Het is Koers kreeg zoals jullie weten de afgelopen zomer regelmatig berichtjes uit Texas. En nog steeds ratelt op onze burelen af en toe de telex. Zoals vandaag, naar aanleiding van DIE foto. Heet van de naald: Telex uit Texas, voor u vertaald door @Ponckster.
Terwijl de wielerwereld in brand staat, wacht Lance Armstrong nog even tot het brandalarm bij hem thuis in Austin afgaat. Hij ligt nog wel lekker op zijn bank. Ik heb daar verder geen problemen mee. Aan de foto te zien die hij zaterdag de wereld in slingerde,
Ik moet het eerlijk bekennen Lance, ik ben nooit een fan van je geweest. Je was te klinisch, te almachtig, je had geen zwakke momenten waardoor je, in tegenstelling tot je concurrenten, nooit liet zien dat je menselijk was. Je miste juist
Nooit ben ik fan geweest van Lance Armstrong. Tuurlijk, ik had respect voor zijn prestaties in al die Tours. Maar ik maakte van zijn heerschappij van arrogantie vooral gebruik als vehikel voor mijn voorkeur voor de underdogs uit die tijd: de Ullrichs, Basso’s en andere Beloki’s. Zonder deze überrationele, saaie Lance Armstrong geen interessante onbezonnen, sjofele net-niet-Zuid-Europeanen en Duitsers.
Sinds het USADA-rapport uitkwam, tuimelen de Nederlandse wielerliefhebbers over elkaar heen als ware het de renners van een peloton dat veel te hard door die laatste scherpe bocht voor de finish ging. Allemaal hebben we een mening. Over Lance Armstrong, over de Raboploeg. Over het kapsel van Michael
Bij ons thuis op de kast prijkt een foto van mijn pa met Lance Armstrong. Het is zowat het enige waar ik jaloers op ben. Ook nu, na de vele verhalen, de verloren titels, de blamages in de pers wou ik dat ikzelf voor altijd op de foto vereeuwigd werd.
Ja, Lance is een bedrieger. Ja, Lance nam doping. Ja, Lance