Wielerminnend Nederland was verrukt afgelopen zomer. Robert Gesink fietste zomaar ineens weer met de besten mee naar boven. Sterker nog, het was niet alleen meedoen. Op La Pierre-Saint-Martin deed hij zijn collega’s weer eens serieus pijn. Hij was terug aan het front. Na twee zomers Bau en Lau was het ineens weer tijd voor die lange dunne uit Varsseveld. Na alle zorgen en blessures was z’n kop vrij, vloog hij er weer eens vol in. Zo mooi als op La Pierre-Saint-Martin zou het niet meer worden deze Tour, maar met een hele nette zesde plaats in de eindrangschikking was hij zo goed als zeker weg naar de prijs van wielrenner van het jaar in Nederland. Want wees eerlijk, na het topjaar 2014 viel 2015 tot dan toe redelijk tegen voor álle Nederlandse renners.

Gelukkig duurde het wielerseizoen langer, er kwamen nog een aantal echte Hollandse hoogtepunten. Waren we in de Tour al reuzeblij met een zesde en zevende plek in de eindrangschikking, in de Vuelta España gingen we aan de haal met maar liefst vier ritzeges en een bijna eindoverwinning. Waarom duurde het wielerseizoen niet nog langer?

Vier ritoverwinningen waren het, zonder overdrijven, vier echte, niet-gestolen ritoverwinningen. Waar hadden wij Nederlanders dat aan verdiend, waar kwam dat ineens vandaan? Danny van Poppel had het goed geleerd van z’n pa en pakt een ritoverwinning in een massasprint, een klasbak hoor. Dat Bert-Jan Lindeman bovenop de Alpujarra wist te winnen zagen we niet aankomen, kippenvelmomentje hoor. Wees eerlijk, was je deze twee overwinningen ook bijna weer vergeten?

Eigenlijk is ritwinst in de Vuelta niet vanzelfsprekend voor ons Nederlanders, maar naast deze mooie ritten kregen we nog veel meer lekkers voorgeschoteld. Zoveel lekkers dat we Bert-Jan en Danny haast zouden vergeten. De chef-kok die ons waanzinnig deed genieten was Tom Dumoulin. En zeg ik Dumoulin, dan zeg ik 30 augustus 2015.

Waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt, van fouten dient een mens te leren, maar wat als je bang bent om in de fout te gaan? Vooral wielrenners zijn bij tijd en wijle erg bang om in de fout te gaan en daarbij doel ik niet weer op doping; dat station zijn we nu wel gepasseerd. Nee, iemand niet terughalen die je best kunt kloppen in de sprint of juist de fout van het terughalen van iemand ten koste van een eigen overwinning omdat er uit je rug alsnog gedemarreerd wordt.

Dumoulin in roodIn rit twee op weg naar Caminito del Rey ging Dumoulin in de fout, hij vertrouwde niet op zijn machtige dijen en wilde Chaves lossen, Chaves plooide niet en ging uiteindelijk met de bloemen aan de haal. Ging Dumoulin in de tweede rit in de fout met zijn poging Chaves te snel te willen lossen, in rit zes liet hij Chaves te snel wegrijden, vijf seconden waren het, uiteindelijk vijf onoverbrugbare seconden. Na een mooie tweede plek was het in rit zes een nette derde plek. Wat waren wij enthousiast, wat gaaf om Dumoulin zo te zien rijden. Tom was niet zo blij, hij kwam voor meer, hij kwam niet voor mooie klasseringen.

Dumoulin had geleerd van zijn fouten. Hoe pijnlijk z’n fouten ook waren, het was leergeld voor later. Sneller dan verwacht was het op die beruchte 30 augustus al later. Later wordt je wijs, later weet je hoe je het aan moet pakken. Op weg naar Benitatxell zagen we een Dumoulin die we hopelijk nog heel vaak gaan zien. Er werd niet gewacht op demarrages van anderen, er werd niet gekeken naar rode truien die misschien teruggepakt zouden kunnen worden. Nee, Dumoulin vatte de stier bij horens, het leergeld was betaald en de uitvoering was verbazingwekkend. Als het verstand, een superconditie en een beetje geluk samenkomen heb je een fantastische finish.

Een korte klim is het, weinig tijd te winnen stond in het rondeboek beschreven. Wat blijkt? Er valt veel te winnen, buiten een beetje tijd ook roem en glorie. Aan de voet van de beklimming worden de koplopers ingerekend, want Rodriguez, Valverde en vooral ook Chaves, die Dumoulin al twee keer had verslagen, hadden hun zinnen op deze rit gezet. Vol overgave storten ze zich in hun eigen val, veel te hard lopen ze van stapel, de kleine motortjes worden opgeblazen, van deze fout zouden ze nog ruim drie kilometer de gevolgen onder ogen moeten zien. Nairo Quintana vliegt langs hen heen, maar verrek, die 19% doen ook Colombiaanse beentjes zeer. De groep met favorieten komt langzaam weer aansluiten. In de achtergrond vallen de brede schouders van Dumoulin op, hij rijdt zijn eigen tempo en komt weer aansluiten bij de groep waar ze zojuist naar elkaar aan het kijken zijn. Doen jullie benen ook zo’n pijn zie je de één na de ander denken.

