Ik gooi de handdoek in de ring. Twee maanden heb ik als een betweterige schoolmeester onnozele niet-wielerkenners uitgelegd dat de Tour in Utrecht niet met een proloog begint, maar met een tijdrit. Maar ik geef het op. Sterker nog, de eerste rit moet gewoon een proloog worden waar de gereden tijd er helemaal niet toe doet. Een wieleroptocht door Utrecht voor al die mensen die niet zijn opgegroeid met de Tour.
Helemaal gek werd ik ervan. In de kranten en op de tv, op straat en zelfs in mijn eigen huis. Het woord proloog in combinatie met de Tourstart in Utrecht. Fout, fout, fout! Er is geen proloog in Utrecht, ze beginnen op 4 juli met een tijdrit. Hoe vaak moest ik dat nog zeggen?
Veel te vaak. Mijn boodschap bleek aan dovemansoren gericht. Zelfs een ingezonden brief in de Volkskrant zette geen zoden aan de dijk. Vroeg er weer eens iemand: “Jij gaat zeker wel naar de proloog kijken, hè.” Meewarig keek ik hem dan aan en antwoordde na een minuutje stilzwijgen: “Huh, ik wist niet dat ze een proloog fietsen in Utrecht.” En dan legde ik maar weer voor de zoveelste keer uit dat de grens voor een proloog bij 8 kilometer ligt. Maar dat dat juist zo mooi is, omdat de Tourstart in Utrecht niet begint met een opwarmertje maar met een echte rit die er echt toe doet.
De reactie die ik kreeg op mijn uitleg, die vond ik vaak nog het ergst. “Boeie.” Of “Lekker belangrijk”. Dan moest ik me echt bedwingen om niet te gaan schreeuwen: “Ja, zeker heel belangrijk! Je noemt een corner in het voetbal toch ook geen vrije trap? Of een tie-break in het tennis een love game?” Hoe kon iemand toch zo onnozel zijn?
Waarom wond ik me toch zo op? Ik vermoed dat ik vreesde voor het aanzien van de Tour en de wielersport in zijn algemeen. Prima als dit soort onnozele sportliefhebbers naar het beachvolleybal gaan kijken en in oranje uitgedost op de tribune meeklappen met de muziek zonder enig benul van de puntentelling of de namen van de spelers die op het veld staan. Het wielrennen verdient toch veel beter dan dat? De koers verdient kenners en echte liefhebbers, supporters die het verschil weten tussen een ‘chasse patate’ en ‘linkeballen’.
Zo dacht ik er tot gisterenmiddag over. Om precies te zijn tot twee uur toen ik besloot om een stukje te fietsen. Maar dat viel tegen zeg. Godmiljaar, wat een hitte! In een temperatuur van 35+ graden valt gewoonweg niet te koersen. Zo voelt het dus als je ‘geparkeerd staat’. Toevallig of niet, precies op 8 kilometer zag ik de man met de hamer midden op de weg staan. En met een ferme klap raakte hij me vol in mijn gezicht…
…Ik ben om. Tijdrit? Maak er maar een hele rustige proloog van. Deze temperaturen schreeuwen om een tropenrooster, ook voor de coureurs. De tijd, onbelangrijk. Boeie! Gun al die niet-wielrenkenners de tijd om kennis maken met de Tour en zijn helden. Wat heeft het publiek eraan als Tom Dumoulin volledig in zichzelf gedoken met 50 kilometer per uur langs scheurt?
Laten we er een wieleroptocht van maken. Zoals bij het carnaval. De opmaat tot een drie weken durend wielerfeest. Sagan en kornuiten die met een wheelie voorbij komen. ‘El Pistolero’Contador die met een neppistool het publiek de stuipen op het lijf jaagt. Nibali verkleed als haai en Gesink als condor.
Ik zie het helemaal al voor me, dit wordt zaterdag een fantastische wieleroptocht. Ik ga er heen met mijn boerenkiel aan. Alleen die hitte, daar moet ik me tegen wapenen. Want ineens verdwijnt het mooie plaatje en wordt het zwart voor mijn ogen. Ik ben bevangen door de Tourkoorts.