Pia Sundstedt, een mountainbikester tussen de wegrensters.

© Sundstedt / Greber

Ze reed in een ander pakje dan normaal. Op een andere fiets ook. Maar ik herkende haar meteen toen ze voorbij flitste in de live-uitzending van de vrouwentijdrit op het WK in Kopenhagen.

Pia Sundstedt fietste tegen krachtig en stevig gebouwde dames. Normaal doet de 36-jarige frêle Finse liever mannen pijn. Op een mountainbike. Lange afstandswedstrijden zijn haar specialiteit. In die wedstrijden starten mannen en vrouwen vaak tegelijkertijd. Er zijn maar weinig mannen die haar dan kunnen volgen. Vaak doet ze in etappewedstrijden voor teams mee in de mix-klasse (één man en één vrouw). Bij voorkeur met een (semi-)prof aan haar zijde. Die zijn nog iets van waarde op het vlakke. Na een week koers staan ze regelmatig meer dan een uur voor in het eindklassement.

Pia Sundstedt begon op de weg. Ze won eind jaren negentig een paar ritten in de Giro d’Italia. Na jarenlange afwezigheid keerde ze dit jaar terug op het WK. Ze moet het vlakke en brede parcours in Kopenhagen niks gevonden hebben. Ze bikkelt liever tegen onverharde Alpencols, door het Schwarzwald of over de Rocky Mountains. Steile beklimmingen over smalle paden en gevaarlijke afdalingen tussen de rotsen. Over wortels, door beekjes. Geen beschutting van een peloton, maar ieder voor zich. Weer of geen weer. De regen tijdens de tijdrit op het WK moet haar goed gedaan hebben. In de gladde bochten kon ze er haar winst pakken.

Pia Sundstedt is niet groot. Ze is zo licht als een donsveertje. Vel over been en grote holle ogen. Het strakke snelpak dat ze droeg tijdens de tijdrit zat haast losjes om haar lijf. Een lijf dat is gebouwd om met soepele tred een col op te vliegen, niet om op een groot verzet vaart maken over een plat parcours. Normaal gesproken zou een vrouw als Pia in het winderige
Kopenhagen van de weg geblazen zijn. Pia niet, ze is wel wat gewend. Ze reed een dijk van een tijdrit met als resultaat de twintigste plek. Op twee minuten van winnares Judith Arndt. Maar één minuutje achter Marianne Vos.

Ik schaam me er steeds minder voor dat ik bij de gefrustreerde groep mannelijke mountainbikers hoor die haar pas weer ziet na de finish. Omgekleed en wel.