Etappe 7 – Gegrift
Milau – Lavaur – 168km – Vlakke rit
‘Als ik nu niets doe, kun je misschien nog wel lopen, maar topsport zit er niet meer in’ – Belgische Arts
19 Juli 2019 staat voor eeuwig in zijn geheugen èn in zijn rechterheup gegrift. Het feit dat hij nu alweer kon acteren op het hoogste podium mocht een klein wonder genoemd worden. Zijn gedachten waren een warboel op dat fatale moment. Dat moment waarop het snikhete asfalt in Pau zijn lichaam leek te verbranden en waarop hij zich nog heel even niet bewust was van die gapende wond die het dranghek langs de kant van de weg zojuist in zijn heup had gemaakt. Die aanblik zou hij nooit vergeten. Roepend om hulp, afgedekt door het spandoek wat om dat vervloekte dranghek heen had gehangen. Hij wist meteen dat het erg was. En dat in zijn eerste Tour. Een tour waarin hij zulke hoge ogen had weten te gooien.
Hij had al wat appjes uitgewisseld gisterenavond en vanmorgen werd zowel op de telefoon, als in de media, als tijdens de teambespreking het magische woord in het wielrennen uitgesproken: crosswinds – zijwind, dus: kans op Echelons, Waaiers.
Zelfs een hart van steen zal een sprongetje maken bij het horen van deze woorden. Soms loos alarm, vaak een storm in een glas water, soms is de richting net niet goed genoeg, of mist de wind net een paar puntjes beaufort. Maar als alles samenvalt, als alle elementen hun steentje bijdragen aan de perfecte omstandigheden dan is het smullen geblazen. Dan zullen er slachtoffers vallen. De koers verandert in een soort intense bergetappe waarbij je op magische wijze in het spoor van je voorganger kan blijven fietsen. Maar, één verkeerde overname, een breukje voor je, een harde vlaag en een gemiste pedaalslag kunnen al voldoende zijn om de aansluiting met je groepje kwijt te raken. En dan ben je gezien. Dan is er niets of niemand meer die je kan helpen. Je bent verloren. Jij weet het, je lichaam weet het en de van jou weg bewegende groep waar jij zojuist nog deel van uitmaakte is jou allang en breed vergeten. Kansloos spartel je aan het uiteinde en moederziel alleen begint de paniek zich meester van je te maken. Je hebt geen tijd om achterom te kijken, maar je weet dat achter jou een hele berg lotgenoten druk bezig is om een tweede waaier te vormen met het doel om niet teveel tijd te verliezen op de eerste waaier. Tijd verliezen, want de voorste waaier bijhalen bij gelijkblijvende condities is onmogelijk. Het zou hetzelfde zijn alsof een groep geloste renners op de flanken van de Alpe D’Huez een tweede adem zouden vinden en pardoes de voorste groep zouden inhalen. Dat gebeurd niet. De voorste waaier is niet voor niets de voorste waaier. Daarin rijden de mannen die dit kunstje als geen ander beheersen.
Na de voorbije dagen is het afwachten wie vandaag het initiatief gaat nemen. Zijn ploeg wil oplettend koersen maar met de afwezigheid van de gele trui in een rit waar andere ploegen ook hun pijlers op hebben gezet zouden ze niet onnodig gaan koersen. Dat blijkt ook niet nodig. Er is vandaag 1 ploeg die duidelijk plannen heeft. Bora. Op papier zou je vandaag niet direct als uitgelezen kans aanstippen om de sprinters ervan langs te geven. Twee beklimmingen van de derde categorie en eentje van de 4de die dan ook nog op 70km van de finish ligt. Maar het routeprofiel laat zien dat er naast die twee beklimmingen van de 3e categorie nog 3 venijnige ongecategoriseerde beklimmingen in de opening zitten en dat de laatste 3de categorie beklimming er wel eentje van 14,5km á 3,9% is. Lang en continu oplopend. En dus Bora. Want aangezien hij zelf helaas niet mee zal strijden om het groen begon de strijd om deze trui zo langzamerhand wel los te barsten. Sagan wilde op zijn Sagan’s de trui pakken door in precies dit soort etappes te laten zien dat hij de beste klimmer is van alle spurters. En dus komt er geen ontsnapping op gang, maar vormde er zich bijzonder snel een bus. Een bus waarin de plaatsen snel gevuld worden met bijna alle rappe mannen uit deze tour. De Tussensprint ligt na 58 km aan de voet van die lange klim van de 3de categorie. Bij het aanrijden hiervan blijkt de beoogde coup van Bora al geslaagd. Alles wat meedoet om de groene trui is eraf gefietst en hij ziet hoe de oud cyclocrosser, Matteo Trentin, roet in het eten gooit door de maximale punten voor Sagan weg te snoepen. Dit komt hem op een kleine vermaning van Peto te staan, hetgeen Trentin wijselijk negeert. Je hoeft niemand iets te gunnen en als jij een tussensprint wilt rijden dan doe je dat, al helemaal als je Matteo Trentin heet.
