Twijfel

Strade Bianche

Kraken. Dat doet Martin Kohler en ook de duizenden kleine steentjes waar hij met zijn smalle bandjes overheen rijdt. Lichter schakelen wil-ie. Maar dat gaat niet meer! Met een trapfrequentie nog trager dan het slome ritme van een kerkklok die mensen naar een ochtendmis lokt werkt de Zwitser zich de steile, onverharde Croche die Fighine op. Achter hem een jagend peloton, ze zijn – gehuld in een gigantische stofwolk – nauwelijks meer te zien. Een stofwolk die van een afstand doet denken aan de rook van een bosbrand van Australische proporties. Een stofwolk die de ingevette, mooi bruine en hard werkende  armen en benen van de coureurs doet veranderen in de zwartgrijze ledematen van een stel mijnwerkers. Heroïek! Niet alleen Kohler kraakt, het hele peloton kraakt. Donkere randjes stof onstaan rond de lippen van sommige renners. Aan kwijl klevend zand zorgt bij een ander voor zwarte tanden. Achter in het peloton staat de deur wagenwijd open. Groepjes worden gevormd. Het is vrouwen en kinderen eerst: diep in het rood, er bij blijven! Het is koers, heerlijke koers. Ieder voor zich, koers zoals het hoort te zijn

Kohler weert zich kranig. Aan alles is te zien dat hij pijn lijdt. Afzien in het kwadraat. Smullen voor de meekijkende wielerliefhebber, helemaal als achter hem een stel Nederlanders zich in de strijd begint te mengen. Bram Tankink demarreert in de afdaling. En hoe. Met een sublieme techniek stuurt de voormalig mountainbiker zijn bandjes van amper twee centimeter breed over de grove ondergrond van losse stenen. Waar achter hem renners met een voet uit het pedaal proberen een valpartij te voorkomen, rijdt de Nederlander in soepele lijnen naar beneden. Richting de enige man op kop. In een flauwe bocht slipt meerdere malen zijn achterwiel weg. Met minieme correcties houdt Tankink zijn fiets, die niet gemaakt is voor dit terrein, op de weg. Stuurmanskunst!

Dario Cataldo glipt in het wiel van de Raborenner mee. Met moeite kan de Italiaan volgen. Hij moet alle zeilen bij zetten om het wiel van de ontketende Tankink  te houden. Gaat Nederland hier een gooi naar het Roze doen? Het zou fantastisch zijn! Dan: schrikbeeld. Cataldo glijdt onderuit. Schaaft over het grind. Eindigt in de berm. Zonder al te veel erg, zo lijkt het op het eerste gezicht. Ook Tankink staat te voet, er is iets mis met zijn versnellingsapparaat. Is hij ook gevallen? Chaos!

Chaos? Gekkenwerk, dat is het. Twee Italiaanse renners missen de bocht. Gaat net goed. Hoe komt de organisatie van de Giro erbij om een peloton over dit soort paden te sturen? Het is toch potdomme een parcours voor dikke banden? Alles in het teken van het spektakel, dat blijkt. Commercie boven alles. Een schandaal, zeker nu! Weer een demarrage. Het is Pieter Weening, opnieuw een Raborenner. Waarom nemen die Nederlandse gasten zoveel risico? Laat ze eens rustig doen! Weening krijgt veldrijder John Gadret in zijn wiel mee. De Fransman is dit soort omstandigheden gelukkig gewend. Lekke banden te over in het achterveld. In de dikke stofwolk proberen renners de auto van hun ploegleider te herkennen om zo een vers wiel te bemachtigen. Op het smalle grindpad schiet alles maar net langs elkaar op. Levensgevaarlijk.

Weer een valpartij. Mijn god. Een Nederlander schiet de berm in, komt op de verharde weg terecht. Paniek eromheen. Schrik! Stilte. Stop toch met deze kermis! Gelukkig, een bewegende arm. Voorin gaat de koers gewoon verder. Hadden ze deze etappe ook niet moeten neutraliseren? Weening en Gadret zijn aangesloten bij eerste vluchter Kohler. Weening laat de twee meteen achter. Dat gaat hij in zijn eentje nooit redden, met dat laatste klimmetje. Weening wurmt zich de laatste klimmende asfaltweg op. De favorieten in de groep achtervolgers loeren na elkaar. Weening gaat het redden. Gaat volledig uit zijn dak als hij als eerste de finish passeert. Uitbundige juichgebaren. Moet dat nou? Waar is dat tekentje naar boven? Dat tekentje richting Wouter?  Met een glimlach ontvangt Weening de kussen van de twee rondemissen. Laat zich het Roze om zijn schouders doen. Spuit vervolgens de champagne in het rond. Ongepast!

Twijfel. Hoe kijk  je na de gruwel van maandag naar de koers? Ik weet het niet meer.