En een goede conditie is een kwestie van voedsel eten dat bij je past. Dat mag ook best een glas wijn zijn.
Ik stel hem vragen die hij niet begrijpt. En hij zegt dingen die ik niet begrijp. Maar ik spreek met Alain de Carvalho, die ongelofelijk hard heeft gewerkt en altijd koerste voor anderen, en gedurende het gehele gesprek verkeer ik in de veronderstelling dat ik de allereerste was. De allereerste Nederlandse koersaanbidder. Dan toch ten minste de allereerste Het is Koers-aanbidder.

In de Tour van 2012 bereikt het peloton één dag voor de afsluitende tijdrit de stad Brive-la-Gaillarde. Vlak voor de laatste kilometers door de stad is er nog een venijnige helling, gevolgd door een pijlsnelle afdaling. Als de helikopter zijn camera naar links draait ziet u de Decathlon. Ziet u het kleine pand ernaast? Dat is het Magasin de vélo Alain de Carvalho.

Stap er eens binnen als u in de buurt bent. Er hangen mooie foto’s in zijn kantoor.

Laatste berichten van Wibe Balt (alles zien)
Mobiele versie afsluiten