Taco aan de hoorn #4 | Je moet accepteren dat je achterwiel gaat slippen

Het is maandag, rustdag. Een dag waarop de renners herstellen van wat ze overleefd hebben. In het geval van Taco: twee ontsnappingen in vier dagen, de eerste in een rit naar Napels van bijna 230 kilometer en gisteren een tweede, in de klassiekerwaardige etappe naar Siena over de Toscaanse sterrati. Alles waar een mens normaal vakantie voor boekt, maar dan op een fiets en 400 watt op de pedalen.

Stof in de longen

‘Ik heb nog aardig wat stof in m’n longen zitten,’ klinkt het droog vanuit Toscane. ‘Maar op zich gaat het goed.’ Dat soort zinnen kun je alleen maar zeggen als je net 800 kilometer in vier dagen hebt gefietst en je benen er nog niet mee gestopt zijn.

Hij blikt terug op een pittig blok: twee keer in de vlucht, twee dagen bergen. Met een glimlach die je hoort, maar niet ziet, noemt hij het ‘wel pittig ja’. Gelukkig was het gevoel op de fiets goed: ‘Ik reed eigenlijk verrassend makkelijk bergop. Het was veel te zwaar voor mij, maar toch ging het best prima.’ Alleen zaterdag voelde als een dag waarop het lichaam even de stekker lostrok: ‘Een off-day. De vermoeidheid kwam eruit.’

Zondag, richting Siena, was hij er weer bij. Samen met Lamperti sloot hij aan bij de vroege vlucht. Al was dat niet vanzelf gegaan. ‘We hadden het plan om meteen vanuit de start mee te springen, maar ik werd geblokkeerd door twee renners naast me. Moesten we het alsnog zelf dichtrijden. Maar ja, we hebben het gedaan!’

Kapot rijden

De onverharde stroken liggen hem goed. ‘Bergaf op gravel, dat ging prima. Je moet gewoon accepteren dat je achterwiel gaat slippen, dan is er niks aan de hand.’ Anderen hadden daar een stuk meer moeite mee. Bij een valpartij met onder anderen Storer moest hij in de remmen. ‘Die gingen gewoon niet handig door een bocht.’

Taco’s kopgroep spatte uiteen op de eerste onverharde sector. Samen met Groves en Hermans bleef hij over. ‘We reden echt weg bij de rest, ik voelde me goed.’

Alleen: bergop rekenen renners niet af in romantische valuta.

‘Groves en Hermans trappen meer watt per kilo op een klim van vijf minuten. Dan weet je dat je er uiteindelijk toch af wordt gereden. Een simpele rekensom. Hoe goed je je ook voelt.’ Of ze elkaar niet een beetje kapotreden onderweg? ‘Misschien wel. Achteraf hadden we hier en daar iets rustiger moeten rijden. Maar ja, je moet het gewoon proberen.’

Wederopstandingen

Voor de officiële start, in de neutrale zone, sprak hij nog met zijn oude ploegmaat Van Aert. ‘Was mooi dat Wout won. We hebben even bij kunnen praten. Hij krijgt zóveel over zich heen als hij níet wint. Terwijl hij gewoon top rijdt, ook in Vlaanderen en Roubaix. Dit voelde als een wederopstanding.’

En hijzelf? Een jaar geleden was hij nog bezig met revalideren van een hersenschudding. Nu rijdt hij weer met de besten mee. ‘Ik sta er niet elke dag bij stil. Je gaat snel weer door. Maar het is bijzonder. Dat ik hier weer ben en dat het goed gaat. Ik voel weinig druk. Ik probeer gewoon. Lukt het? Mooi. Lukt het niet? Ook goed. Ik geniet ervan.’

Rustdag

Niet alles is poëzie. De rustdag speelt zich af op een industrieterrein in een ketenhotel zonder tuin. ‘Op koersdagen maakt het niet uit, dan zie je alleen je bed en de eetzaal. Maar op een rustdag hoop je even buiten te zitten in een tuin of iets dergelijks. Boekje erbij. Nu is het vooral beton.’

Misschien straks (maandag, red.) nog een ijsje in Pisa. ‘En wat betreft de tijdrit is het toch vooral een halve rustdag en de benen op spanning zetten voor de komende dagen.’

Dat belooft nog wat.

En voor wie vandaag nog iets wil luisteren: Taco tipt Wunderhorse, een band met een toepasselijke naam na een rit die finishte op het Piazza del Campo in Siena – waar normaal gesproken twee keer per jaar de paarden racen.