Taco aan de hoorn | ‘Een ijsje maakt me blijer dan Netflix’
Tijdens deze Giro checken we regelmatig in met Taco van der Hoorn in de rubriek ‘Taco aan de hoorn’. Hij praat, wij schrijven het op. Over zijn koers, zijn observaties, zijn verwondering. Geen afgemeten persquotes, maar het echte verhaal. Met vandaag de eerste, over de aanloop naar de Giro en zijn belevenissen in Albanië.
Chaos aan de rand van Tirana
‘We zitten aan een grote weg, ergens in een industriegedeelte,’ zegt Taco. ‘Een echt Albanees hotel. Groot, een beetje oostblok-vibes. Niet echt charmant.’ Volgens Taco geen plek om rond te slenteren na het avondeten. ‘Ik loop ‘s avonds graag een rondje, maar dat zit er hier niet in.’
De ploeg verkende vandaag (woensdag, red.) het parcours van de eerste etappe. Tirana blijkt een stad zonder verkeersregels, of in elk geval zonder rem. ‘Complete chaos. Maar je moet gewoon meedoen. In Nederland zou je gearresteerd worden. Hier is het de norm.’
Op dieet
Na Parijs-Roubaix, zijn laatste voorjaarskoers, nam Taco gas terug. ‘Het was een pittige periode. Eerst even naar familie in Nederland. Daarna weer terug naar huis in Andorra, waar ik drie blokken van vier trainingsdagen reed. Het eerste blok denk je altijd: ik ben alles kwijt. Maar daarna komt het gevoel toch snel terug.’
Zijn gewicht is nog niet ideaal. Voor Roubaix trainde hij op kracht en massa. ‘Toen hoorde ik een dag voor Roubaix: je rijdt de Giro. Dus op dieet. Het is niet ideaal, maar we gaan het ermee doen.’
Terug naar het rondewerk
Hoewel hij inmiddels negen jaar prof is, is het nog maar zijn derde grote ronde. Dat klinkt bescheiden voor iemand met zijn palmares, maar schijn bedriegt. ‘Bij Roompot reden we natuurlijk geen grote rondes. Bij Jumbo kwam ik er niet tussen. Eén keer stond ik op de Vuelta-lijst, maar Primož moest rijden. Was wel een verstandige keuze,’ zegt hij met gevoel voor understatement: Primož won die editie. ‘En daarna dus nog twee keer: de Giro van 2021 waar ik mooie herinneringen aan heb en de Tour van 2022.’
En toen was daar in 2023 de val in de Ronde van Vlaanderen en de hersenschudding die hem akelig lang aan de kant hield. Vorig jaar augustus mocht hij dan eindelijk weer een rugnummer oppinnen en nu staat hij aan de vooravond van de Giro d’Italia.
‘Het voelt heel speciaal om hier te zijn.’
De jacht op ontsnappingen
‘Het parcours is niet op mijn lijf geschreven. Vaak zitten er klimmetjes in waar betere klimmers me lossen. Maar ik ga het proberen. Vaak. Word ik gelost, dan proberen we het de volgende dag weer.’
De Albanese etappes? Waarschijnlijk een prooi voor de grote teams. ‘Maar ik kijk altijd waar een kansje ligt. Soms zie je dat pas tijdens de koers zelf.’
Big G en de klimmers
De ploeg heeft meerdere speerpunten. ‘Meintjes gaat voor het klassement. Bussato mikt op lastige tussenritten. Big G – Gerben Thijssen – is onze sprinter. Als alles op zijn plek valt, kan hij zeker een etappe winnen.’ Zelf rijdt hij tijdens de sprintetappes in dienst en zal hij zich vooraan moeten melden voor het betere wring-werk, als lead-in naar lead-out Dion Smith.
Lang natafelen
‘Mijn kamergenoot is Louis Meintjes. We hebben een suite, met daarin ieder een eigen kamer. Best relaxed.’
Tijdens rustmomenten leest hij: ‘Meestal geen sportboeken, maar nu heb ik een boek over Svein Tuft bij me. Alternatieve renner. Combineerde avonturen met wielrennen. Dat ligt me wel.’ Verder hebben psychologie-magazines zijn interesse, want hij bereidt zich, in navolging van zijn bachelor bewegingswetenschappen, voor op een studie psychologie. ‘Verder bel ik veel met vrienden uit Nederland en hou ik van lang natafelen met ploeggenoten. Series kijk ik eigenlijk niet. Een ijsje halen straks in Italië maakt me blijer dan Netflix.’
Bikepacking en een aangereden schildpad
Albanië is een land van uitersten. ‘Je ziet of dure Mercedessen of auto’s die in Nederland niet door de APK komen.’
De verkeersregels zijn een suggestie. ‘Vandaag vond ik een schildpad op de weg. Waarschijnlijk aangereden. Ik heb hem in de berm gezet.’ Verderop dan weer koeien op de snelweg. Het is een bonte boel. Toch, en misschien juist wel daarom, bevalt het land hem. ‘De natuur buiten Tirana is schitterend. Je zou hier serieus kunnen bikepacken. Een tentje mee, gravelbike erbij. Albanië is misschien wel een bikepacking-paradijs in de dop. Ik zou hier best een week willen rondtrekken. Als ontsnappen straks niet lukt in de koers, dan misschien hier maar op pad.’