TIA is een vaak gehoorde dooddoener als je je ergens in Afrika bevindt en de zaken veel langzamer en stroperiger verlopen dan je zelf zou willen. Eindeloze redtape bij het afsluiten van een autoverzekering of van het kastje naar de muur gestuurd worden bij het aangifte doen van het verlies van je paspoort. This Is Africa (TIA) wordt je dan schouderophalend medegedeeld, meestal vergezeld gegaan van een grote glimlach.
Afgelopen week was ik voor even terug in mijn geliefde Zuid-Afrika en TIA was zeven dagen lang heel erg ver te zoeken. Kaapstad en omgeving stonden voor het 36e achtereenvolgende jaar in het teken van de Cape Argus Cycle Tour. Zelden heb ik zo’n geoliede machine zien draaien. 35.000 deelnemers aan een race – annex toertocht van 109km over het Kaapse schiereiland.
Niets was aan het toeval overgelaten. De inschrijving in het grote expocenter vlak achter het in de 17e eeuw door Jan van Riebeeck gestichte Kasteel de Goede Hoop verliep zo vlekkeloos dat ik, eenmaal terug in mijn bed & breakfast aan de voet van de magische Chapman’s Peak, mijn goodiebag nog maar eens grondig heb gecheckt. Chip voor de tijdswaarneming, rugnummer, routekaartje, stickers voor de fotografen en armwarmers in de kleuren van de vlag van de regenboognatie zaten er allemaal keurig in. Zelfs nog vier veiligheidsspelden om het rugnummer aan mijn koerstrui te bevestigen.
De start op zondagochtend leek wel in handen van de Zwitserse spoorwegen. Om de vier minuten werd er vanaf 6.30 uur in vooraf vastgestelde groepen gestart en om twee minuten voor acht vertrok mijn groep precies op schema over de Nelson Mandela Boulevard de stad uit richting Muizenberg aan de Indische Oceaan. Meteen al op de eerste heuvel (Wynberg Hill) stond het publiek rijen dik ons aan te moedigen als waren wij de ontsnapten die als eerste de Poggio opdenderden.
De daarop volgende kilometers waren een waar feest. Langs de weg braaiende (bbq’ende) gezinnen die met boerewors en Windhoek lager in hun hand ons vooruit schreeuwden, carnavalsdanseressen, rockbandjes, trommelaars, iedereen uit de wijde omtrek leek langs de weg te staan om de rijders aan te moedigen.
Het deelnemersveld was zo mogelijk nog diverser dan de toeschouwers langs de kant. 69 verschillende nationaliteiten op racefietsen, tandems, mountainbikes, handbikes en monocycles (!) passeerden dorpjes als Fishhoek, Simon’s Town, Smitswinkel, Scarborough, Misty Cliffs, Noordhoek en Hout Bay. Op 12 km van de meet is het Suikerbossie de laatste kuitenbijter die beklommen moet worden alvorens op de grote molen langs de Atlantische oceaan de finish in Kaapstad alweer opdoemt.
Even vlekkeloos als de Cape Argus vier uur eerder van start ging, eindigt die ook weer. De chip aan mijn voorvork heeft op de seconde nauwkeurig mijn tijd geregistreerd en alleen dat al is voldoende reden om 9 maart 2014 met watervaste stift in mijn agenda te noteren: mijn tweede Cape Argus Cycle Tour.
Na Lance Armstrong in 2010 in Zuid-Afrika de Cape Argus te hebben zien fietsen besloten dat ooit zelf ook te zullen doen.
- This Is Africa - 21/03/2013
- Het Suikerbossie - 08/03/2013
- Gezocht: een fietsende Desmond Tutu - 24/10/2012