Rugnummer 126 – Maurits Lammertink – Een terugblik

Bastiaan Gaillard

7 jaar geleden

Het begon met een nieuwsgierig berichtje naar Maurits. “Vind je het leuk als we je volgen tijdens de Tour?” Het antwoord laat zich makkelijk raden. Nu zijn er drie weken Tour voorbij. Drie leuke enerverende weken waar ik van heb genoten. Kritiek op de koers; “Goh wat is het saai”. Aanmerkingen op programma’s als de Avondetappe en Tour du Jour. Daar ben ik het niet mee eens. Op het moment dat de Tour begint, kom ik in een wielrenroes. Trouw schakelde ik, na Tour du Jour door naar de Avondetappe om vervolgens af te sluiten met Vive le vélo op de Belg. Overdag gniffelen om de podcast van de Rode Lantaarn. Ontspannen keuvelen over wielrennen. Heerlijk! Fotograaf Joris Knapen was voor ons in de Tour en lette extra op de verrichtingen van Maurits op- en naast de fiets.

Terug naar Maurits. De nummer 126 van het peloton werd onze Maurits, onze #126. Vlak voor de Tour begon, de woensdag ervoor, werd Maurits officieel op de hoogte gebracht van zijn deelname. Geïnspireerd door de verhalen over Tom Stamsnijder die met Tom Dumoulin de Giro won gingen we van start. Maurits met het rijden van de Tour, wij op onze beurt met schrijven.

Maurits kon met gemak de eerste nacht uitslapen. Wakker worden in Düsseldorf en fris aan de start staan van de spekgladde proloog. Onze nuchtere man uit Enter deed zijn plicht en bleef rustig op de fiets zitten. Alle ogen waren gericht op Tony Martin, zijn teamgenoot pakte net niet het geel.

Op enige afstand van de eerste ernstige valpartij rijdt sprinter Kristoff lek. Maurits geeft zijn wiel af en staat ingesloten in alle chaos. De teamwagen kan er niet doorheen. Maurits moet wachten. Na een tijdje rolt ook #126 over de lijn. Hij is niet gehavend. Gelukkig niet betrokken bij de valpartij.

De veelbesproken etappe. Het slagveld met Sagan en Cavendish als slachtoffers. Maurits wederom veilig op afstand. Niet betrokken bij de ellende. We kregen te horen dat hij geen Strava KOM-hunter is. Hij heeft wel een Strava profiel maar daar staan nagenoeg geen activiteiten op. Ook ons favoriete Zwift komt ter sprake. Maurits heeft veel op de Tacx gereden na zijn val in Zwitserland. Doen we een HiK-rit op Zwift in de winter Maurits?

In de eerste week, nog niet eens in het zuiden van Frankrijk is het al bloedheet. Als het meer dan 30 graden is en je moet 200 kilometer op je Canyon zitten verlies je veel vocht. Er gaan dan wel 10 bidons doorheen. Een combinatie van water en sportdrank om ook mineralen aan te vullen.

Het onderwerp waarvan je wist dat het ging komen. Doping! Hier heeft hij een uitgesproken mening over. Hij werd tot dusver alleen door de ploeg gecontroleerd. “Zo blijven valsspelers weg van deze sport” zo stelt hij. Voor mij een nieuw gegeven dat de ploeg zelf ook controles uitvoert. Hoe zou dit bij andere ploegen zijn?

Gevaarlijke natte afdalingen horen bij de Tour. “Je weet van te voren waar je aan begint.” Maurits onze nuchtere Tukker, vindt dat men niet zo moet klagen. Een aantal klassementsrenners zullen het vanuit het ziekenhuis niet met hem eens zijn. Tijdens de rustdag rijdt hij lek. Aan timing ontbreekt het hem niet. Prima moment om met een platte band langs de kant te staan.

Een ogenblik voor jezelf. Een rustig moment om te verzinken in een goed boek. Maurits leest de boeken van Lee Child over ex-militair Jack Reacher. Voorheen, toen Maurits pas net prof was, kon hij nog wel eens angstig naar een routeprofiel van een etappe kijken. Op het moment dat het peloton de Pyreneeën aandeed en Maurits dus al wat langer meedraait maakt hij zich geen zorgen meer.

Toen was er die etappe dat Maurits op avontuur ging en drie man meekreeg in de laatste 10 kilometer. Gefrustreerd dat de andere renners niet mee wilde draaien ging hij er eigenwijs zelf van tussen. Gewoon om te proberen. Kijken wat er te halen viel. Helaas, poging mislukt. We spraken hem ook over oortjes. Zijn mening is hierin duidelijk: “Van mij hoeven die oortjes niet.” .

Een familiemoment tijdens de tweede rustdag. Zijn vrouw en zoontje komen langs. Het moet toch lastig zijn als enige Nederlander in een vreemde ploeg. Hij houdt zich echter goed staande. Na de rustdag gingen we klimmen in de Alpen. Helaas had Maurits hier geen goede benen meer. Het was gewoon even op. Niet gek na ruim twee weken buffelen. De gezondheid was nog prima in orde. Geen verkoudheid of keelpijn.

Steeds meer mensen herkende Maurits. Wat was het fijn, al die aanmoedigingen. Al het gejuich was zo welkom bergop. Dat maakte het verschrikkelijke afzien een beetje draaglijker. Er waren bij Katusha tijdens de Tour maar liefst drie ploegleiders actief. Deze mannen waren verantwoordelijk voor de tactische plannen. Een ritzege of trui bleef helaas uit.

Door logistieke tekortkomingen kon #126 het parcours van de tijdrit niet verkennen. Na een afdaling iets te hard de bocht door. Daar lag hij dan, tegen de dranghekken in Marseille. Nadat we een berichtje van hem ontvingen, dat het niet ernstig was, konden we opgelucht ademhalen. Op naar Parijs. Op naar de Champs-Élysées.

Zondag stond Parijs in het teken van de vierde winst van Chris Froome. Sunweb deed goede zaken met twee truien en Groenewegen pakte de etappe. Wat een Tour. Voor ons stond dit ook in het teken van de eerste Tour van Maurits die succesvol ten einde kwam. Vol trots heeft hij Parijs gehaald. Terugkijkend op alle reacties die via social media gegeven zijn, is iedereen trots op onze #126. Chapeau Maurits!

Vanaf deze plek wil ik iedereen bedanken die heeft meegewerkt aan deze bijzondere fijne weken. Het was een eer om je te mogen volgen tijdens je eerste Tour Maurits.

U kunt Maurits zelf ook volgen via twitter en instagram. Alle berichten kunt u teruglezen onder Lammie’s Tour!