Nooit ben ik fan geweest van Lance Armstrong. Tuurlijk, ik had respect voor zijn prestaties in al die Tours. Maar ik maakte van zijn heerschappij van arrogantie vooral gebruik als vehikel voor mijn voorkeur voor de underdogs uit die tijd: de Ullrichs, Basso’s en andere Beloki’s. Zonder deze überrationele, saaie Lance Armstrong geen interessante onbezonnen, sjofele net-niet-Zuid-Europeanen en Duitsers.
En nu is Lance Armstrong ontmaskerd. Hij blijkt bedrieger, dopeur, crimineel. Maar na twee weken USADA-praat is het basta.
Ik heb het gehad met het huichelachtige gedrag van onze teleurgestelde gelebandjesdragers, van de verontwaardigde journalisten die zich jarenlang gedroegen als puberende bakvissen, van alle UCI-bobo’s die Armstrong driftig uit de geschiedenisboeken proberen te gummen.
Lance Armstrong is niet ontmaskerd, zijn gedrag is volledig intern consistent. Armstrong zette de wereld naar zijn hand, hij ging over lijken, hij was de fitste, dus hij won. De Tour kun je niet winnen alleen met positieve gedachten, maar door hard werken, geld en (bijna) altijd met medische hulpmiddelen.
Dat hij zijn vrienden (Andreu, Landis, Livingstone, zelfs Hincapie) verwaarloosde, collega’s (Simeoni) intimideerde, vrouwen (mevrouw Andreu, O’Reilly, Leipheimer) bedreigde, journalisten (Walsh, Kimmage) het leven zuur maakte of (Wuyts) negeerde, dat hij andere journalisten (Liggett, Smeets) opgeilde, dat hij de UCI omkocht, dat alles was ook onderdeel van zijn adagium van de maakbaarheid; je kan als je wilt. Net zoals je kanker kunt overwinnen als je wilt, kun je de Tour winnen, als je wilt.
‘Nobody is thát conniving,’ vertelde hij onze eigen Smeets, niemand is zo sluw dat hij vijfhonderd keer een dopingcontroleur kan foppen. (De dopingcontroleur van het Girona-tijdperk bleek overigens vaak dezelfde, een oude man uit Barcelona die steevast na de siësta kwam, aldus Hamilton.)
De arrogantie was volmaakt: niemand is daartoe in staat, alleen Armstrong zelf, aldus Armstrong, zo bleek later. Het recente bedrog van zijn voormalige handlangers jegens hem zal op de lange termijn de mythe rond Armstrong alleen maar versterken. Hij heeft een web van dopingbedrog opgezet, hij was effectiever dan zijn concurrenten. Hij heeft het bedrog langer volgehouden dan de Ullrichs, Basso’s en andere Beloki’s. Kortom, hij heeft eerlijk gewonnen. Door zijn ondergang is Armstrong nu de underdog. En laat daar nu altijd mijn voorkeur liggen.
Mea culpa voor al die jaren, maar nu zie ik het zoals het is: Lang leve Lance!
- US Postalpetje gezocht - 29/10/2012