Foto Sirotti
Taco aan de hoorn #6 | ‘De maandag na Lowlands’
Tijdens deze Giro checkten we regelmatig in met Taco van der Hoorn in de rubriek Taco aan de hoorn. Hij praatte, wij schreven het op. Over zijn koers, zijn observaties, zijn verwondering. Geen afgemeten persquotes, maar het echte verhaal. Vandaag, een dag na de slotetappe in Rome, blikken we met hem terug op de Giro. Hij belt vanaf zijn balkon in Andorra, met uitzicht op de bergen die hem voor nu gelukkig even geen pijn meer doen.
De slotrit in Rome begon met een indrukwekkend moment van stilte voor de overleden vrouw van Robert Gesink. Een gebaar van respect vanuit de organisatie en het peloton. ‘Ik vond het heel mooi dat ze dat zo gedaan hebben,’ zegt Taco. Het gebeurt niet vaak, dat je bij een collega of oud-renner stilstaat. En al helemaal niet bij de partner van iemand. Het was echt bijzonder.’
Het gaf de dag een geladen begin, maar de koers ging zoals altijd door. En daarna de afsluiting met de ploeg: samen eten, nog wat drinken, een korte nacht. ‘Vanochtend vroeg eruit, heb slecht geslapen,’ zegt Taco. ‘En dan merk je vandaag: al die vermoeidheid komt er uit. Beetje decompressie, een beetje chagrijnig, écht moe. De maandag na Lowlands, zo voelt het een beetje.’
Een Giro in twee delen
Taco kijkt met gemengde gevoelens terug. Trots en teleurstelling vechten om voorrang. ‘Het eerste deel van de Giro was best wel goed,’ zegt hij. ‘Ik heb kansen gezien en gegrepen. In Napels zat ik er heel dichtbij. In die Strade-etappe zat ik mee. Toen heb ik er gewoon het meeste uit gehaald.’
Daarna werd het grilliger. De benen lieten zich niet meer voorspellen. ‘In de eerste week lukte het me bijna altijd om mee te zitten, maar in het laatste deel zat ik er telkens net naast. Twee, drie dagen waarin ik het probeerde, maar niet mee kwam in de vlucht. Dan wil je heel graag, maar je voelt dat het niet lukt.’ Vooral de ritten die gewonnen werden door Kasper Asgreen en Nico Denz had hij met rood omcirkeld. ‘Op papier lagen die me. Lange open etappes met kans op een ontsnapping. Maar op op de dag van Denz had ik gewoon geen benen. En bij Asgreen… daar heb ik echt gevochten voor een plek voorin, maar helaas.’
Napels, het sprankje hoop
De rit naar Napels blijft het hoogtepunt en was hij er uiteindelijk dichtbij. Er was een plan, het werd goed uitgevoerd en zo groeide zijn vertrouwen. ‘Het bevestigde dat ik niet zomaar meedoe, maar echt iets kan betekenen in zo’n rit.’
Die bevestiging zit niet alleen in uitslagen, maar ook in kleine gebaren onderweg. Eerder vertelde hij al over dat moment met Mads Pedersen, een teken van onderlinge waardering in het peloton. ‘Dat soort dingen maken het mooi. Dan weet je: ze zien het wel. Zelfs al win je niet, je manier van koersen wordt opgemerkt.’
Over herkenning en gunfactor
Die waardering krijgt hij niet alleen van Pedersen. Daar zei hij in een eerdere Taco aan de hoorn al over: ‘Er zijn renners die het mooi vinden dat ik het altijd probeer. Dat ik het blijf proberen. En ja, sommigen vinden het ook irritant. Dan moeten ze weer achter me aan. Maar ik heb er een beetje mijn naam van gemaakt. Dat hoort er dan ook bij.’
Terug op zijn balkon in Andorra reflecteert hij verder op het feit dat hij in Italië ook veel waardering voelde vanuit het publiek. ‘Ik verbaas me er soms over hoe vaak ik mijn naam hoorde in het peloton. Dan reed ik naast Olav Kooij – iemand die toch veel meer heeft gewonnen dan ik – de Finestre op, maar dan hoorde ik tóch mijn naam. Blijkbaar vinden ze het toch mooi wat ik doe. Dat merk ik wel echt.’
De ploeg: werklust zonder beloning
De Giro was niet alleen een persoonlijk verhaal. Ook zijn ploeg Intermarché-Wanty werkte hard, maar bleef zonder echte beloning. ‘Het was niet echt een goede Giro voor de ploeg,’ zegt Taco. ‘We startten zonder Bini (Biniam Girmay, red.), onze grootste man. En dan hoop je op dagsucces. Daar hadden we wel de renners voor, maar het kwam er niet echt uit.’
Alleen Francesco Busatto zat er in rit 1 meteen goed bij en pakte een knappe vierde plaats en de witte trui. Daarna droogde het op. Taco: ‘Iedereen deed z’n best. De sfeer was goed, want we gingen er echt elke dag voor. Voor Louis Meintjes bergop, voor Gerben Thijssen in de sprint, voor mij in de vlucht. Maar het resultaat bleef uit. Dat is balen.’
Nederlands kampioen?
Nu is het tijd voor rust, maar niet te lang. Taco denkt alweer aan wat komt. Antwerp Port Epic en de Omloop van het Hageland bijvoorbeeld. ‘Port Epic is een koers die me ligt. Daar heb ik ook al eens gewonnen (Schaal Sels, 2017, red.). Daar kijk ik naar uit.’ En dan, wie weet, het Nederlands kampioenschap. ‘Ik droom ervan om ooit Nederlands kampioen te worden. Ik weet dat het lastig is. Het is vaak een rare koers, gekke scenario’s. Juist dat zou me moeten liggen.’
Over drie weken, op het NK in Ede, weten we meer. Voor nu dus even uitbrakken.
Lees ook: