Het was koers. De Ronde van Giessen, op een vrijdagavond ter ere van de jaarmarkt, waardoor er veel volk op de been was. Ze zaten ook op klapstoelen in een wijkje waar het parcours vervaarlijk doorheen slingerde en dan direct daarna een klinkerstuk en een bocht, iets uit de haak, richting start-finish waar het kaf er keihard afgekletterd werd.
Ik was
Sic transit gloria mundi of zo vergankelijk is de waarde van een wielerwedstrijd. Nu het internationale wielrennen dicteert dat op elk moment en op elk continent wel ergens een peloton aan flarden wordt gereden, is de Route du Sud stilaan een vierdaagse eenmansshow geworden. Titi Voeckler, de enige man in
39×23 is een reeksje over de bekende Pyreneeëncols. Gewoon, om de winter door te komen. Van de hand van een Belgische zwemmer die ze sinds maart 2011 in zijn achtertuin heeft liggen, die Pyreneeën, en ze stuk voor stuk beklommen heeft, als fietsgids, in het gezelschap van betere en mindere renners, met terreinkennis als belangrijkste wapen.
De Col d’Aspin (1489 meter)
Het is Koers! krijgt recentelijk berichtjes uit Texas. Met het verzoek of we de inhoud daarvan aan onze lezers willen doorgeven. Dat doen we natuurlijk graag, al was het maar omdat de afzender nogal klaagt dat hij het ook niet makkelijk heeft tegenwoordig. En dat leek ons nog
Gisteren bleek al op de Col du Télégraphe dat de gele zwaan stervende was. Voeckler moest lossen bij Andy Schleck en een ontketende Contador. Geenszins een schande, zeker niet gezien het feit dat Voecklers gezicht dieppaars was toen hij donderdag meer dood dan levend over de streep
Drie weken terug leek Europcar nog een echte Franse frikandelploeg. Niets wat er op wees dat ze in de Tour thuishoorden. Ze hebben het tegendeel bewezen. Niet alleen Voeckler, maar allemaal.