Etappe 11 – Too Green or not too Green?
Châtelailon-Plage – Poitiers – 167,5km – Vlakke Rit
Quote: ik wil niet de tweede Eddy Merckx zijn, ik wil de eerste Peter Sagan zijn – Peter Sagan
Het resultaat van vandaag liegt er niet om. Dertien punten aftrek. Boete van 500 Zwitserse Franks, plotsklaps 68 punten achterstand op de Ier van Quickstep in de strijd om het groen. Nee, etappe 11 zou er eentje zijn om snel te moeten vergeten. Maar opgeven? Dat woord kent hij niet.
Hij houdt nou eenmaal van de fiets. Als jonkie had hij veelvuldig geproefd van het MTB-en, het veldrijden, het crossen, maar zo rond zijn achttiende werd duidelijk dat het bij het weg wielrennen was waarin hij uit kon gaan blinken.
Dat het dit jaar door een viezige markt in China allemaal wat anders liep kon hem niet zo heel veel schelen. Het kwam hem eigenlijk wel goed uit. Laat hem maar gewoon fietsen. Waar hij hield van de aandacht op de fiets, verafschuwde hij het circus wat kwam kijken zodra hij van de fiets afstapte. Nog nooit had hij ook maar een seconde plezier beleeft aan het geven van interviews, het keer op keer beantwoorden van dezelfde vragen. Het doen van reclamespotjes of fotoshoots. Het hoorde erbij, het betaalde goed, maar hij vond er geen zak aan. Door de afstandregels en het noodgedwongen leven in een bubble was er dit jaar een stuk meer rust dan normaal om zijn persona heen. Zijn team Bora was afgereisd met hoofdzakelijk klimmers om kopman Buchmann bij te staan en naast trouwe helper Daniel Oss kon hij weinig steun verwachten. Hij had ook niet vaak mensen nodig gehad om tot grootse daden te komen.
Voorafgaand aan de tour had hij zelfs een lange analyse doorgestuurd gekregen hoe dit jaar weleens het jaar zou kunnen zijn waarop Sagan de groene trui niet zou winnen. Dat zouden we nog weleens zien. Het groen is van Sagan. Hij wist zelf ook wel dat, in tegenstelling tot voorgaande jaren, de parcoursbouwers er ditmaal voor gekozen hadden om de tussensprints, waar hij zijn meest belangrijke punten wist te sprokkelen, nagenoeg allemaal in de beginfase van de etappe te leggen.
Maar dat zou hem zeker niet weerhouden, hij is de absolute nummer 1. De koning van de Regenboog en de Keizer van de Groene Trui. Hij is Sagan, de wheely rijdende showman en hoewel de media hun verhaaltjes blijven schrijven en zijn houding niet bijdraagt aan het beeld wat er geschetst wordt dat zijn motivatie de laatste jaren minder is geworden wil hij nog altijd maar 1 ding: winnen. Op de keitjes van Richmond, na een matig verlopen 2015 waarin hij moeizaam etappes wist te winnen versloeg hij alles en iedereen en pakte zijn eerste regenboog. In het zand van Doha is hij de enige renner die dwars door de zijwind de oversteek naar de voorste waaier kan maken en Cavendish en Boonen van zich af weet te houden. Nog een jaar later in het Noorse Bergen, rijgt hij, na een fabuleuze machtssprint tegen de thuis rijdende Kristoff, de derde opeenvolgende kraal aan zijn regenboogketting. Maar van die regenboog is Groen toch wel zijn favoriete kleur. Hij had als eerste renner uit de geschiedenis van de Tour al 7 groene tricots hangen en die 8ste had hij eigenlijk allang moeten hebben. Maar na een incident in de tour van 2017 moest hij eerder naar huis. Dat jaar rondfietsend in de voor hem inmiddels vertrouwd aanvoelende regenboogtrui kwam het aan op een mano á mano duel met Mark ‘The Manx Express’ Cavendish. In het heetst van de strijd dirigeerde hij met een elleboog Mark Cavendish de borders in die het voorval met een gebroken schouder moest bekopen maar van geluk mocht spreken dat de gevolgen niet stukken ernstiger waren. Zijn definitieve uitsluiting gebeurde diezelfde dag nog na bestudering van de videobeelden die dat jaar voor het eerst toegelaten waren in de Tour de France. Hoewel hij nog steeds van mening was dat Cavendish de eerste (kop)stoot uitdeelde en hij daardoor noodgedwongen de elleboog moest gebruiken om zijn balans te bewaren, had hij zich snel neergelegd bij de beslissing. Op naar de volgende,
Vandaag is een etappe waar hij zijn kunststukjes bergop helaas niet kan uithalen. Nagenoeg biljartvlak, één enkele korte klim van de 4de categorie en een overzichtelijke aankomst. Zaak dus om na de etappe overwinning gisteren van Bennett en zijn eigen 3de plek de schade te beperken of waar mogelijk in te lopen. Hij had nu 21 punten achterstand op Bennett en in een etappe kon je maximaal 65 punten verdienen door zowel de rit als de tussensprint te winnen. Waarbij het uiteraard ook relevant was wat je concurrentie deed. Hij is klaar om te starten maar al in de neutrale zone liggen er plotsklaps 3 renners over elkaar heen en de rollende start wordt uitgesteld tot het drietal zich al fietsend weer bij het voortkabbelende peloton heeft gevoegd. Oud renner en Prudhommes plaatsvervanger Lemarchand zwaait voor de tweede keer deze ronde iets minder onwennig met de vlag en hij ziet direct één renner van FdJ het hazenpad kiezen. De renner kijkt achterom nadat hij een gaatje heeft geslagen en toen hij niemand zag volgen zette hij zijn eenzame vlucht voort. Ladagnous nam zijn verantwoordelijkheid voor zijn Franse ploeg. Lekker laten rijden.
