Het witte grind is geduldig. Het ligt al sinds de lente van 2011 te wachten op nieuw rubber. In die lente was het Pieter Weening die over de onverharde Toscaanse wegen vloog. Achter hem volgde een peloton in rouw op de dag na het overlijden van Wouter Weylandt.
Toen Lieuwe Westra en die Italiaan gisteren wegreden uit de kopgroep en afstand namen, dacht ik weer eens terug aan de overwinning van Pieter Weening. Ik was toen op vakantie in Bulgarije, met mijn vriendin en een vriend. Hoe dat zo was gekomen, weet ik niet meer. We
Beek, 27 juni 2010. Het Wilhelmus klonk. Op het podium stonden drie jonge wielrenners: een van hen was de nieuwe Nederlands kampioen, de andere twee waren verliezers. Aan de rechterkant van de winnaar stond Pieter Weening driftig zijn
je moet je het schompes werken
en je doet het, maar waarvoor?
het kan elk moment gebeurd zijn
maar ze gaan nog even door
nog dichter bij de afgrond
nog dichter op het vuur
en het wordt alleen maar
erger met het uur….
Pieter Weening vroeg de Etna ten dans, en om
Met de beelden van Wouter Weylandt vers in het geheugen is het schrikken geblazen als Tom-Jelte Slagter op 15 kilometer van het einde tegen het asfalt kwakt en een tiental seconden roerloos blijft liggen. Druk gebarend roepen omstanders om hulp en hoe langer de renner in
Zondag 27 juni 2010. Pieter Weening (Rabobank) en Niki Terpstra (Milram) rijden in de laatste kilometers van het Nederlands Kampioenschap met zijn tweeën aan kop. Weening is getergd, want de Fries heeft een week daarvoor te horen gekregen dat hij niet is opgenomen in de Tourploeg van Rabobank. Hij heeft het gevoel dat hij zijn medevluchter in een sprint-à-deux kan