Het tempo gaat onverstoorbaar verder op die klim van de 3de categorie, Bora wil duidelijk de wil van het overgebleven sprintersgilde definitief breken en hen de hoop op aansluiting met de voorste groep ontnemen. Hijzelf kan dit soort beklimmingen tegenwoordig zeer goed verteren. Hij wist wel dat hij een grote motor had en natuurlijk ook wel dat hij een berg op kon fietsen, maar de echte bevestiging was gekomen in 2019 toen hij na een turbulent voorjaar, waarin randzaken met zijn vorige ploeg hem het plezier van het fietsen leken te ontnemen. Uiteindelijk kreeg hij toch groen licht om definitief de overstap naar team Jumbo te maken. Hij begon gelijk met een trainingsstage van 2,5 week op de flanken van de Teide op Tenerife. Hij was hier niet eerder geweest om te trainen, maar kende de verhalen over Bradley Wiggins die hier in compleet isolement in het hoogstgelegen hotel Parador de basis had gelegd voor zijn tourzege uit 2012. De Teide heeft goed onderhouden, nagenoeg autovrije wegen, je slaapt er op 2.100 meter hoogte en je kan er zonder probleem meer dan 20 km aan een stuk klimmen tot 2.400 meter hoogte. Steven Kruijswijk waar hij die periode een kamer mee deelt was een fijne vent geweest en had hem meegenomen in zijn eigen rituelen, zijn voorbereidingen en zijn filosofie over het fietsen en het rijden voor een Algemeen Klassement. Waar hij niet dezelfde extreme mentaliteit heeft als Kruissie bracht het hem wel die extra focus en hij merkte dat hij na een week al enorme stappen begon te zetten. Hier legde hij de basis voor een mooie Dauphiné koers en een nog mooiere Tour de France als we het onfortuinlijke incident met het dranghek niet meetellen.
Terug naar vandaag. Na de afdaling komen de laatste ‘vlakke’ 80 kilometer van deze etappe. Bora heeft zijn werk gedaan, en zijzelf tezamen met een aantal andere ploegen beginnen zich voorin te mengen hetgeen zich meteen uitbetaald. Gekletter, gescheld en piepende schijfremmen verraden een valpartij in het midden van het overgebleven peloton. Landa en wat mannen liggen op de grond. Iedereen van ons ongedeerd? Het wordt bevestigd op de oortjes gevolgd door: “stay at the front guys”, “we take a final turn and after that there will likely be crosswinds”. Ok, Waaieralarm. focus. Zit Primoz er nog goed bij? Ja. Dumo? Ja. Let’s go.
En de voorspellingen komen uit. Ineos zet zichzelf direct met hun absolute hardrijders aangevoerd door Kwiatkowski en Castroviejo op kop en begint genadeloos hard door te trekken. Het gaat dus koers blijven. Nu moeten ze hun pak dicht bij elkaar houden. Nadenken is er niet meer bij. Het is fietsen op de limiet en niet eens meer op gevoel. Op de oortjes worden ze als een druppelend infuus continu van plukjes informatie voorzien. “The bunch has split”, “keep it up guys, some of the GC guys look to be dropped from the front”, “There are now 3 groups of waaiers, stay focused”, en het beste nieuws: “The two groups behind are bunching up, but you guys have a 45 second lead over Porte, Pogacar, Mollema, Landa and Chaves. Comeon!”
