Vandaag was een hartstikke spannende dag. We mochten over muiskleurige betonwegen en steenwegen fietsen in de achterbroekzak van Vlaanderen. Te midden van weilanden met of zonder koeien die ooit worden geslacht om een verdere uitbraak van rundertuberculose in de kiem te smoren. Soms afgewisseld met schilderachtige lintbebouwing die alleen uit Vlaamse klei kan gestampt worden.
Toch mochten we niet in de ontsnapping
Vandaag was een spannende dag. We mochten een hele dag in de auto zitten. Onze renners op hun fiets. Zoals eigenlijk nu al bijna drie weken.
Onze baas heet Marc. Marc won in het verleden twee keer Parijs-Roubaix. En ook nog een keer bij de amateurs. Als enige won hij in de twee categorieën. Dat vindt hij heel belangrijk om er bij
Nooit is hij in beeld. Terwijl hij toch echt veel koersen rijdt, met soms een goede uitslag.
En ook al draagt hij het mooiste shirt van het peloton, – hagelwit en sierlijk- , nooit kiest de regie voor hem.
Commentatoren verzwijgen zijn naam. Ze kennen hem niet dus ze zien hem niet. In