In navolging van Thor Hushovd die liet zien dat sprinters ook kunnen klimmen door in 2011 in de regenboogtrui de bergetappe naar Lourdes te pakken, was ook Sagan een man die over uitzonderlijk goeie klimmersbenen beschikte. Maar niet alleen dat. Het talent voor alles wat met fietsen te maken heeft zit er bij hem in. Een jaar voor die magische en zwaartekracht tartende rit van Hushovd had Sagan zijn debuut gemaakt in het profpeloton. En gelijk in Parijs Nice weet hij op imponerende wijze een etappe te winnen. Prudhomme zou hierover zeggen: ‘5 dagen geleden had ik zijn naam nog nooit gehoord’. Toen was de tourbaas duidelijk nog in het ongewisse dat Sagan het komende decennium zijn grootste goudhaantje zou worden in het door Frankrijk rondtrekkende circus.
Het is de tweede week, de 11de etappe en normaliter zorgt hij er in de eerste paar ritten al voor dat hij de voorsprong op de concurrentie vergroot en zo ook bij zijn medestrijders de intentie wegneemt om punten te sprokkelen. Tussensprints werden in die voorgaande tours al snel overgeslagen en de benen gespaard voor die ene machtssprint waar nog wel wat te halen valt. Dat was hem dit jaar alleen zeker nog niet gelukt, mede door het parcours, mede door het sterke optreden van Bennett en mede ook door zijn eigen vorm die minder aanvoelde dan in voorgaande jaren.
Ladagnous rijdt nog altijd moederziel alleen van voren. Er ontstaat een klein clubje avonturiers dat de oversteek wilt wagen maar hij zet zijn Bora mannen aan het werk om samen met de mannen van Quickstep kort de handen ineen te sluiten en deze ontsnapping geen ruimte te geven. Door al dit gejaag rijdt Ladagnous ineens op nog maar een minuutje, maar er wordt en masse besloten hem toch weer de ruimte te geven en zo ziet de eenzame Ladagnous, misschien wel tot eigen ontsteltenis, zijn voorsprong weer langzaam groeien. Groter en groter, maar nooit groot genoeg.
En zo koersen ze op het enige klimmetje en kort daarna de enige tussensprint af. Het klimmetje was te makkelijk om de sprinters eraf te rijden en met de tussensprint in zicht weet hij al wat er gaat gebeuren. Quickstep verhoogt het tempo. Hij kijkt kort om zich heen en ziet dat hij zoals gewoonlijk alleen zit. Dat gold nooit voor Bennett, die altijd 1 of 2 mannetjes mee had om hem in een zetel naar die 15 kostbare punten te helpen. Naast Bennett deed ook telkens die kleine Coquard en de in het oranje fietsende Trentin mee voor de puntjes in het klassement om de groene trui. Quickstep was elke etappe weer op de afspraak. Ewan en van Aert waren duidelijk niet geïnteresseerd in het groen en natuurlijk was er zelfs bij hem wat twijfel of hij niet ook alle energie moest opsparen voor het ultieme eindschot en etappewinst te stellen boven het Groen. Maar hij kon niet anders dan ervoor gaan. Was het aan zijn stand verplicht. Hij ziet Bennett met zijn ploeggenoot Mørkov en gaat in hun wiel zitten. Mørkov trekt de sprint aan, bepaald het tempo van de groep en blijft zolang hij kan op kop koersen. Pas op het laatste steekt Bennett er een half wiel voorbij, is de maximale score voor de Ier en voorkomt Mørkov dat iemand uit een ander team met de punten voor plek 2 aan de haal gaat. Slim. Irritant.
