Taco van der Hoorn smeet zich er altijd in. Hij was de Grote Ervanonder-Muizer, met z’n academisch smalle stuurtje. Altijd de neus aan het venster en heel af en toe een vette vis in de bek. Er viel ons dan een ongebreidelde blijdschap ten deel. Dan konden we alleen nog maar vereerd zijn: dat we van dat juichende polderhoofd mochten genieten, zeg! Toch het goed geluimde hoofd dat iedereen als schoonzoon wilde hebben. Of in elk geval in de Noordoostpolders, de Goeree-Overflakkees en Bollenstreken van deze wereld.
door Jos Mans
‘Het gaat beter, maar nog niet goed.’
Taco laat de woorden optekenen door de NOS. Het is 14 februari 2024, bijna een jaar na zijn crash in de Ronde van Vlaanderen. ‘Een stomme val’ noemde hij het toen, voor zover er een slimme of goedbedoelde val bestaat. Sindsdien heeft hij geen koers meer gereden en trainen op hoge intensiteit lukt niet. De hersenschudding bonst nog altijd na. De vraag of hij ooit weer de renner wordt van weleer, blijft een vraag.
Ondanks de onzekerheid of hij ooit op het hoogste niveau terugkeert, weet de wereld dan nog niet dat Taco een nog hardere kop heeft dan men toch al dacht. Honderden kilometers op kop sleuren is één ding, maar bij tegenslag galmen woorden als geduld en focus des te harder door zijn hoofd. In zijn vrijdenkerswezen is er áltijd een weg en daarmee: een oplossing.
In 2022 ruilde hij nog de eeuwige tegenwind in voor de gruwelijke eerlijkheid van de Andorrese bergen. Op dat soort plekken kun je als fietser plezier, ontzag en diepe eenzaamheid in één diepe zucht ervaren. Het is de kunst om een gezond evenwicht tussen die drie te vinden. Toen hij nog in Wageningen woonde kon dat nog in het bruisende gezelschap van vriend en huisgenoot Jan Willem van Schip. In het jaar 2023 is er het diepe dal, de stilte, het zelfverwijt en de wegebbende echo van een wielerleven. Solo in Andorra.
Maar gaandeweg het wielerseizoen 2024 klaart de mist op in het hoofd van Taco. Hij heeft meer dan een jaar op monastieke wijze het plan gevolgd van zijn artsen en trainer:
- bij hoofdpijn altijd rusten en slapen;
- elke week 15% erbij,
- en geen Andorrese frikandellen speciaal eten.
Hij voelt dat het zich begint uit te betalen. En dan is daar op 13 augustus die jolige en verlossende Instagram-post:
‘Hello people, got some great news… because I’m back. See you all at the races. Ciao!’
Terugkeren na een blessure doen veel topsporters. Daar zijn het topsporters voor. Maar terugkeren op de manier waarop hij zichzelf woensdag 2 oktober toonde in de finale van de Betcity Elfstedenrace, dat is andere koek. Tuurlijk, de Betcity Elfstedenrace zal voor veel mensen de allure hebben van een doorweekte verhuisdoos, maar daar gaat het niet om. Taco liet hier – na 16 maanden herstel – zien dat het mogelijk is om te vallen en weer op te staan. Taco liet hier – na 16 maanden herstel – zien wie De Grote Ervanonder-Muizer is.
Taco liet ook zien dat zijn vreugde zich toont in prachtig proza:
‘Ik ben er weer. Dat is zo’n fantastisch gevoel. Dat ik terug ben waar ik het liefst wil zijn.’ (Trouw, 7 oktober 2024)
