Andiamo, il Giro! En die Giro startte zo abrupt dat we al een half leger Japanners kwijt zijn. De hotline met Nico, featuring Alexander en Jappe: met gelach en gezwans over de koers in de koers in de koers, de sigaretten van Vansevenant, de mooiste ronde van het jaar en hoe je deze in bed kan winnen.
Nieuwe zomer, nieuwe test. Oftewel een feestje op de fiets. De maand augustus kreeg ik een fraaie Italiaanse racefiets onder mijn kont geschoven. Bij een Italiaan denk je snel aan de groene Bianchi van Groenewegen of bijvoorbeeld de Pinarello van Poels. Ik kreeg een Titici mee. Dit Italiaanse merk heeft een rijke historie. Het bedrijf is gestart in 1961,
“Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd die je niet winnen kan”
(Bram Vermeulen – De Wedstrijd)
Ik ben diegene waar ik ben.
Stilfserjoch. Dat ben ik. Daar ben ik. Het klinkt als een scheldnaam. Als een schandknaap uit de achterbuurt van Dresden. Een smakeloos dessert op een Beierse menukaart. Een seriemoordenaar uit Leipzig.
De Giro, dat hoort spektakel te zijn van begin tot einde. En dan bedoelen we niet per se Monte Crostis, maar wel favorieten die elkaar voortdurend bestoken, elke dag oorlog in de koers, bergritten als thrillers, vlakke ritten als thrillers, inzinkingen, verrijzenissen, de Revolutie van L’Aquila, Landis-achtige raids.