Ze zitten in de voorste waaier. Hierin zitten de sterkste en meest alerte mannen van het vlakke en daartussen rijden er tijdens de tour ook nog een paar verstopte sluwe kleinere klimmers die hopelijk voor hen geflankeerd worden door een bonkige bodyguard. Uran met ‘zijn’ Bettiol, Roglic met ‘zijn’ Tony Martin en Bernal met ‘zijn’ Kwiatkowski. De rol van superknecht is zelden zo evident als tijdens een waaierrit. Ook Wout heeft oog voor zijn kopmannen en geniet met volle teugen. Hij voelt zich enorm sterk en enorm gemotiveerd na die heerlijke nipte overwinning in etappe 5 toen hij Cees Bol buitenom nog wist in te halen. De korte maar heftige beurten op kop tijdens het waaierrijden weet hij goed te verteren en hij voelt dat het met zijn herstelvermogen wel goed zit. Wat geroep in de groep en niet veel later wordt duidelijk dat de tweede troef van Ineos, Carapaz, lek is gereden en dat Castroviejo zich terug laat zakken om hem bij te staan. Alles van waarde van Jumbo zit nog goed.
En dus beginnen de kriebels te komen. En met nog 3 km te gaan komt het verlossende woord vanuit de ploeg. Het is een veilige finish, we zitten goed van voren, als Wout zich goed voelt mag hij het gaan proberen. Hij ‘mocht’. Wat was er elke dag weer veel te doen omtrent het wel of niet voor zichzelf mogen rijden. Mensen waren ook zo ongeduldig en Belgische wielermedia al helemaal. Natuurlijk wilde hij ook voor eigen kansen gaan. Natuurlijk wilde hij het maximale uit zichzelf halen en deze bloedvorm verzilveren. Maar hij weet als geen ander waar hij volmondig ‘Ja’ tegen heeft gezegd. Deel uitmaken van 1 van de allerbeste ploegen ter wereld. Deel uitmaken van een team wat groot durft te denken. Genoeg ploegen in de Worldtour zijn volledig om 1 kopman heen gebouwd. Daar had hij niet voor gekozen. Samen met Team Ineos reed bij Jumbo de grootste verzameling getalenteerde renners die elkaar continu uitdagen en bijstaan om zo tot nog hogere prestaties te komen. De support die hij had gekregen ten tijde van zijn tumultueuze overstap en de zorg die hij kreeg na zijn grote kwetsuur in de tour waren voor hem de bevestiging dat hij de juiste keuze had gemaakt. Die groene trui. Die kwam nog wel een keer, ze moesten in België nog maar even geduld hebben.
Hij mocht en terwijl de rest van zijn team zich laat terugzakken uit het gedrang zoekt hij naar een mooi plekje zo rond de 8ste stek. Uit de wind, niet te dicht bij de kop, maar ook niet te ver om een te groot gaatje te moeten dichten. Er zitten nog een paar rappe mannen, maar de echte kanonnen waren er dankzij het beulswerk van Bora niet bij. Het tempo ligt ongenadig hoog, maar iedereen zal de waaier inspanning voelen op dit moment. Met nog 400 meter te gaan zit hij netjes in 4de positie als de sluwe Boasson Hagen in 2de positie een schitterende leadout krijgt van een overgebleven ploeggenoot. Een luxe die hij niet heeft. De weg verbreedde en de finish komt in beeld. Met nog 150 meter te gaan ontploft het werkelijk aan alle kanten en iedereen met overwinningsaspiraties kiest een ander deel van de weg. Hagen door het midden, Laporte bij afwezigheid van Viviani daarnaast, helemaal aan de andere kant komen Stuyven namens Trek en die kleine doorzetter Coquard terwijl hijzelf een plekje langs de zijkant kiest. Vrijuit kan hij gaan. Staand op de pedalen, een diepe grom ontsnapte aan zijn lippen, zijn knokkels wit van het knijpen in de beugels, voor nadenken is geen tijd. Voor juichen wel! Afgetekend. Nummer 2 in de tas. BOOM!
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Itunes
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Spotify
De Volgende: Etappe 8 – Stront
De Vorige: Etappe 6 – Een Hoger Doel
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.