Sinds het jaar dat Johnny Hoogerland in het prikkeldraad lag retweet ik in de eerste dagen van de Tour de vraag: “waarom dragen die wielrenners geen fatsoenlijk beschermende kleding?” Dit jaar was het uiteraard bij de derde etappe, na het ongeluk op weg naar Huy.
Na alle commotie heb ik een van
‘Ze nemen risico’s om risico’s te vermijden’.
Het is inmiddels de favoriete uitspraak van Maarten Ducrot, wanneer het dringen is in de finale van de etappe, met valpartijen tot gevolg. Deze paradoxale uitspraak geeft het onderliggende mechanisme dat zorgt voor de valpartijen goed weer. Het
Zaterdag 17 oktober 2009. Johnny who? De Ronde van Lombardije, op de mooiste bocht van de Ghisallo. De groepjes Italianen links en rechts van ons kijken met een vragende blik in onze richting. Want verder is er niemand te vinden die óók begint te juichen bij het horen van de omroeper in de voorbijrazende auto. Hoekerlan? Ja, zoiets. De sms-jes
Is een Tour de France ooit zo spannend begonnen? Een (relatief) vlakke etappe, niet bijzonder zwaar, 198 frisse renners: het leek geen recept voor veel spektakel. Maar met wielrennen weet je het maar nooit. Mensen vragen mij wel eens waarom ik het liefst de hele etappe kijk –
Wie heeft de aankomst in Brussel bedacht? Dat vroeg ik me af toen ik zondag 4 juli met verwondering de kluwen renners bekeek die Petacchi vrij baan gaf om nog eenmaal sprintend als eerste de meet te passeren.
Op 1500 meter voor de streep een haakse bocht, die staan altijd garant voor 1 of 2 onoplettende renners die rechtdoor gaan. Vooral