Freddy Maertens. Dat is de naam die opkomt tijdens het lezen van de biografie van Lieuwe Westra. Vreemd, want op het eerste gezicht hebben Maertens en Westra niets gemeen. Andere tijd, ander type renners, ander land, ander palmares. Onder die oppervlakte zitten de overeenkomsten. Beide zijn het onmatige types met een voorkeur
Lieuwe Westra won solo de regenachtige laatste etappe in de Ronde van Catalonië. Dat vond ik het hoogtepunt van Gent-Wevelgem.
Meestal vind ik wielrennen kijken en zeer bevredigende bezigheid, maar vandaag werd ik er goed chagrijnig van. Om twee redenen. Ten eerste: de valpartijen. Ik weet dat sommige semi-liefhebbers wielerwedstrijden alleen spannend vinden als er gevallen wordt, maar ik ben niet zo’n masochist. Ik vind renners
Ik heb nog nooit ziek op de fiets gezeten. Niet geheel fit, zeker. Ziek, nooit. Ik weet niet hoe het is om rochelend uit kapot gekoerste longen tegen een Alpencol op te kruipen. En ik weet al helemaal niet hoe het moet voelen om jankend van ellende uit een peloton
Het is woensdagavond 20 juni, de zon daalt over de savanne en de giraffen, neushoorns, zebra’s, struisvogels, en gazelles grazig vredig.
Opeens draaien alle koppen naar een kant. De giraffe voelt al zijn nekharen overeind komen bij de aanblik van zoveel opgekropte energie die op het punt staat vrij
Voor een renner met een bijnaam als ‘Ut Beest’ moet je altijd vrezen. Dat deed ik dus ook. Lieuwe Westra had een bijzonder goed eerste jaar bij Vacansoleil gereden in 2009. Hij werd dat jaar onder andere tweede in de tijdrit van de Driedaagse de Panne, achter
De etappe van vandaag was er een voor echte mannen. De lucht was zwart en dreigend en de regen kwam af en toe met bakken uit de lucht vallen. Het was dan ook geen verrassing dat er twee Nederlanders in de kopgroep zaten: natte wegen ruiken naar thuis.
Lieuwe