Taco aan de hoorn #2 | ‘Het is bijna een rustweek’
Tijdens deze Giro checken we regelmatig in met Taco van der Hoorn in de rubriek ‘Taco aan de hoorn’. Hij praat, wij schrijven het op. Over zijn koers, zijn observaties, zijn verwondering. Geen afgemeten persquotes, maar het echte verhaal. Vandaag passeren Metallica, de geit en dagsucces in Napels.
Sticks en gelato
Tijdens de ploegenpresentatie kwamen Taco en z’n ploeggenoten op onder de ronkende klanken van Metallica’s Enter Sandman. Of dat nou Taco’s idee was? ‘Nee, dat is echt het nummer van Aike (Visbeek, red.),’ zegt hij. ‘Hij zegt altijd: als we op een podium staan, dan moet Enter Sandman gedraaid worden.’ Zelf heeft hij een bredere, maar ook selectieve smaak: The Doors, Opgezwolle, Sticks, Fontaines DC. Techno spaart hij op voor na het seizoen, als het lijf leeg is en het hoofd los mag.
Na drie etappes werd vandaag (maandag, red.) Albanië ingeruild voor Italië. Een rustdag, maar eentje met een twee uur durende busrit (vertrektijd 7:30 uur), een vlucht, nog een bus, een hotel en dan toch maar even fietsen. Mét uitzicht op espresso en ijs. ‘Tweede ijsje van de Giro,’ zegt hij tevreden. ‘Lig op schema.’
De vederlichte vroege vlucht
Wat minder volgens plan verliep: de eerste wat langere klim in koers. Al zat Taco – volgens afspraak – in de vlucht van etappe 1, hij wist van tevoren dat winnen er niet in zat. ‘Het ging erom dat we iemand mee hadden, misschien dat ik nog iets kon betekenen voor Busatto. Maar ik had nul procent kans om te winnen.’ Hij wilde dus vooral strategisch handelen, in het belang van de ploeg. ‘Iedereen was minstens tien kilo lichter dan ik. Dan weet je hoe laat het is.’
Met de derde etappe deed hij bewust weinig. Te zwaar, wist hij. En de tijdrit? ‘Dat is voor mij gewoon doorkomen. Ik ben beter in vijf uur hard rijden dan twintig minuten op een tijdritfiets. Dan verlies ik ook nog mijn voordeel van de wegfiets. Dus of ik honderdste word of honderdvijftigste: maakt niks uit.’
De nieuwe ‘Il Falco’ en lijstjesmateriaal
Intussen bleef het rumoerig rondom ploegmaat Dion Smith, die een geit op zijn pad trof in de finale van rit drie. ‘Op de terugweg in de bus had hij al drie journalisten aan de lijn. Iedereen wilde dat verhaal horen.’ En dan Busatto, vierde in de openingsetappe en een dagje in het wit. ‘We noemen hem al Il Falco, naar Paolo Savoldelli. Hij daalt echt als een gek. Iedere training rijdt hij na de top van de klim meteen vol naar beneden en dan zien we hem onderaan weer terug. We laten hem gewoon z’n ding doen. Niemand probeert hem te volgen, deels omdat het niet verstandig is, deels omdat het gewoon niet kán.’
Het binnenland van Albanië maakte indruk en blijft daarom toch op zijn lijstje staan. ‘Die klim met uitzicht over zee, die kleine dorpjes… dat was echt schitterend. Tirana en de kust vielen me tegen, veel half afgebouwde resorts. Maar het binnenland: dat verraste me positief. Ik heb het land nog niet helemaal afgestreept. Maar dan zou ik wel echt voor het binnenland gaan.’
Taco in Napels?
De eerste sprintetappe staat voor de deur. ‘Alle ballen op Gerben (Thijssen, red.)’ klinkt het stellig. ‘Hij rijdt hier goed rond, lijkt fit. Als alles op z’n plek valt, dan kan hij een mooie uitslag rijden. Gewoon als een kamikaze gaan.’ Taco zelf mikt op etappe 6, richting Napels. ‘Dat zou er eentje kunnen zijn. Maar je maakt per dag een plan. Welke etappes zijn haalbaar, wie heeft de beste kansen en dan ga je daarvoor.’
Voor nu heerst de stilte voor de storm. ‘Het is rustig. Alles wordt voor je geregeld. Je fietst een paar uur per dag, verder lig ik veel op bed, doe veel powernaps. Het is bijna een rustweek, dit.’
