Taco aan de hoorn #3 | ‘Sticks zei het al: nix te verliezen’
Tijdens deze Giro checken we regelmatig in met Taco van der Hoorn in de rubriek ‘Taco aan de hoorn’. Hij praat, wij schrijven het op. Over zijn koers, zijn observaties, zijn verwondering. En vandaag spreken we hem uiteraard over zijn monsterontsnapping in de etappe naar Napels.
In de zesde etappe, de langste van deze Giro, reed Taco een kleine tweehonderd kilometer in de aanval. Eerst kort met hardrijders als Joshua Tarling en Jay Vine, daarna écht op pad met de Fransman Enzo Paleni. Het werd een dag vol frictie: nat asfalt, een valpartij met als gevolg de neutralisatie, demonstranten op drie kilometer van de meet. Maar vooral: een dag waarop Taco opnieuw koers maakte. Op zijn kenmerkende manier.
Chaos en koffie
‘Dat was me het dagje wel,’ zegt hij. En even later nog een keer, alsof hij het zelf nog niet helemaal gelooft. ‘Ja, was echt het dagje wel.’ Hij klinkt zoals hij rijdt: bedachtzaam, met een glimlach onder de woorden. ‘Veel gedoe, een hoop media-aandacht ook. Iedereen wilde wat weten over die demonstratie.’
Het plan was duidelijk: meteen mee. ‘Ik ging bij de start met Tarling mee. Ik wist: als ze gas geven op die klim, dan word ik gelost. Maar misschien gooien ze het meteen dicht, dacht ik. Dan moet je erbij zijn.’ Het werd niets. ‘Ik ontplofte.’ Maar: ‘Het was het proberen waard.’
Later slaagt hij alsnog. Samen met Enzo Paleni, die hij twee dagen eerder sprak op de rustdag tijdens een koffiepauze. ‘Ik kende hem nauwelijks, maar had gezien dat hij een degelijke tijdrit reed. Dan denk je: die kun je er best bij hebben.’ Fortunato sluit kort aan voor de bergpunten, maar zakt daarna terug. ‘Maakte weinig uit. Op het vlakke had je er niet veel aan. Dan liever met z’n tweeën goed doorrijden dan met een blok aan het been erbij.’
In de remmen
De hoop was dat het peloton zou terugkomen tot een minuut, waarna anderen zouden springen. ‘Maar niemand ging. Dan weet je: met z’n tweeën wordt het lastig.’ Ze kiezen voor een strak, controleerbaar tempo. ‘Niet vol, maar wel stevig. Iets wat we lang konden volhouden. Je moet ook durven verliezen, anders kom je nergens.’
Dan volgt de crash. Grote namen als Jai Hindley en Paul Magnier liggen erbij, ploeggenoot Dion Smith valt uit. De jury besluit te neutraliseren. ‘Voor onze kansen maakte het denk ik niet veel uit. We hadden toch al niet maximaal gereden. Echt versnellen kon ook niet meer.’
Het slot volgt abrupt. ‘Demonstranten op drie kilometer van de meet. Ik moest vol in de remmen. Van bijna zestig naar stilstand. Voor hetzelfde geld rijd je iemand aan. En als dat niet was gebeurd, waren we misschien tot in de laatste kilometer gekomen. Dan was het nog spannend geworden. Nu was het gewoon klaar. Echt kut. En gevaarlijk ook.’
Tijd
Of hij nog geloofde in de winst? ‘In het begin van de vlucht wel. Maar toen we echt alleen met z’n tweeën overbleven, wist ik: dit wordt moeilijk. Maar ja, je zit al vooraan. Dan is het zonde om het te laten lopen.’
Taco citeert Sticks: ‘Nix te verliezen, behalve de tijd.’ En zegt: ‘Dat was het vandaag ook. Je probeert het gewoon. Zelfs als de kans klein is.’
Een recensie van het Svein Tuft-boek volgt later deze Giro. En de gelato? Zat er niet in vandaag.
Buona notte, Taco!