Het is alweer de laatste Tourdag. De vreemdste dag van drie weken fietsen door Frankrijk. Het ritje naar Parijs telt niet echt mee. Het zijn 120 gratis kilometers. Maar zonder de aankomst op de Champs Elysées zou de Tour de France niet goed worden afgesloten.

Van deze laatste dag krijg ik altijd een raar soort dubbel gevoel, wat zich ergens verhoudt tussen opluchting en weemoed. Opluchting omdat je drie weken lang in de tang van de Tour zat. En weemoed omdat je dan toch afscheid moet nemen van die renners die de huiskamer vulden.

Op deze laatste dag is alles anders. Koers is het alleen in de laatste paar rondjes door Parijs. Daarvoor rijden de helden van de Tour in defilé naar hun laatste kunstje. Vandaag praten de renners rustig met elkaar. De winnaar nipt aan een glaasje champagne en de cameraman zit veel dichter tussen het peloton, zodat het beeld onafgebroken wordt gevuld met in de lens zwaaiende coureurs.

Deze dag doet mij altijd een beetje denken aan de laatste schooldag op de basisschool. Over gratis dagen gesproken. Op de laatste schooldag hoefde je niks meer. Bureaus en stoeltjes waren al aan de kant voor de Grote Zomer Schoonmaak. Je deed misschien nog een spelletje en dan had je het wel gehad. Het heerlijke onbekommerde leventje op de basisschool met nog minder verplichtingen.

Een paar keer viel de laatste schooldag, zoals ook vandaag, gelijk met mijn verjaardag. Dan had ik nog een extra taak: uitdelen en alle klassen rond om een sticker bij de andere juffen en meesters te halen. Ook al geen vervelend klusje.

Op mijn basisschool betekende de laatste schooldag Pannenkoekendag. Een week voor de laatste schooldag kregen de ‘bakmoeders’ een pak pannenkoekenmix met een gulden of een rijksdaalder erop geplakt voor eieren en melk. Dat kostte in die tijd geen drol. De ene bakmoeder bakte uit het pak tien dunne pannenkoeken en de andere vijf hele dikke kleffe sponzen.

Daar had je het dan over op het schoolplein. Net als dat de renners vandaag het ook nergens over hebben. Ja, je besprak de plannen voor de Grote Vakantie. Als de pannenkoeken op waren was het tijd om afscheid van je klasgenootjes te nemen. Ik zei mijn vriendjes gedag en ’tot over zes weken’ en keek het mooiste meisje van de klas nog een laatste keer aan. Geen reactie.

Dan stapte ik op mijn fietsje en trapte naar huis. De Grote Leegte tegemoet.

Pieter van der Meer
Laatste berichten van Pieter van der Meer (alles zien)