In dienst van zijn kopman (yeah right) doet Valverde nog een moedige poging, Aru rijdt het gaatje simpel dicht met hele groep grote namen in zijn kielzog. Achterin deze groep bungelen Froome en Dumoulin om beurten aan het elastiek. Drie kilometer nog, je ziet Froome en Dumoulin opgelucht zuchten, gelukkig een paar meter minder steil. Froome dreigt de aansluiting te verliezen terwijl Dumoulin juist naar voren schuift in de groep. Zijn ‘zware’ lichaam kan 4% goed verteren, waar die verrekte 15% of meer zijn benen doen ontploffen.

Froome ziet op zijn computertje dat hij weer wat harder mag trappen, juist op het moment dat hij aansluiting vindt schiet Dumoulin van voren weg. De favorieten kijken naar elkaar, maken ze de fout en laten ze hem rijden? Niemand neemt echt het initiatief, maar juist die twijfel geeft Dumoulin een paar trappen de mogelijkheid om op adem te komen. Chaves ziet zijn rode trui in gevaar komen en gaat in de achtervolging. Langgerekt komt de groep aansluiten bij Dumoulin, Chaves en Quintana willen zelfs d’r op en d’r over, maar zover laat Dumoulin het niet komen, hij verhoogt het tempo weer.

Nu begint het serieuze kraken, mannen die er maar net aan konden blijven hangen moeten nu passen en parkeren tussen dolenthousiaste supporters. Aru komt met z’n mond wagenwijd open langszij. Zonder succes, want niemand laat hem rijden. Froome kijkt nog eens op zijn computertje en ziet dat hij het even rustiger aan moet doen.

Op 1,7 kilometer van de finish gaat Dumoulin op jacht. Naar roem en glorie. Alles schuift achter hem ineen, 10 tot 15 seconden kijken ze naar elkaar met als resultaat dat zelfs Froome kansen ruikt. Hij gaat vol overgave in de achtervolging. Chaves begaat een fatale fout en meent te kunnen pareren. Froome neemt hier geen genoegen mee en vouwt zich verder dubbel over het stuur, sleurend op kop van de groep wil hij richting Dumoulin. Achteraan waaien Pozzovivo en Meintjes eraf, ook Nieve en Roche kunnen het niet meer volgen.

Dumoulin heeft een gat van 10 seconden; hoeveel kwam Fignon er ooit tekort op de Champs Élysées? Rafal Majka ziet het gevaar en gaat alleen in de achtervolging. Man tegen man, Dumoulin rustig in de tijdritmodus tegen de snelle klimmersbenen van de Pool. De 10 seconden blijven 10 seconden, maar het is niet meer man tegen man. Majka is bijgehaald door een dolle Froome. Hij slingert over de weg met Rodriguez en Quintana in zijn nek. Het ziet er niet uit, maar het gaat wel snel. Achter Froome moeten Chaves en ook Valverde definitief plooien, de rode trui van Chaves lijkt verloren. De ritoverwinning voor Valverde is onmogelijk geworden. Met brede ellebogen komt Froome over Majka heen, seconde voor seconde komt hij dichter bij Dumoulin. Aru ziet ritwinst uit beeld verdwijnen, Quintana zit in dezelfde malaise, geen ritwinst voor de Colombiaan.

Heeft Froome wel door dat Rodriguez in zijn wiel hangt? Maakt Froome een klassieke fout door Rodriguez in een zetel naar de finish te rijden? Het lijkt er verdacht veel op. Op 500 meter van de finish ziet Dumoulin een drietal aansluiten. Froome met Rodriguez en Majka in zijn wiel. Rodriguez heeft hier op gewacht, exact anderhalve tel na de aansluiting gaat hij ervandoor. Froome ziet het gevaar en duikt er achteraan. Majka moet passen en ziet Dumoulin grommen. Als een hond blaft ben ik niet bang, maar grommende honden…

Froome blijkt zijn kansen perfect te hebben ingeschat, hij laat Rodriguez niet rijden, op 250 meter van de finish is hij hem weer voorbij en lijkt hij op de overwinning af te stevenen. Met nadruk op lijkt. De vaste camera registreert op 150 meter een schokschouderende Froome met daarachter Rodriguez die Dumoulin weer langzaam voorbij ziet komen. Dumoulin heeft geleerd van het verleden, niet je benen maar je verstand bepaalt wanneer je ophoudt met trappen. Hij proeft al honderden meters bloed in zijn mond, maar zijn verstand zegt dat zoiets geen kwaad kan. In een ultieme laatste krachtsinspanning weet hij richting Froome te schuiven. Deze laatste knakt uiteindelijk als hij ziet dat Dumoulin een aanzienlijk zwaardere versnelling op heeft staan en hem volslagen kansloos laat in de laatste meters.

30 augustus 2015 was op slag een dag om te onthouden. Dumoulin die een rij gerenommeerde klimmers bergop klopt, niet toevallig, niet gelukkig, maar op een slimme en fantastische wijze. Later in de Vuelta – hij behaalde geen eindoverwinning, maar nog wel een extra ritwinst – zou blijken dat Dumoulin de komende jaren ons nog veel vaker zal kunnen verblijden.

En Robert Gesink? Die werd geen wielrenner van het jaar, wat dat betreft werd de gerenommeerde klimmer uit Varsseveld ook verslagen op 30 augustus 2015.

Erik Berendsen
Laatste berichten van Erik Berendsen (alles zien)