Maar hij wilde de groene trui en als je het groen wilt pakken mag je nooit opgeven. Dat kan helaas niet gezegd worden van ploeggenoot Mühlberger. Zwetend en lijkbleek was deze jonge knaap al aan het ontbijt verschenen na een slapeloze nacht en het team was al wat apart van hem gaan zitten. (Iets met een virusje enzo..) Hij had koorts en koude rillingen en reed de gehele dag op het vinkentouw in een dik jasje terwijl het buiten een aangename 25 graden was. Met nog 38km te gaan werd het duidelijk over zijn oortje. “Gregor ist abandonnee”. Sluiten. Over en uit, zijn lijdensweg zit er gelukkig op, maar als de koorts weer gezakt is zullen de druiven de komende dagen voor een afgestapte renner wel extra zuur zijn.
De laatste 10 kilometer van een sprintetappe in de tour zijn zoals altijd nerveus en op hoge snelheid. Hij vraagt aan ploeggenoot Lukas Pöstlberger of die nog wat in de tank heeft zitten en met ruim 6km te gaan schiet de beste man weg uit het peloton. Kijken of we een en ander wat kunnen ontregelen. Maar een eenzame renner, zelfs van het kaliber Pöstlberger is niet opgewassen tegen een ploeg die het op een sprint aan wil laten komen. Hij ziet hoe Quickstep niet één, maar twee mannen stuurt om Pöstlberger tot de orde te roepen. Asgreen en Jungels, befaamde hardrijders waar in normale omstandigheden weinig renners tegen zijn opgewassen. Lukas wordt gepakt, Quickstep heeft zijn werk gedaan en het Peloton smelt weer samen tot 1 symbiotisch geheel. Met een gigantische groep koersen ze op de meet af. Hij heeft een heerlijk wiel te pakken. Dat van die gele Jumbo Belg Wout van Aert. Het wiel van Bennett had hij al genoeg gezien en dat had hem nog weinig succes gebracht. Het wiel van Ewan moest je al helemaal niet hebben, die kwam vaak ver van achter als een duveltje uit een doosje met een ultiem eindschot waar hij het niet van moet hebben. Nee het is dringen. Vechten voor je plek en het wiel voor je niet kwijtraken. Volle Bak. Knallen, beuken, maar je kan alleen winnen als je er ook nog voorbij gaat. Bennett lijkt ook in het wiel van Wout te zitten die nu op kop ligt met nog maar 100 meter te gaan. Wat een power heeft deze gast. Hij blijft gas geven! Bennett houdt de deur dicht en hij kan er niet links omheen. Rechts dan maar? Daar is geen ruimte toch? Of toch wel, voluit er is een miniem gaatje, ai! ertussen, hou je balans, een flinke touché met van Aert, ernaast, Diep gaan, bijna bij de meet, erlangs!
En zo komt hij over de meet. Van Aert schreeuwt hem van alles toe. Hij draait zich om, ziet dat de Belg naast wat krachttermen ook de middelvinger gebruikt om zijn boosheid te onderstrepen. Hij kan er zelf nog weinig over zeggen. Wel heeft hij al door dat de mannen naast hem eerder over de streep zijn gekomen. Met gebogen kop, verscholen achter zijn 100 procent bril laat hij het gebroken engels van Wout over zich heen komen. Mompelende excuses binnensmonds. Meer komt er gewoon even niet uit. De beelden uit de lucht hadden voor de buitenwereld iets moois. Van boven gezien waren ze bijna een regenboog. Wit, groen, geel en rood. Zij aan zij over de streep, waarbij de kleine Australische man in het rood die Ierse man in het groen net weet af te troeven terwijl de Belg zijn middelvinger opsteekt. Het zou het begin kunnen zijn van een fijne mop. En hoewel hij op de finishbeelden nog als 3de over de streep komt kijkt de jury ook naar het voorval met van Aert. Ze zijn onverbiddelijk in hun oordeel. Gelukkig niet zo onverbiddelijk als in 2017, maar het resultaat liegt er niet om. Gedeklasseerd. Puntloos uit deze rit. Hij had zich in een gaatje gewurmt om de meubels te redden. Om van de 7 groene truitjes er misschien toch nog 8 te maken, maar dat doel lijkt ineens verder dan ooit. KUT.
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Itunes
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Spotify
Klik hier voor de Vorige etappe: 10 – Groen Oranje Tranen
Klik hier voor de volgende etappe: 12 – Driemaal is…
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.