Pogi, Dictor & Dana

We rijden vanaf onze overnachtingsplek naar het parcours om deel te nemen aan de social ride, daags voor de tijdrit. Een mooie gelegenheid om het parcours te verkennen én de sfeer te proeven. Nog voor we het parcours opdraaien, stuiten we op Tadej Pogaçar. Op gepaste afstand staren we naar de man in het groene shirt. Ik neem een foto en kom vervolgens een beetje dichterbij.

Naast me staat een jongen in een wit wielershirt. Hij lijkt me jong. Ik schat in een junior, of belofte. Hij blijkt uit Zuid-Soedan te komen. Ik hoor zijn naam niet goed. Ik versta iets van “dokter”. Een zoektocht op de startlijst levert de juiste informatie op. Dictor Mut. Hij is inderdaad jong: 19. Toch start hij bij de elite. Tot zover mijn gedachte dat hij me wat wijs maakte. Geen enkele uitslag onder zijn naam. Letterlijk een onbeschreven blad. Pogi en Dictor in één shot gevangen. Voor me staat zo ongeveer de grootste wielerkloof mogelijk.

In mijn ooghoek zie ik onze cameraman Dana zonder schroom op Pogaçar aflopen. Hij reikt hem de hand. Ik lijk enige verbazing op het gezicht van de Sloveen te zien, maar hij schudt Dana de hand. “Bro, what’s up?” Pogi knikt vriendelijk.

Later vraag ik of Dana wist wie hij de hand schudde. Dana reageert wat nonchalant. Ja, hij had hem wel gezien op de affiches voor het WK. Wij leggen hem uit dat hij wellicht de Greatest Of All Times is.

De dag erop beleven we de tijdrit. De Zuid-Soedanees strijdt tegen de Sloveen. Het is een oneerlijke strijd. Dictor Mut finisht op meer dan 40 minuten. Hij blijft zijn landgenoot Jalal Edward een kleine minuut voor. Voor een plekje hoger gaapt een gat van meer dan 10 minuten.

Met Dana lopen we na de finish terug naar de mixed zone. Ik leg het verschil uit tussen de tijdrit vandaag en de wegrit van volgende week. Bijna 270 kilometer, tussen de 6 en 7 uur op de fiets. En dat ik dus alsnog denk dat Pogaçar dan kan winnen, ondanks zijn verlies van vandaag. Dana kijkt me nadenkend aan. En zegt: “Ik ben vergeten een selfie met hem te maken.”

In de verte zie ik de Zuid-Soedanese delegatie voorbij komen. Ik leg aan Dictor uit dat ik gisteren in wielerkleding naast hem stond. Hij kijkt me vragend aan. De coach vertaalt voor me.  ‘Waarom hij niet met de U23 meedeed?’ vraag ik. Het was een foutje. Iets met formulieren, is de uitleg.

Zuid-Soedan is er voor de eerste keer bij op het WK. Daarmee dragen ze bij aan het record dat 35 Afrikaanse landen deelnemen. Een noemenswaardige bijdrage. Wat te zeggen over het sportieve resultaat? De claim van de trainer dat het materiaal te wensen over laat, is niet onterecht. Ik bestudeer Dircor’s fiets. Ik kijk naar zijn jeugdig gezicht.

Hij lijkt nog te moeten verwerken in welke wereld hij vandaag heeft gefigureerd.