Sierra Nevada en Granada: ideaal voor alle fietsers

Tiesj Benoot zei het al in de podcast Beyond the KOM: ‘als jouw FTP beneden 4.5w/kg is, dan heeft een hoogtestage geen zin’. Nu weten wij dat slechts een select groepje Nederlanders aan deze voorwaarde voldoet. Dus tja, wat gaat de rest dan doen? Ga je dan bijvoorbeeld met je maten op hoogte zitten? In een maanlandschap, in de sneeuw, met altijd een klim naar huis? Nee natuurlijk niet. Dan ga je op zoek naar alternatieven. Have we got news for you, alternatieven zijn er genoeg. Maar eerst de hoogtestage.

Sierra Nevada – Pradollano

De Sierra Nevada is een populair wintersportgebied en dient in de zomers ook als uitvalsbasis voor het snikhete Granada. Wat wil je ook: het is op 2000+ meter hoogte en er ligt tot heel laat in het jaar sneeuw. Ideale omstandigheden dus voor een hoogtestage. Het CAR (hoogtetrainigscentrum) biedt veel faciliteiten voor sporters die graag wat extra willen, niet alleen voor renners, maar ook voor basketbal, badminton, zwemmen, roeien, atletiek etc.

De invloed van hoogtetraining is niet te onderschatten en de profs van Visma-Lease-a-bike maar ook Lidl-Trek, Decathlon, Team UAE en meer vinden ook de voordelen. Dan kun je dus in en om Pradollano blijven, daar een aantal rondes rijden of eventueel voor een langere training naar het dal rijden. Houdt dan dus wel rekening met een slotklim omhoog. De ultieme optie is het beklimmen van de Pico Veleta, maar in het voorseizoen moet je geluk hebben met het weer. Anders is de weg bevroren en kom je er niet doorheen. Maar Pico Veleta zit ook in de 50 cols van Mountain High en is voor de heren van de Mountain High Chasers ook het ultieme doel.

Een andere mooie route is de Carretera de Las Sabinas, waar je alle profs ook tegen zult komen. Het is een favoriet trainingsrondje, waar intervallen worden gedaan of waar de renners even voor een koffierondje de benen strekken. Tijdens ons bezoek in 2025 worden we ingehaald door verschillende teams, zien we Pogacar en Vingegaard afdalen en maken we even een praatje met Steven de Jongh, die ook de benen warm draait.

Die is wel heel mooi! Pradollano is in mei wel een beetje een ghost town, maar de aanwezigheid van profs maakt een hoop goed.

Gravelen in het Geoparque

In 2024 gingen we al eens naar het Geoparque de Granada. Ook nu mag het er zijn. Neem wel de brede bandjes mee, want op de racefiets is het niks. Maar met het juiste materiaal is het puur genieten. Niet voor niets dat hier ook de gravel uitdaging Badlands wordt georganiseerd. Het landschap is uitgestrekt, het is haast alsof je in een van de Amerikaanse canyons bent, maar dan gewoon in Europa.

Aan de hand van het tijdstip op de dag zijn de kleurschakeringen op de wanden weer anders. Soms is het meer rood, dan meer geel of soms zelfs een beetje groen. Hoe ver je ook kijkt, het landschap blijft duizelen. Het is wel raadzaam om hier niet midden zomer, midden op de dag te gaan rijden. Er is weinig tot geen verzorging en als je panne krijgt dan is het een end lopen naar de bewoonde wereld. Je vindt hier ook geen watertap, dus neem voldoende vocht mee voor onderweg.

Goed voorbereid is het puur genieten en de Sierra Nevada is nooit ver weg

Over het geitenpad ‘Carretera de la Cabra’ naar de Costa Tropical

Een alternatief voor de klassieker richting Pico Veleta of Sierra Nevada? Zet dan koers naar de Costa Tropical. Vanuit het bruisende Granada rij je in één dag een indrukwekkende lus naar de Middellandse Zee en terug – een route vol contrasten, kleur en karakter. Waar je bij de klim naar de Sierra vooral het hooggebergte induikt, biedt de tocht naar de kust een weids, ruiger landschap met veel afwisseling: verlaten bergwegen, tropische tinten, klaterende citrusgaarden en uiteindelijk de azuurblauwe glinstering van de zee. Het vertrek is al veelbelovend, want vanaf het moment dat je de stad uit rijdt, zit je meteen op rustige, glooiende wegen die je snel omhoog brengen. Eerst de Collado del Muerto en daarna de Puerto del Suspiro del Moro – klinkende namen, heerlijke klimmetjes.

De lange afdaling naar Almuñécar is pure beloning. Ineens rijd je langs palmbomen en zie je strandtoeristen wandelen op de boulevard. Tijd voor koffie, een korte pauze met zicht op zee, en dan begint het tweede deel van de rit: de klim terug naar het binnenland via de mythische Carretera de la Cabra. Deze ‘geitenweg’ is allesbehalve een geitenpad: een eindeloze slingerweg, vol haarspeldbochten, stille vergezichten en een ritmische klim die je helemaal op jezelf terugwerpt. Deze route is minder bekend dan de grote klimmersklassiekers rondom Granada, maar minstens zo indrukwekkend. Je tikt zomaar de 3.000 hoogtemeters aan, maar dat voel je eigenlijk pas achteraf – als je terugkeert in de stad, met vermoeide benen, een rode nek van de zon en een hoofd vol indrukken. De Costa Tropical-rit is een prachtige rit: uitdagend, stil, gevarieerd en bovenal verdomd mooi. Perfect voor wie eens een andere kant van Andalusië wil ontdekken.