Sterker nog, het is 14 april 2002 en Tom Boonen zet de hel te kakken. Wat nou koers voor rijpe mannen, ervaren rotten en ouwe hardijzers? Een ventje van 22, koud weggehaald uit de Groeningsesputers-stal van Dirk De Mol, bezorgt Parijs-Roubaix stevige imagoschade. Hij vliegt over de stenen als Icarus naar de zon en als zijn kopman Hincapie definitief capituleert, klapwiekt de jonge held naar het podium op de betonnen wielerbaan in Roubaix.
Maar de roem heeft ook zijn mindere kanten. Vervelende bijwerkingen als druk, een onredelijk verwachtingspatroon en een leven onder het vergrootglas van een heel volk. Ze laten het wonderkind uit Balen niet onberoerd. Kleine schandaaltjes vormen de eerste haarscheurtjes in zijn perfecte blazoen. Het blijkt de voorbode te zijn van het serieuzere schandaalwerk. Waar is zijn Deadalus, de vaderlijke figuur die hem wijst hem op de destructieve gevolgen van zijn gedrag. Wie waarschuwt hem voor het gevaar in zee te storten en te verdrinken in de herinnering aan wat eens een grote renner was. “Niemand” zeggen de kenners. Een moderne variant van de eeuwenoude mythe lijkt in de maak.
Het is overigens niet de zon die de constructie van zijn vleugels kwetsbaar maakt en zijn vlucht in gevaar brengt. Decompressie, dat is de boosdoener. De bijna structurele reactie op een jaarlijks terugkerende periode vol Vlaamse koersen. De tijd van het jaar waarin hij de eer van Vlaanderen hoog moet houden en zijn leven bepaald wordt door het adagium: “de fiets en anders niets”. Drank, cocaïne en frietkotincidenten als uitlaatklep voor een periode vol stres en druk.
De vergelijking met dat andere wonderkind, VDB is snel gemaakt. De wrede noodlanding waarin de Icarus met het geblondeerde sikje naar zijn einde stort, duurt en duurt maar voort en telkens is er weer de hoop; zou het toch nog. Het is tevergeefs de definitieve ondergang van VDB is onafwendbaar.
Maar, pech voor de liefhebbers van een klassiek drama in een modern jasje. Tom Boonen is geen VDB en al helemaal geen Icarus. Ondanks alle schandalen, ondanks alle shit die over hem wordt uitgestort, breekt hij nooit. Zijn aura van onoverwinnelijkheid lijkt hij echter verloren te zijn, blijven hangen achter één van de schandalen die aan zijn naam verbonden zijn. Hij dreigt weg te zakken in de grijze middenmoot.
Deadalus kan rustig ademhalen en vanaf zijn rots bekijken hoe zijn kind definitief de hemel bestormt. Tommeke weet hoe hij moet vliegen, niet te hoog, niet te laag. Evenwichtig, volwassen en (om in de woorden van José de Cauwer te spreken) als een goede wijn, die beter wordt met de jaren.
Daarna is er nog een laatste test, waarin Tom Boonen definitief afstand kan nemen van Icarus. Wat doet hij volgende week woensdag op de avond na de Brabantse Pijl?
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021