Strade Bianche door de ogen van Gert Jakobs

Deze Giro werd gewonnen, door Roberto Visentini, Giuseppe Saronni, en Francesco Moser werden respectievelijk 2de en 3de, Bij het uitspreken van deze namen, begint mijn wielerbloed al weer te koken.

En wat dacht je van, Urs Freuler, de coureur met de moustache.

Frank Hoste, Eric Vanderaerden, en glamourboy Dietrich Thurau, ja die war auch dabei ja.
Marco Vitali, Adriano Baffi, Emanuele Bombini, Stefano Allocchio, Paolo Rosola, Gianbattista Baronchelli.

Coureurs met kloten, mannen met echte ballen, en statuur.
Corridori, prestigio – importanza, krachtige opvallende verschijningen, impressionante aspetto!!!
De helicopters hingen laag boven het peloton, voor spectaculaire beelden vlogen de kamikaze piloten zo onder de hoogspanningsmasten door.

De kabels van de traliccio di alimentazione, (hoogspanningsmasten) zwierden van links naar rechts.
En de hele etappe hoorde ik, stronzo, vaffanculo, merda accidenti.

Wanneer het asfalt begon te trillen dan, wisten wij dat de corridori, van Direttore Sportivo, Davide Boifava kwamen aangestormd, Carrera Jeans Vagabond, indrukwekkend wielerteam uit de negentiger jaren!!!
DEGNO DI NOTA.

Fabio Bordinali, Davide Cassani, Giancarlo Perini, Bruno Leali, Massimo Ghirotto, en het woeste beest, Bruta Bestia, Guido Bontempi.
Guido Bontempi, machtmens, met oerkracht, en een fluwelen hart, was never nooit niet, te kloppen.

Of toch wel,?

2de Etappe Sciacca – Cantania 259 kilometer, van Poppel wint, voor Vanderaerden en Urs Freuler.
En jawel het Maglia Rosa, hing als gegoten om van Poppel zijn schouders.

Wat een succes voor dit “kleine” team uit Holland.

13e Etappe, van Sienna naar Sarzana, werd een heroïsche sprint.  Van Poppel en Bontempi, Bontempi, Van Poppel. Twee oerkrijgers, die elkaar nog veel vaker zouden bevechten. Dit keer wint Van Poppel voor Bontempi en Vanderaerden.

De Sprintduels tussen Bontempi en van Poppel bleven heroïsch en legendarisch.

Siena, ja jullie lezen het goed, dat is vandaag ook de finishplaats in Strade Bianchi.
213 kilometer, met 81,7 kilometer ‘sterrate’, gruis, kiezels, gravel, sjompig onverhard parcours.

Met onderweg de Montalcino klim, uitdagende grindwegen, in een schilderachtig landschap, waar duizenden wielersupporters hun met, Brunello-wijn doordrenkte nieren, hun corredoris fanatiek aanmoedigen.

De gravelstrook van San Martino in Grania, is een populaire en uitdagende sectie en heeft steile technische segmenten, dat is voor stuurmanskunstenaars, bochtentovenaars, die slingerend hun fiets door dit typische Toscaanse landschap sturen.

Het kleurrijke peloton slingert zich door Collo Pinzato, Montalcino, en Pienza, ja, laten wij de Chianti alvast maar in schenken.

Op de kapel van Le Tolfe gravelstrook, vouwt Madonna delle Nevi eerbiedig haar rimpelige handen, wanneer Pogacar voorbij dendert, en ziet vervolgens de wanhoop, in de trieste ogen van de achtervolgers, en denkt;

Daar gaat hij.
Zoveel snelheid heb ik nooit gezien.
Daar gaat hij zoveel gratie heb ik nooit verdiend.

Pogi zweeft over de geplaveide kasseien van Santa Caterina, naar het hart van Siena.
Daar op piazza del campo, schijnt deze diamant als een juweel onder de Italiaanse zon.

De schaduw van de middeleeuwen, danst melancholisch op de stenen, en elke pedaalslag op dit plein is een reis door de tijd, hier weerklinkt het gejuich van de menigte, waar wielerheld Pogacar zijn glorie najaagt.

Samen met de kuifleeuwerik die boven zijn helm zweeft, danst hij over de finishlijn, waar de Torre del Mangia als een wachter uit het verleden, met het Palazzo Publico ons verteld…. Vandaag is er wederom een machtig heroïsch wielerverhaal geschreven!!!

#derrrannn