Ruim zes jaar geleden startte hij als bondscoach van het Nederlandse Baanwielrennen. René Wolff was ooit zelf een begenadigd baanwielrenner en haalde namens Duitsland vele successen. Nu begeleidt hij voor Nederland de renners die over de baan vliegen. Een aanstelling die zich uitbetaald heeft.
Na de generatie van Theo Bos en Teun Mulder moest
“Vriendschap is liefde op het eerste woord.”
– Harry Mulisch
‘Klik’.
Mijn helm zit vast. Zenuwachtig loop ik de steile trap omhoog. Mijn linkerhand houdt de reling vast, met mijn rechter houd ik mijn baanfiets, een vederlichte Koga maatje 59, in de lucht. Na de allerlaatste trede tuur ik een leeg Ahoy’ in. Maar in mijn verbeelding is-ie tot de nok toe
Deze week wordt de Zesdaagse van Amsterdam verreden. Profrenners op de weg betreden samen met baanspecialisten het Velodrome in Sloten. Hun futuristische materiaal steekt blits af bij het archaïsche decor. Hier geen slotgrachten tussen atleten en fans. De liefhebbers staan met hun neus op de baan. Als de renners langs razen voel je de trilling van het Siberische hout