Pogačar wint de Tour, maar alleen de vraag is met hoeveel voorsprong

Als het aan de gemiddelde wieleranalyst ligt, dan kunnen we eigenlijk in één rechte lijn naar Parijs rijden en daar de gele trui aan Tadej Pogačar geven. De bollentrui neemt ie ook graag aan. Want ja, zo is hij nu eenmaal. Wie de groene en witte trui pakt, dat doet er niet toe. De Tour van 2025 is al in de boeken. Klaar, basta, fait accompli. Het klinkt haast als een wetmatigheid.

Door: HetisKoers!
23 jun '25

Foto Sirotti

De Tour is de Tour. Een ding is zeker: niks is zeker. Want als er haast dwangmatig vanuit wordt gegaan dat Pogačar gaat winnen, dan kun je ‘m bijna al invullen: dan gaat er iets mis.

Vanuit vele hoeken horen we al de angst voor de eerste week. Een van de werkingen van het peloton is dat er ergens een eerste plooi moet komen in het peloton. Een ding werkt daar heel slecht bij: sprintetappes. Wie het Grand Depart van 2025 erbij pakt ziet de eerste week eigenlijk alleen maar sprint etappes. De ‘hilly’ typering is waarschijnlijk meer voor de leuk, dan ‘voor het echie’. De tijdrit is pas etappe 5. Vier dagen lang billenknijpen dus! Spanning voor de renners, sensatie voor ons. Ze hebben de kasseien vermeden, maar is daarmee de chaos echt uit de koers? Genoeg ruimte voor twijfel.

Dus wat gaan we zien? Gedrang, zenuwen, gedoe. Groot risico voor alle klassementsrenners. Schreeuwende ploegleiders (of de rust zelve, maar met dezelfde boodschap): naar voren, let op, wees alert! Oftewel: we krijgen valpartijen. Tenminste, daar mag je haast van uitgaan. Het is de werking van het peloton. Gaat het waaien? We zitten immers dicht bij zee. En in welke waaier zit je dan? Maar ja, hoe kom je daar doorheen?

Gelukkig geen passage du Gois, waar we ooit de tourdroom van Boogerd in rook (of eigenlijk water) zagen opgaan. Hopelijk geen blije ‘Hallo Opi & Omi’ langs de weg. In 2022 lag Pogi al eens tegen het asfalt. Toen wachtte zijn rivaal Vingegaard netjes op m.

We denken ook nog even terug aan andere crashes en ongelukken. Al is het maar aan de frivoliteit waarmee Pogi in Strade Bianche in de sloot verdween. SuperPogi kwam bovendrijven en reed alsnog Pidcock naar huis. In Parijs-Roubaix had ie minder geluk en was de vogel (VDP) gevlogen.

Ijs en wederdienende, deo volente, als wie dan ook het wil, is Pogacar torenhoog favoriet. Maar of hij de trui al vast in z’n prijzenkast kan hangen? Voorlopig is het geel van de Dauhpine een goede indicator.

Maar ja, de Tour is de Tour en als er iets gebeurt dan is er een andere wetmatigheid: de Tour wacht op niemand. Het is nog maar even wachten!