Foto Sesquipedale
Petit Départ
De late jaren ’90 en vroege jaren ’00 vormden niet de mooiste tijd om als tiener wielerfan te worden. Le Tour Dopage, omertà en andere maffiapraktijken: zelden maakte het profwielrennen zulke slechte reclame. Maar toch… ondanks alles oefende de Tour de France een magische aantrekkingskracht uit, ook op mij. In dit gedichtje maakt kinderlijke fascinatie plaats voor een kritische blik op een cultuur die meerdere renners – Vandenbroucke, Pantani, maar ook de te vaak vergeten ‘Chava’ Jiménez – uiteindelijk de allerhoogste tol liet betalen voor hún jongensdromen. Om tot slot te laten zien waar het bij liefde voor de wielersport werkelijk om draait.
door Timor El-Dardiry
PETIT DÉPART
Net vijftien. Hard besef sneed door mijn ziel:
dat ik de Tour de France nooit winnen zou.
Dag rondemiss die mij wel huwen wou,
dag roem die Jan en Lance ten dele viel.
Voor even leek elk streven mij futiel.
Een glamourloze toekomst, dof en grauw,
niet onderhandelbaar. Zonder berouw
reed wasdom tienerdromen uit het wiel.
Veel later pas begreep ik hoe ontspoord
de sport toen was. Glorie als rookgordijn
waarachter kleine jongens zijn vermoord.
Ik pak m’n fiets. Denk aan Marco, Franck, José
en hoe de hoogste tree niet brengen kon
wat ik nu voel: vrij spelen, straks wind méé.