Tour ’97 | Neil Stephens en de beloning voor een knecht

De Tour was in ’97 al beslist in de laatste week, net als hij dit jaar in de plooi lijkt te liggen. En dus is er ruimte in Colmar, de poort naar de Elzas. Onze landgenoot Erik Dekker zat in de kopgroep, maar iemand anders deed het Nijdammetje (nog voor het een Dekkertje werd): de Australiēr Neil Stephens.

Door: Rick Lindeman
23 jul '25

In zijn verslag noemt Mart Smeets hem een wereldknecht, een grappige man. Iedereen, inclusief de Mart, lijkt het Stephens te gunnen. Drie kilometer voor het einde vertrekt hij. Iedereen blijft tempo rijden, maar niemand springt naar zijn wiel.

Hij was lang knecht bij ONCE, de ploeg van Breukink, maar voor zijn laatste jaren ging hij naar Festina, nog ontwetend wat 1998 zou brengen. In 1997 was Festina een vrolijke, attractieve ploeg, met etappewinsten van de jonge Franse hoop Virenque.

Het was sowieso een een vrolijke dag, want de gele trui, de jonge Duitser Ullrich reed vlak langs zijn geboorteland (al hoewel dat bij die geboorte nog een ander land was, de DDR). Duizenden Duitsers waren naar de Elzas gegaan om hun landgenoot toe te juichen.

In het Australische nieuws word beschreven hoe de man uit Canberra inmiddels een Bask was geworden. Hij was met een lokaal meisje getrouwd en was er ook vader geworden. Er was zelfs een heuse Neil Stephens fanclub ontstaan in Baskenland.

Erik Dekker werd vijfde in de etappe. En voor Nederland nog een pijnlijk moment: Stephens vierde zijn zegen met Bebeto’s wiegende gebaar. Die kwartfinale was toen nog een verse wond. Maar iedereen gunde het Neil.

Uitslag